Γιώργος Ηλιόπουλος: «Η ζωή μου από μόνη της είναι μια κωμωδία, αλλά δεν την στοχοποιεί καταπρόσωπο ποτέ!»

Ο ηθοποιός Γιώργος Ηλιόπουλος υπογράφει το manual της... (αυτο)καταστροφής του (μας) και το Fairytales αναλαμβάνει τον ρόλο του επιμελητή, με μια αποκλειστική συνέντευξη στον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση, στο προλογικό σημείωμα. 
Το ανατρεπτικό συγγραφικό manual του ηθοποιού, περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, θεματικές για την κωμωδία, το mainstream και τα στερεότυπα, τις «ενέσεις μηνυμάτων», τους καλλιτέχνες, τους επιστήμονες και τον Covid-19, τη διδασκαλία της υποκριτικής, την ιστορία των νικητών και την αληθινή ιστορία, το θέατρο στο σχολείο, την αποβλάκωση, την ατομική ευθύνη, την τηλεόραση και τις «Άγριες Μέλισσες», τους Νουμερίστες, τον Κώστα Καζάκο, τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, την κομμωτική και το «σύνδρομο του καλού μαθητή», το χιούμορ και την πραγματικότητα, γιατί... «Τα θέατρα έχουν θεατές, έχουν θέσεις και ζητούν κόσμο. Δε γίνεται στο σαλόνι μου να φωνάξω τη θεία μου και τη γυναίκα μου να με δει».
Αποκλειστική συνέντευξη στο Fairytales και στον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση

«Κάθε πράξη δημιουργίας είναι πρώτα μια πράξη καταστροφής», σύμφωνα με τον Ισπανό ζωγράφο, Πάμπλο Πικάσο. Πώς θα το συνδέατε αυτό με την κωμωδία «Πώς να καταστρέψετε τη ζωή σας», στην οποία πρωταγωνιστείτε;

Η κωμωδία έχει μια καταστροφή, πρέπει να υπάρχει μια ισοπέδωση για να μπορέσει να δημιουργηθεί απ’ την αρχή όλο το σύστημα. Κι επειδή, όπως έλεγαν οι αρχαίοι, «το πάθος είναι λάθος», εδώ ο ήρωάς μας παθαίνει πάρα πολλά πράγματα μέχρι να βάλει μυαλό. Όλ’ αυτά, βέβαια, γίνονται μέσα από ένα κωμικό πρίσμα, ξεκαρδιστικό μάλλον. Αφηγούμαστε τη ζωή του κι ο θεατής θα βρει πολλά σημεία ταύτισης μ’ αυτό που βλέπει.

"Αν είχαμε όλοι την ίδια αίσθηση της πραγματικότητας, 

η ζωή μας θα ήταν βαρετή"

Πέμπτο συναπτό έτος ξεκαρδιστικής καταστροφής. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να γίνει mainstream ή έστω... τάση κι αν ναι, πώς μπορεί ν’ αποτραπεί αυτό και πόσο ενδεικτικό είναι της έννοιας «επιτυχία» με όρους αγοράς, έστω θεατρικής; (Όταν συνάνθρωποί μας -όχι συγγενείς σας-, έχουν δει την παράσταση διψήφιο αριθμό, μήπως χρειάζεται, για να την ξαναδούν... ιατρική γνωμάτευση;)

Εμένα δε με τρομάζει η λέξη mainstream. Έχω αποενοχοποιηθεί απ’ αυτά τα στερεότυπα τα τελευταία χρόνια και νομίζω ότι είμαι και ευτυχής. Ήμουν δυστυχισμένος τόσα χρόνια, γιατί προσπαθούσα να επικοινωνήσω τη δουλειά μου, ήθελα να την επικοινωνήσουμε σ’ αυτούς που θεωρούσαν τι είναι mainstream και τι δεν είναι, τι είναι ποιοτικό και τι δεν είναι. Αυτά έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους που δεν ασχολούνται με την τέχνη, με τους ειδήμονες που γράφουν για την τέχνη. 

Ο κόσμος, όταν πάει να δει κάτι, πάει να δει κάτι που του αρέσει για να περάσει καλά, να διασκεδάσει, να συγκινηθεί. Ξεκινάμε όλοι να γράψουμε κάτι καλύτερο. Το αποτέλεσμα, είτε μας δικαιώνει είτε όχι. Αυτό έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες, όμως το λέω με το χέρι στη φωτιά και ως άνθρωπος της δουλειάς, θέλω να πιστεύω ότι κανείς δεν ξεκινάει να ξεγελάσει κανέναν.

Νιώθω ευτυχής που ο κόσμος έχει αγκαλιάσει τη δουλειά αυτή. Θα ήμουν πολύ δυστυχής, αν έκανα μια παράσταση που δεν πατάει άνθρωπος. Τα θέατρα έχουν θεατές, έχουν θέσεις και ζητούν κόσμο. Δε γίνεται στο σαλόνι μου να φωνάξω τη θεία μου και τη γυναίκα μου να με δει. Από την άλλη κι επειδή ο καλλιτέχνης πρέπει να ζήσει, αν δεν έρθει κόσμος, δεν μπορεί να συνεχίσει. 

Οι εποχές των καταραμένων καλλιτεχνών που τρώγανε σκουπίδια μόνο στις κακές ταινίες, υπάρχουν στις ψεύτικες που δε μιλάνε για αλήθεια. Υπάρχει κόσμος που έχει δει την παράσταση επτά κι οκτώ φορές μέχρι στιγμής και  τουλάχιστον ήταν άνθρωποι που μας στήριξαν στην αρχή. Εμείς όταν ξεκινήσαμε, δεν είχαμε καμιά βοήθεια, καμιά στήριξη και κανέναν χορηγό. Το βράδυ έβαζα αφίσες, το πρωί τις έβρισκα σκισμένες, τις κολλούσα πάλι και η Βασιλική (σ.σ. η σκηνοθέτης), όπου μπορούσε μιλούσε γι’ αυτό. Στηριχτήκαμε στα χέρια μας και σ’ αυτούς τους ανθρώπους που μας επέλεξαν χωρίς να μας ξέρουν, πέρασαν καλά κι αποφάσισαν να βοηθήσουν αυτή την παράσταση. Από στόμα σε στόμα έφτασε ως εδώ, από τίποτα άλλο. Για να τη βλέπουν και να την ξαναβλέπουν, κάτι σημαίνει, ότι ο κόσμος αναγνωρίζει αυτό που συμβαίνει, περνάει καλά, γεγονός που για μένα, πλέον, είναι το σημαντικότερο απ’ όλα. 

Το να πας κάπου να περάσεις καλά αυτό το επίπεδο, το πρώτο αν θες, υπάρχει εδώ, αν όμως θέλεις να σκάψεις και πιο μέσα να βρεις και πιο βαθιά πράγματα, υπάρχουν. Είναι από ‘κει και πέρα στο χέρι του θεατή, αν θέλει να προβληματιστεί, αν θέλει να πάρει κάποια μηνύματα μαζί του και να τ’ αναλύσει μόνος του, να σκεφτεί με τον εαυτό του τι συμβαίνει, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα του κάνω ένεση τα μηνύματα. Αυτό έχει να κάνει με τον εαυτό μας.

                                                 

                                     

                                            Συγγραφέας: Σοφιάννα Παϊδούση

Ηλικία: από 4 ετών

Σελίδες: 80

Είδος: Print Book, Fairytale, Picture book, full color

Τόπος & Χρόνος έκδοσης: Αθήνα, Ιούλιος 2019

Παραγγείλτε το βιβλίο του Παρφέ, στη μοναδική τιμή των 9,99 € και κερδίστε αυτόματα: 
↝Το αντίστοιχο eBook του Παρφέ, (αξίας 4.90 €)
↝Την ηχογραφημένη αφήγηση της ιστορίας  (αξίας 1 €)
↝Ιδιόχειρη αφιέρωση της συγγραφέα

→Super προσφορά: 

Τα δύο βιβλία 18 €, τα τρία 24€!!!

Για παραγγελίες στο: Facebook: @oparfes

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ για το βιβλίο (κριτικές & συνεντεύξεις):

https://oparfes.blogspot.com

Για να δείτε το ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ:

https://drive.google.com/file/d/1zLFShdPKltFxRmUst9YGvMQlgBzqXC3r/view?usp=sharing
*Ισχύουν μεταφορικά έξοδα (2,90 €)

"Έχω το σύνδρομο του καλού μαθητή, 

θέλω να είμαι καλός σ’ αυτό που κάνω"

Με το τελευταίο πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας, τα μαθήματα καλλιτεχνικών και μουσικής στο Λύκειο, καταργούνται. Γιατί συμβαίνει αυτό, κατά την εκτίμησή σας; Ως δάσκαλος σε δραματική σχολή πλέον, θα δεχόσαστε να διδάξετε στο ελληνικό σχολείο, αν σας δινόταν αυτή η δυνατότητα;

Γιατί σταμάτησαν τα αρχαία; Γιατί σταμάτησαν όλ’ αυτά τα μαθήματα στο σχολείο; Θεωρώ ότι είναι ένα μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου. Δύο μήνες καραντίνας ήταν αρκετοί για ν’ αποδείξουν πόσο σημαντικοί είναι οι επιστήμονες στη ζωή μας, πόσο σημαντικοί είναι οι καλλιτέχνες στη ζωή μας. Αυτό τα λέει όλα. Μετά απ’ αυτούς τους δύο μήνες, πόσος κόσμος αγκάλιασε την τέχνη, πώς του έκανε την καλύτερη παρέα και τον στήριξαν στον εγκλεισμό που το θεωρώ παράλογο, όπως και τον ιό. Μου κάνει τρομερή εντύπωση αυτό το μέτρο. Θέλω να πιστέψω ότι δεν είναι αλήθεια. 

Επειδή είμαι και δάσκαλος, το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου είναι ότι είμαι δάσκαλος, τίποτα άλλο. Τ’ άλλα έχουν να κάνουν και με το εγώ μου, αλλά το να είσαι δάσκαλος είναι η πιο ανιδιοτελής αγάπη που έχω εισπράξει και που έχω δώσει. Άρα, ξέρω πόσο σημαντικό είναι το να δίνεις στο παιδί πράγματα, να βοηθάς τον νέο να διαχειριστεί τα όνειρά του και τι εφόδια έχει. 

Βλέπω παιδιά που έρχονται στη σχολή που είναι λες και δεν έχουν πάει σχολείο, που είναι παρατημένα τελείως. Είναι τραγικό, μ’ εξοργίζει. 

Να διδάξω θέατρο θα ήθελα. Θεωρώ ότι το θέατρο πρέπει να διδάσκεται. Στα χρόνια τα δικά μου, τουλάχιστον, διδασκόταν στο γυμνάσιο και στο λύκειο, κάναμε κομμάτια από τραγωδίες, υπήρχε μια ανάλυση. 

Την ιστορία τη γράφουν οι καλλιτέχνες. Οι ιστορικοί γράφουν την ιστορία των νικητών. Οι καλλιτέχνες, όμως, γράφουν την αληθινή ιστορία. Αν κάποιος θέλει να δει πώς ήταν η Ελλάδα του ’50, δεν έχει παρά να διαβάσει την «Αυλή των Θαυμάτων», του Ιάκωβου Καμπανέλλη, για να πάρει μια σαφή εικόνα του τι συνέβαινε εδώ. 

Το θέατρο, λοιπόν, η ποίηση, η λογοτεχνία δεν είναι πολυτέλεια, είναι βασικά συστατικά στη δομή ενός χαρακτήρα. Η γλώσσα είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Το πετσόκομμα της γλώσσας έχει να κάνει με τον τρόπο που σκεφτόμαστε, οι ιδέες μας και η δομή του εαυτού μας γίνονται μέσω της γλώσσας. Όσο περιορίζεις τη γλώσσα, τόσο, λοιπόν, περιορίζεις και στον άνθρωπο την ικανότητα να σκεφτεί, να λειτουργήσει και να οργανώσει επιχείρημα. Με λίγα λόγια, όλ’ αυτά θα στο πω λαϊκά, θεωρώ ότι ως απώτερο σκοπό έχουν την αποβλάκωση. 

Ωραία, όμως, τα καταγγέλλουμε εμείς, αλλά και ο κόσμος που τ’ ακούει πρέπει κάτι να κάνει, ο καθένας από ‘κει που ανήκει, λέει τα δικά του, ο καλλιτέχνης απ’ αυτά που πιστεύει, λέει τα δικά του, όμως, το κοινό κι ο κάθε πολίτης μεμονωμένα, έχει ευθύνη και οφείλει να δράσει.

"Αν δεν υπήρχε ο Κωνσταντίνος Καζάκος, δεν ξέρω πού θα ήμουν"

«Μία μέλισσα μέλι ου ποιεί», σύμφωνα με μία αρχαιοελληνική παροιμία. Τι κάνουν πολλές μαζί και δη... «Άγριες»; Αποτελεί ορόσημο η συμμετοχή σας στη σειρά για την τηλεοπτική κι όχι μόνο επαγγελματική σας σταδιοδρομία, από το ξεκίνημα μέχρι σήμερα; Aιτιολογήστε.

Θεωρώ πολύ σημαντική αυτή τη σειρά, το ότι υπάρχει, αυτή τη στιγμή, στην τηλεόραση τις ημέρες που ζούμε και με την κατάσταση που έχει περιέλθει η τηλεόραση τα τελευταία χρόνια. Είναι ελληνική σειρά, ελληνικό σενάριο, γραμμένο από Έλληνες εξ’ ολοκλήρου. Δεν είναι ένα αγορασμένο format, όπως έχουμε συνηθίσει, όπως έχετε δει στην τηλεόραση το 90% είναι format ξένα. Αυτό είναι μια ελληνική ιδέα, γραμμένη από την Μελίνα Σαμπάνη, βρωμάει Ελλάδα σε κάθε του σελίδα. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που ο κόσμος το αγκάλιασε και με τον τρόπο που το αγκάλιασε, γιατί αναγνωρίζει αυτά που βλέπει, αναγνωρίζει χαρακτήρες, τοπία, μυρωδιές, συνθήκες, καταστάσεις... 

Αυτό που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια στην τηλεόραση είναι τρομακτικό. Πραγματικά δε μιλάω μόνο για τα τούρκικα κι όλ’ αυτά που παίζονται. Μιλάω και για τη μυθοπλασία, η οποία έχει αφεθεί στον κάθε ατζαμή να παίρνει να μεταφράζει και να φτιάχνει πράγματα από ξένα format. Είναι τραγικό αυτό το πράγμα, γιατί σκεφτείτε πόσοι σεναριογράφοι πηγαίνουν πίσω, γιατί δε δουλεύουν, πόσοι σκηνοθέτες δε δημιουργούν καινούργιο προϊόν, με αποτέλεσμα όλη η βιομηχανία μας να πηγαίνει πίσω. Άρα, οι Μέλισσες είναι πολύ σημαντικό που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση, γιατί είναι μια ιδέα που γεννήθηκε από Έλληνες. Το σενάριο, επειδή είναι η πρώτη βάση και μαζί μ’ αυτό ο σκηνοθέτης, οι τεχνικοί, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δουλεύουν γύρω απ’ αυτό το πράγμα, οι οποίοι δουλεύουν στο αντικείμενό τους, γιατί η δουλειά εξελίσσεται, αυτό θα φέρει κι άλλο κι άλλο και θα έρθει ανάπτυξη, μέσω της τέχνης.

"H κωμωδία, όπως και το δράμα, γενικά η τέχνη, 

ανθίζει στα δύσκολα"

Ποια εκτιμάτε ότι θα είναι η μετεξέλιξη της κωμωδίας τα επόμενα χρόνια και η διαμόρφωση του stand up performance (comedy) στην Ελλάδα, με τα νέα επιπρόσθετα δεδομένα που επιτάσσει και ο Covid-19; Πόσο έτοιμη και ικανή να προσαρμοστεί είναι η κωμική θεατρική πραγματικότητα στην Ελλάδα; Γιατί παραμένει, στη συντριπτική της πλειοψηφία, η κωμωδία «πεδίον δόξης λαμπρόν» για το ανδρικό φύλο και πολύ λιγότερο για το γυναικείο;

Δεν ισχύει αυτό για το γυναικείο φύλο. H κωμωδία, όπως και το δράμα, γενικά η τέχνη, ανθίζει στα δύσκολα. Παρά τη συνθήκη που έχει δημιουργήσει ο covid- 19, η τέχνη θα βρει τον τρόπο να επιβιώσει. Όπως οι καλλιτέχνες βρήκαν έναν τρόπο ν’ αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση, θα βρουν έναν τρόπο και τώρα. 
Όσο αφορά στο stand up, δεν ξέρω πολλά πράγματα. Είναι ένα φρούτο καινούριο, όμως, αυτό το είδος υπήρχε. Νουμερίστας υπήρχε στην επιθεώρηση, δεν ξέρω τώρα γιατί το λέμε stand up, γιατί μας αρέσει να λέμε ξένα πράγματα. Αν έχετε εικόνες από παλιές επιθεωρήσεις, ο νουμερίστας έκανε ακριβώς αυτό το πράγμα. Το έκανε πολύ ωραία κι ο αξέχαστος Χάρρυ Κλινν. Απλώς το stand up ενισχύθηκε πάρα πολύ, γιατί ήταν μια εύκολη λύση και μέσω του YouTube και μέσα απ’ αυτά τα νέα μέσα. 

Η κωμωδία, επειδή είμαστε ένας λαός που γελάει κι εκδηλώνεται πάρα πολύ, μας έχει σώσει και μας έχει βγάλει πολλές φορές από δύσκολη θέση. Έχουμε χιούμορ κι αυτοσαρκασμό. Είχαμε κι έχουμε σπουδαίους νουμερίστες κωμικούς κι έχουμε ακόμα φυσικά κι ελπίζω μ’ όλη αυτήν την κατάσταση, ν’ αναβιώσει η επιθεώρηση πάλι. 

"Εμένα δε με τρομάζει η λέξη mainstream"

Πώς είναι να «μπαίνετε σε σώματα και να ζείτε άλλες ζωές», έστω γράφοντας και παίζοντας στο θέατρο; Eίναι ψυχοθεραπευτικό, ψυχοφθόρο ή καταναγκαστικό; Aιτιολογήστε.

Για μένα είναι ο λόγος που έγινα ηθοποιός. Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που πιο βαρετός δεν υπάρχει, η ζωή μου είναι επίπεδη, δηλαδή, αποφεύγω τις συγκρούσεις, δεν υπάρχουν μεγάλες ανατροπές κι εντάσεις, οπότε το καταφύγιό μου για να ζήσω πράγματα που ήθελα, ήταν το θέατρο. 

Η υποκριτική ήταν στόχος, ήτανε το ζητούμενο. Δεν ξέρω αν είναι ψυχοθεραπευτικό, γιατί σίγουρα κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις, σ’ αυτή τη διαδρομή, αλλά γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, όπως λέει και ο Κάρολος Κουν. Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με μεγάλα κείμενα, γιατί όταν κάθε βράδυ παλεύεις με κάποια πράγματα, δεν μπορείς να τα εφαρμόσεις στη ζωή σου, αναγκαστικά αλλάζεις κι εσύ ο ίδιος.

"Δύο μήνες καραντίνας ήταν αρκετοί για ν’ αποδείξουν πόσο σημαντικοί είναι οι καλλιτέχνες στη ζωή μας"

Κάνατε outing τη βαθιά αναγνώριση στη συμβολή του Κώστα Καζάκου στη ζωή σας, γεγονός που δεν είναι συνηθισμένο ακόμα και ανάμεσα στους ανθρώπους του θεάτρου και των τεχνών γενικότερα. Ποια ανάγκη σας οδήγησε σ’ αυτό και πώς το εισέπραξε ο ίδιος o καταξιωμένος ηθοποιός;

Ευγνωμοσύνη, δεν ξέρω πως το εισέπραξε. Εγώ το λέω πάντα αυτό το λέω παντού σε κάθε συνέντευξη που κάνω το θεωρώ υποχρέωσή μου, γιατί του χρωστάω τη ζωή μου. Αν δεν υπήρχε ο Κώστας Καζάκος, δεν ξέρω πού θα ήμουν. 

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, ευλογημένο που τον είχα δάσκαλο και πόσο μάλλον αυτόν τον άνθρωπο ο οποίος είναι ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης, ένας σπουδαίος δάσκαλος, ένας σπουδαίος πατέρας, ένας άνθρωπος μ’ εξαιρετικό χιούμορ, τόσο διαλεκτικός και συζητήσιμος. 

Σαφώς και θα μιλήσω γι’ αυτόν, γιατί με την πνοή του πορεύομαι και δε νιώθω και ποτέ μόνος μου, γιατί μ’ έχει φυλάξει από πολλές κακοτοπιές, γιατί πολλές φορές σκέφτομαι ο δάσκαλος τι θα έλεγε γι’ αυτό, οπότε έχω πει πολλές φορές εύκολα όχι έχοντάς τον στο μυαλό μου. Τον αγαπώ βαθιά. 

Πραγματικά τα χρόνια στη σχολή ήταν, ίσως, από τα πιο ευτυχισμένα χρόνια στη ζωή μου. Φρόντισε όχι μόνο για την παιδεία μου, αλλά φρόντισε να μας κάνουν μάθημα στη σχολή, πέρα από τον ίδιο, σπουδαίοι καθηγητές.

"Θα ήμουν πολύ δυστυχής, 

αν έκανα μια παράσταση που δεν πατάει άνθρωπος"

Με το χέρι στην καρδιά, πώς ένιωσε και πώς αντέδρασε η ηθοποιός Μίρκα Παπακωνσταντίνου, όταν έμαθε ότι είσαστε ερωτευμένος μαζί της από... χρόνια;

Δεν το έχω πει ποτέ καταπρόσωπο στην ίδια. Φανταστείτε ότι κάνουμε στη σχολή μάθημα και ντρέπομαι πάρα πολύ να της το πω. Η Μίρκα είναι σπουδαία ηθοποιός κι όταν την είδα πρώτη φορά στη ζωή μου, έπαθα ζημιά! Ήμουν γυμνάσιο κι έπαθα πλάκα, όταν την είδα στην παράσταση «Ο χορός του  Ζαλόγγου». Ήταν σοκ για μένα. Ήταν ο άνθρωπος που της έγραψα πρώτη φορά ένα νούμερο κι είναι πολύ αστείο, γιατί ήμουν πολύ μικρός κι έκανα τον μεγαλύτερο. Η ζωή μου από μόνη της είναι μια κωμωδία, αλλά δεν την στοχοποιεί καταπρόσωπο ποτέ. Φαντάζομαι θα το έχει ακούσει, αλλά ντρεπόμουνα κι είμαστε μαζί χρόνια στην ίδια σχολή.

"Πραγματικά τα χρόνια στη σχολή ήταν, ίσως, από τα πιο ευτυχισμένα χρόνια στη ζωή μου"

Στις «Άγριες Μέλισσες» υποδύεστε τον κουρέα. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σας, αν είσαστε κουρέας-κομμωτής στην πραγματικότητα; Πού θα θέλατε να είχατε το κομμωτήριό σας και ποιους ηθοποιούς (άνδρες-γυναίκες), από την Ελλάδα και το εξωτερικό, θα θέλατε ιδεατά να επιμεληθείτε αποκλειστικά την κόμμωσή τους;

Νομίζω δε θα έχει η ζωή μου και πολύ μεγάλη διαφορά. Γιατί, αν θες να υπάρξεις μέσα απ’ αυτό που κάνεις, είτε ήμουν κουρέας είτε ήμουν μπακάλης είτε φούρναρης, το ίδιο πράμα. Θέλω να πω ότι θα ήθελα ν’ αφήσω ένα στίγμα και στην κομμωτική θα ήθελα να ξεχωρίσω, να μάθω πολύ καλά. Έχω το σύνδρομο του καλού μαθητή, θέλω να είμαι καλός σ’ αυτό που κάνω. 

Επειδή το μυαλό μου είναι παράξενο, όταν πιστέψω κάπου, που πιστεύω δύσκολα, αφοσιώνομαι μ’ όλο μου το είναι και ίσως και παραπάνω, είναι σχεδόν σαν ν’ ακολουθώ μια αίρεση, οπότε δίνω όλο μου τον εαυτό, όπως και στη δουλειά μου. Η ζωή μου είναι αυτή, όλα γύρω απ’ αυτό περιστρέφονται, διαβάζω, ενημερώνομαι, προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος και κάθε μέρα βλέπω πόσο λίγος είμαι. 

Τώρα το ποιους επώνυμους θα ήθελα να έχω, ειλικρινά δεν ξέρω. Μάλλον θα ήθελα να έχω ανθρώπους που θαυμάζω. Έχουμε εξαιρετικούς ηθοποιούς στην Ελλάδα και τον Χειλάκη, τον Φραγκουλάκη και τον Ψαρρά, που έχουμε στη σειρά. Είμαστε μια χώρα που το ταλέντο περισσεύει πραγματικά. 
Από γυναίκες: τη  Μίρκα (Παπακωνσταντίνου), τη Βασιλικούλα (Ανδρίτσου, σκηνοθέτη της παράστασης), που είναι οικογένειά μου, πλέον. Ανθρώπους, δηλαδή, που περνάμε καλά και γελάμε. Οπουδήποτε θα ήθελα να έχω το κομμωτήριο.

"Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου είναι ότι είμαι δάσκαλος, τίποτα άλλο"

Πώς θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι οι άνθρωποι είχαν την ίδια αίσθηση του χιούμορ; To χιούμορ, τελικά, είναι μια... δεξιότητα στην οποία μπορεί κάποιος να εξασκηθεί ή όχι; 

Ο κόσμος μας θα ήταν βαρετός.  Δεν μπορούμε να έχουμε όλοι την ίδια αίσθηση του χιούμορ, όπως δεν μπορούμε να έχουμε όλοι την ίδια αίσθηση της πραγματικότητας. Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές προσλαμβάνουσες. Άλλωστε, το χιούμορ αυτό είναι: η διαφορετική οπτική του ίδιου γεγονότος, η διαφορετική εμπλοκή στο γεγονός που συμβαίνει μπροστά μας. Εσύ πέφτεις απ’ τη σκάλα, πονάς, εγώ το βλέπω και γελάω. Δεν είναι το ίδιο, εξαρτάται από ποια θέση το βλέπεις. Άρα, αν είχαμε όλοι την ίδια αίσθηση της πραγματικότητας, η ζωή μας θα ήταν βαρετή. 

Νικος Κολίτσης 

(Αρχισυντάκτης)

Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής (Τμήμα Φιλολογίας-ΑΠΘ), 

με μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. 

Αριστούχος Δημοσιογραφίας, με σπουδές Φωτογραφίας. 

Συγγραφέας, κριτικός θεάτρου (για παιδιά & ενήλικες), κινηματογράφου & λογοτεχνίας,
με συνεργασίες με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.

Ο Γιώργος Ηλιόπουλος πρωταγωνιστεί στη σειρά "Αγριες Μέλισσες" του Αντ1 

και στην παράσταση 

«Πώς να καταστρέψετε την ζωή σας»

στο θερινό θέατρο Λαμπέτη για 10 μόνο παραστάσεις από Τέταρτη 1 Ιουλίου 2020!