Φένια Σχοινά: "Οι μάσκες σε απελευθερώνουν στο θέατρο, αλλά στη ζωή σε σκλαβώνουν"

Aποκλειστική συνέντευξη στο Fairytales και στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση

   
Η ηθοποιός Φένια Σχοινά διαχειρίζεται το «Θρίαμβο του έρωτα», στο θέατρο και στη ζωή, γιατί ο τελευταίος «θριαμβεύει... και μόνο που υπάρχει», ακόμα και μετά την αποκλειστική συνέντευξη στο Fairytales και στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση, με συνακόλουθες... θεματικές ταραχές, μεταξύ άλλων, για τις θεατρικές εμπειρίες ζωής, τη χυδαιότητα της πολιτείας, την «άλλη» πραγματικότητα, το Λονδίνο, το συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας, τη διαφορετικότητα, τις «μάσκες», τη λογική και το συναίσθημα, την ηθική του έρωτα, τους νέους δημιουργούς, το ελληνικό cinema και το θέατρο για παιδιά, γιατί... «σε οποιαδήποτε πραγματικότητα μπορείς να φτιάξεις μια δικιά σου, που να σου επιτρέπει να υπάρχεις ακολουθώντας την αλήθεια σου και τα όνειρά σου». 

• O Θρίαμβος του Έρωτα, του Pierre de Marivaux, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαραβέλια, ήταν η τελευταία δουλειά που συμμετείχα φέτος. Ήταν μια εμπειρία ιδιαίτερη για μένα, αφού είχα την ευκαιρία και τη χαρά να παίξω για ανθρώπους που, εξαιτίας της ελληνικής πραγματικότητας, δεν έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στο θέατρο. Θα χαρακτήριζα χυδαίο τον τρόπο που αντιμετωπίζει η πολιτεία όλους αυτούς τους ανθρώπους. 
• Ο Θρίαμβος του Έρωτα ήταν μια καθολικά προσβάσιμη παράσταση, όπως θα έπρεπε να είναι όλες οι παραστάσεις. Ελπίζω σ' αυτή τη χώρα να έρθει η στιγμή που δε θα ξαφνιάζεται κανείς με τέτοιες πρωτοβουλίες.  

• Δεν ξέρω ποια θα ήταν η προσωπική και καλλιτεχνική μου διαδρομή ως τώρα, αν ζόυσα σε μια άλλη πραγματικότητα. Πρακτικά, ίσως να έπαιζα σε περισσότερες παραστάσεις, να έβγαζα περισσότερα λεφτά, να ταξίδευα περισσότερο, να έβλεπα τους φίλους μου πιο συχνά, να μπορούσα να ζήσω κάνοντας αυτό που αγαπώ. Πιστεύω παρ' όλα αυτά ότι σε οποιαδήποτε πραγματικότητα μπορείς να φτιάξεις μια δικιά σου που να σου επιτρέπει να υπάρχεις ακολουθώντας την αλήθεια σου και τα όνειρά σου. Δε σταμάτησε η ελληνική πραγματικότητα κανένα όνειρό μου, ίσως κάποιους, πρακτικής φύσεως, στόχους μου.

• Aν μπορούσα να επιλέξω την πιο «θεατρική» χώρα και πόλη του εξωτερικού, για να πραγματοποιήσω τους στόχους μου, ίσως να επέλεγα το Λονδίνο όσον αφορά στην εκπαίδευση.

"Ο Παρφές..." 

ένα παραμύθι για το σχολικό εκφοβισμό (Βullying) 

έρχεται σύντομα...

• Ο έρωτας για μένα θριαμβεύει και μόνο που υπάρχει. Μ' αυτή την έννοια, έχει θριαμβεύσει και στη δική μου ζωή.

• Νομίζω ότι θα γίνω γραφική αν μπω στη διαδικασία ν' αναλύσω πώς κινούνται τα νήματα αυτή τη στιγμή στο χώρο του θεάτρου στην Ελλάδα. Πιστεύω παρ' όλα αυτά πως  οι νέοι δημιουργοί, αν το αγαπούν πολύ, θα βρουν έναν τρόπο να το υπηρετήσουν και να δημιουργήσουν το δικό τους χώρο μέσα στο θέατρο.

• Η ελληνική κοινωνία παραμένει βαθιά συντηρητική. Έχουμε δρόμο ακόμα, ώστε ν' αποδεχτούμε και ν' αγκαλιάσουμε το διαφορετικό.

• Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι ως κοινωνία και ως λαός πίσω από μια μάσκα. Φοράμε συνεχώς μάσκες στην καθημερινότητά μας ανάλογα με τους ρόλους που παίρνουμε στις εκάστοτε συνθήκες και περιβάλλοντα. Είναι μόνιμο αξεσουάρ στην κοινωνία που έχουμε φτιάξει. Η μάσκα σε απελευθερώνει στο θέατρο, αλλά στη ζωή σε σκλαβώνει.

• Ο έρωτας προκαλεί ταραχή στις περισσότερες εκφάνσεις του.

• Το ζητούμενο είναι να υπάρχει ισορροπία. Λειτουργώ περισσότερο ενστικτωδώς, με βάση το συναίσθημα, στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Δουλεύω παρ' όλα αυτά με τον εαυτό μου, ώστε η λογική και το συναίσθημα να συμβαδίζουν με τις επιλογές μου.

• «Ένας έρωτας ενάρετος, μπορεί να απαιτεί κάτι που δεν είναι ενάρετο;»  Εξαρτάται από το πώς ορίζει ο καθένας τον έρωτα αλλά και πώς ορίζει την ηθική.

• Ως απόφοιτη του Τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πατρών, εκτός από ηθοποιός, συνεχίζω με το αντικείμενο των σπουδών μου, για βιοποριστικούς λόγους. 

• Η ευχή που εκφράστηκε γραπτά στο «Fairytales», αναφορικά με την «παρακολούθηση της παράστασης από μαθητές, μαθήτριες και εκπαιδευτικούς δημόσιων & ιδιωτικών Γυμνασίων & Λυκείων της χώρας και ακόμη περισσότερο, από αντίστοιχους μαθητές από μονάδες ειδικής αγωγής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και φοιτητές από αντίστοιχα πανεπιστημιακά ιδρύματα, πρωτίστως για την καλλιέργεια της κουλτούρας και της φιλοσοφίας της προσβασιμότητας αλλά και τη δύναμη της ανιδιοτελούς αγάπης», ευοδώθηκε, στο μέτρο του δυνατού, λαμβάνοντας βέβαια υπόψη και το μικρό αριθμό παραστάσεων.

• Μου αρέσει πολύ ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος. Έχουν γίνει αρκετές αξιόλογες δουλειές τα τελευταία χρόνια. Θα μου άρεσε η ιδέα τόσο να παίξω σε μια ταινία όσο και να σκηνοθετήσω μια ταινία.

• Η τελευταία παράσταση που παρακολούθησα ήταν η πράσταση «Εθνικός Ελληνορώσων» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, στο Από Μηχανής Θέατρο. 

• Αν μου ζητούσε ένας σκηνοθέτης να του προτείνω το αγαπημένο μου έργο/βιβλίο για να γίνει θεατρική παράσταση, φαντάζομαι θα του πρότεινα αυτό που πιστεύω πως θα σκηνοθετούσε καλύτερα ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης. 

• Αν πρόκειται για μια αξιόλογη δουλειά, είτε απευθύνεται σε παιδιά είτε σε ενήλικες, δεν αλλάζουν πολλά πράγματα στο τι αποκομίζει ο ηθοποιός στη διαδικασία των προβών. Όσον αφορά στις παραστάσεις, τα παιδιά σαν κοινό δημιουργούν μια εντελώς διαφορετική ενέργεια στο θέατρο απ’ ότι οι ενήλικες.

• Εάν έπρεπε να επιλέξω, θέατρο ενηλίκων ή θέατρο για παιδιά, θα επέλεγα θέατρο που σέβεται το κοινό του, όποιο κι αν είναι αυτό.

Διαβάστε επίσης: Τάσος Κονταράτος: "Το παιδικό θέατρο γενικά είναι μια εύκολη λύση και για τους παραγωγούς και για τους σκηνοθέτες και για τους ηθοποιούς"