).png)
Όσες και όσοι έχετε μεγαλώσει (ή έστω θα θέλατε να έχετε μεγαλώσει) στην ελληνική περιφέρεια τη δεκαετία του ‘90 και έχετε underground μουσικό υπόβαθρο, ζώντας σε ένα παράλληλο σύμπαν, με τον τραγουδιστή των Cure, Robert Smith, για παράδειγμα ή έστω εξακολουθείτε να έχετε έμπνευση και να θέλετε να τη διοχετεύσετε ποικιλοτρόπως, ακολουθήστε ελεύθερα το… Μικρό Αγόρι!
Γιατί μπορεί η Ζούλα, που κυκλοφορεί “ελεύθερη” (σ.σ. προς το παρόν, δηλαδή!) να βασίζεται στους στίχους του συγκροτήματος των εμβληματικών The Cure, αναμεμειγμένη με τη δημιουργική σκέψη, την τρέλα και τη φαντασία του συγγραφέα, Ηρακλή Τσαφαρίδη, μιας από τις πιο πολυσχιδείς προσωπικότητες της ελληνικής περιφέρειας και του εξωτερικού, σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς, είναι η αλήθεια, αλλά, πρώτα και πάνω απ’ όλα, είναι μια μουσική ιστορία αγάπης, έρωτα, φιλίας και αλληλεγγύης! Έστω κι αν..."βαθιά μέσα μου ήξερα πάντα ότι μια μέρα θα γράψω ένα, τουλάχιστον, βιβλίο, κυρίως λόγω της αγάπης που έχω για το βιβλίο, όμως δε νομίζω πως ήμουν ποτέ έτοιμος να με αποκαλέσουν έτσι..." Τώρα είναι πολύ αργά για... δάκρυα!
Toυ δημοσιογράφου Νίκου Κολίτση
Νομίζω πως αυτή η ερώτηση έχει απαντηθεί ήδη στις σελίδες του βιβλίου, καθώς η συγκεκριμένη σκηνή συνοδεύεται με τραγούδι-soundtrack, που όμως δε θα αποκαλύψω τώρα για να μην κάνω spoiler σε αυτούς που δεν το διάβασαν ακόμη, αλλά έχουν σκοπό να το διαβάσουν.
Ως άνθρωπος της μουσικής, πώς μεταφέρατε τη ρυθμική ένταση και την ατμόσφαιρα των συναυλιών της ζωής σας στις σελίδες του βιβλίου;
Όταν γράφω, μεταφέρομαι νοερά σε έναν άλλον κόσμο και μέσα στο μυαλό μου υποδύομαι όλους τους χαρακτήρες καθώς και τα βιώματά τους. Έτσι, λοιπόν, γράφω με τα μάτια κλειστά και με την ψυχή μου να βιώνει την εμπειρία. Ως εκ τούτου, μου είναι πολύ εύκολο να μεταφέρω τη ρυθμική ένταση και την ατμόσφαιρα, καθώς εκείνη τη στιγμή τη βιώνω.
Η Ζούλα είναι η φίλη που όλοι/ες θα θέλαμε να έχουμε. Αν η Ζούλα ήταν πραγματικό πρόσωπο, ποιοι/ες τρεις διάσημοι/ες θα την ενσάρκωναν ιδανικά σε μία ταινία;
Δύσκολη ερώτηση, καθώς τον χαρακτήρα της Ζούλας τον έχω εμπνευστεί από πραγματικό πρόσωπο και λίγο από τη ζωή μου. Πιστεύω πως όλοι οι συγγραφείς βάζουν σε όλους τους χαρακτήρες ένα μικρό κομμάτι από τον εαυτό τους. Ίσως να έπλασα την ιδανική σύντροφο για μένα, όπως μου είπε και μια φίλη μου.
Θα μπορούσε να την υποδυθεί ο Al Pacino για το τρομερό πάθος του (και για την τρομερή ένταση που μπορεί να βγάλει), η Κάντι-Κάντι για την καλοσύνη της (μικρός είχα ένα crash με την Κάντι- Κάντι) και τέλος η Marilion Cotillard για την ομορφιά της (με αυτήν έχω ακόμη crash!).
Η εκδρομή στην εξοχή είναι μια ανατροπή στην καθημερινότητα των ηρώων σας. Αν η Ζούλα και ο Κομπλεξικός έπρεπε να οργανώσουν την επόμενη εκδρομή τους, ποιος θα ήταν ο πιο απίθανος προορισμός που θα επέλεγαν και γιατί;
Δε βλέπω κανέναν πιθανό λόγο που θα έκανε ξανά και τους τρεις να πάνε μια εκδρομή και δη τον Ρόμπερτ, εκτός εάν ο απίθανος προορισμός της εκδρομής ήταν η συναυλία των Pink Floyd στην Πομπηία.
Η αγάπη του Ρόμπερτ για τη μουσική, η τρέλα του Κομπλεξικού με τα παραισθησιογόνα ναρκωτικά και η λατρεία της Ζούλας και για τους δύο, θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημαντικούς παράγοντες για να παρθεί αυτή η απόφαση.
Η πόλη Κρόουλεϊ παίζει σημαντικό ρόλο στην ατμόσφαιρα του βιβλίου. Αν το Κρόουλεϊ ήταν μουσικό κομμάτι, ποιο είδος μουσικής θα το χαρακτήριζε καλύτερα και ποιο θα ήταν το αντιπροσωπευτικό playlist;
Αν το Κρόουλεϊ ήταν κομμάτι, θα ήταν το “I Wanna Be Your Dog” των Stooges, άρα το μουσικό είδος που θα το χαρακτήριζε θα ήταν σαφέστατα το Proto Punk/Garage Rock και τέλος το playlist θα ήταν γεμάτο με εξωτικό punk βασισμένο σε αλαλαγμούς και κιθάρες ιδανικό για άγριες ερωτικές στιγμές. Όπως είναι, δηλαδή, η ατμόσφαιρα του Κρόουλεϊ, το οποίο βέβαια είναι μπαρ στην ιστορία μας και πήρε το όνομά του από την πόλη όπου δημιουργήθηκαν οι θρυλικοί The Cure, όπως πολύ εύστοχα αναφέρετε.
Ο Κομπλεξικός φέρνει μια διαφορετική οπτική στην εκδρομή. Αν ήταν DJ, όπως εσείς, ποιο τραγούδι θα έβαζε για να "ζωντανέψει" τη φύση και τους ανθρώπους γύρω του;
Διαβλέπω ότι το κεφάλαιο με την εκδρομή είναι το αγαπημένο σας. Εύλογα θα περίμενε κάποιος να πω το “A Forest” των The Cure που μπορεί να περιγράφει μια παρόμοια ατμόσφαιρα, αν όμως το εξετάσουμε από τη ματιά του Κομπλεξικού, τότε φεύγουμε αναγκαστικά εντελώς από την Goth οπτική εκείνης της εποχής του Ρόμπερτ Σμιθ και θα ήταν οπωσδήποτε το “Watching the Planets” των Flaming Lips.
Θα φανταζόμουν τρεις ήλιους να ανατέλλουν και άλλους δύο να δύουν, τους πλανήτες να συγχρονίζονται κι εμείς όλοι γυμνοί, άνθρωποι και δέντρα, να χορεύουμε έξαλλα στο τρομερό beat αυτού του τραγουδιού.
.png)
Η φιλία είναι κεντρικό θέμα στο βιβλίο σας. Αν έπρεπε να γράψετε ένα γράμμα στη Ζούλα, τι θα της λέγατε για να την ευχαριστήσετε για τη φιλία της;
Θα της έγραφα πως αν ο Θεός υπήρχε και ήξερε πόσο ευγνώμων είμαι για τη φιλία της, θα γονάτιζε μπροστά της.
Η γλώσσα στο βιβλίο σας είναι ζωντανή και αληθινή. Αν η Ζούλα έγραφε ένα tweet για την εκδρομή της, πώς θα το διατύπωνε;
Η Ζούλα αρέσκεται στο να εκφράζεται με πράξεις, οπότε δε θα είχε twitter.
Η μουσική είναι καταφύγιο για τους ήρωες σας. Αν η Ζούλα είχε την ευκαιρία να παίξει σε μια συναυλία, ποιο τραγούδι θα επέλεγε για να εκφράσει την ψυχή της;
Ε, καλά θα τραγουδούσε το “Vagabond” των Beirut, όλοι το ξέρουμε αυτό.
Αν το βιβλίο σας γινόταν ταινία, ποιοι τρεις σκηνοθέτες από διαφορετικές εποχές θα μπορούσαν να το αποδώσουν ιδανικά με τον καλύτερο τρόπο;
Θα ήταν σίγουρα ο Νίκος Ζερβός, επειδή κατάφερε να κάνει τον Τζίμη Πανούση να μοιάζει ελκυστικός, φορώντας μόνο μια πάνα. Θα ήταν ο Danny Boyle, επειδή όταν έβλεπα το Trainspotting ήθελα να “σουτάρω” ηρωίνη στο μάτι και τέλος ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (o “The Boy”, όπως τον αποκαλούμε όλοι), επειδή πιστεύω ότι μόνο οι δικές του λήψεις θα μπορούσαν να αποτυπώσουν τη βαθιά ψυχή που συνδέει τους πρωταγωνιστές μου.
Το άλμπουμ θα αποτελούνταν από τρία μόλις κομμάτια και θα ονομαζόταν “Εσύ είσαι ο Brightside”. Εννοείται πως τα guest φωνητικά θα τα έκανε ο Μερσώ!
Αν μπορούσατε να παίξετε σε ένα αυτοσχεδιαστικό live με τρεις Έλληνες ή ξένους συγγραφείς ή/και ποιητές (που ζουν ή έχουν φύγει), ποιοι θα ήταν και ποιος θα κρατούσε τον ρυθμό;
Θα ήταν σίγουρα ο Τομ Ρόμπινς στην κιθάρα, ο Μίλαν Κούντερα στο μπάσο και τον ρυθμό θα μας έδινε στα τύμπανα ο Έρβιν Γουέλς. Θα παίζαμε μόνο σε κηδείες και τους στίχους θα μας τους έγραφε ο Αλμπέρ Καμύ!
Αν είχατε την ευκαιρία να μελοποιήσετε ένα ελληνικό ποίημα που θα ταίριαζε ιδανικά με την ατμόσφαιρα της Ζούλας, ποιο θα ήταν και σε ποιο μουσικό ύφος; Soundtrack από Σεφέρη ή rap από Καρυωτάκη, για παράδειγμα;
Φυσικά ο ήχος της Ζούλας είναι post punk, αν όμως ταίριαζε στην ατμόσφαιρα του βιβλίου ένα ποίημα, αυτό θα ήταν μάλλον το “Τριαντάφυλλα στο παράθυρο”, του Ανδρέα Εμπειρίκου.
Αν κάθε κεφάλαιο της Ζούλας αντιστοιχούσε σε ένα τραγούδι, ποιο κομμάτι θα συνόδευε την κορύφωση της ιστορίας και γιατί;
Κάθε κεφάλαιο της Ζούλας αντιστοιχεί όντως σε ένα κομμάτι, κάτι που έγινε ασυνείδητα, όμως τελικά δίνει στο βιβλίο μου μια μοναδικότητα.
Πιστεύετε ότι μια πρόταση μπορεί να έχει τον ρυθμό μιας μουσικής φράσης; Υπάρχει κάποια φράση από τη Ζούλα, που αν τη διαβάσεις σωστά, «παίζει» σαν μελωδία;
Πιστεύω, ακράδαντα, πως ναι μπορεί, όπως επίσης πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες φράσεις μέσα στη Ζούλα, στο δικό μου το μυαλό σίγουρα. Για να “φτάσεις”, όμως, σε αυτές τις φράσεις, πρέπει πρώτα να την αγαπήσεις. Έτσι λειτουργεί η τέχνη γενικά, πρέπει να συνδεθείς μαζί της για να σου αποκαλύψει τα μυστικά της.
Ποιος είναι ο τίτλος του επόμενου σας βιβλίου και πώς συνδέεται με τη Ζούλα;
Πέρασα μια μεγάλη περίοδο ασταμάτητου γραψίματος, ακόμα κι όταν τελείωσα τη Ζούλα. Ύστερα ήρθε μια περίοδος που δεν έγραψα λέξη, ίσως επειδή άρχισα να ασχολούμαι με την προώθηση της Ζούλας.
Όπως και να έχει, θα υπάρξουν άλλα δυο βιβλία που σχετίζονται με τη Ζούλα, όμως δεν μπορώ ακόμη να πω κάτι παραπάνω. Σε τίτλους δεν έχω καταλήξει, όπως και δεν ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο βιβλίο μου και αν θα είναι κάποιο από αυτά τα δύο.
Ποιο είναι το καλύτερο και το χειρότερο πράγμα που σκέφτεστε για τον εαυτό σας, όταν σας προσφωνεί, πλέον, κάποιος/α “συγγραφέα”;
Βαθιά μέσα μου ήξερα πάντα ότι μια μέρα θα γράψω ένα, τουλάχιστον, βιβλίο, κυρίως λόγω της αγάπης που έχω για το βιβλίο, όμως δε νομίζω πως ήμουν ποτέ έτοιμος να με αποκαλέσουν έτσι. Αυτό που σκέφτομαι, όταν συμβαίνει, είναι πως είναι παράξενο, τόσο παράξενο όσο και το να μου παίρνουν συνέντευξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου