Τάσος Κονταράτος: "Το παιδικό θέατρο γενικά είναι μια εύκολη λύση και για τους παραγωγούς και για τους σκηνοθέτες και για τους ηθοποιούς"

Αποκλειστική συνέντευξη του ηθοποιού Tάσου Κονταράτου στο Fairytales και στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση

Ο ηθοποιός Τάσος Κονταράτος, "περιπλανιέται" από το καλοκαίρι... στα δάση της "Άγριας Δύσης", που καθρεφτίζουν την Ελλάδα, σε πόλεις και χωριά, με ακόντιο και βέλη στη φαρέτρα, την κρητική διάλεκτο και μια συνέντευξη... λεβεντιάς, για το "συγκάτοικό" του στην Κυψέλη, Έλληνα Πρωθυπουργό, τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης -στο απέναντι καφέ-, τον Μαρινάκη, τους μετανάστες, την οικογένεια, τα... ελαττώματα της Μάλφα και του Σκιαδαρέση, τα ποιήματα, τα βιντεοπαιχνίδια, τον υλισμό, το παιδικό θέατρο, τον Κώστα Αποστολάκη, τις διαχωριστικές γραμμές, την τηλεόραση και τον καθημερινό αγώνα για το "πώς θα κρατήσει την καλλιτεχνική του ακεραιότητα με την επιβίωση σε μία ισορροπία..."

Θεωρώ ότι αν διαβάσει κανείς την Άγρια Δύση, θα δει κάτι από την πόλη του. Το λέω αυτό, γιατί η Άγρια Δύση είναι ένας τέλειος καθρέφτης της Ελλάδας γενικά (και ειδικά οι μικρότερες πόλεις και τα χωριά) Ένα περισσότερο όλα τα χωριά που πήγαμε στην Κρήτη. Γι' αυτό άλλωστε και διαδραματίζεται στην Κρήτη. 

Το να γράφω υπήρξε στη ζωή μου περισσότερο σαν ψυχοθεραπεία παρά σαν απόπειρα έκδοσης ή προβολής. 
Δε νομίζω ότι θα προσπαθούσα ποτέ να δω τα ποιήματά μου πιο σοβαρά, πέρα από έναν τρόπο να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου. Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν την ικανότητα να γράφουν σελίδες ατελείωτες, οι οποίες να περιστρέφονται γύρω από μια ιστορία και να κρατάνε το ενδιαφέρον, γι' αυτό νομίζω μου άρεσε να γράφω περισσότερο ποιήματα. 

"Πάνω απ' όλα είμαι ηθοποιός"

Ο Πρωθυπουργός μπορεί

να μένει στην Κυψέλη, αλλά το να έχεις σαν φρούριο την πολυκατοικία σου, σε κάθε διαδρομή σου δέκα μηχανές και γενικά να μην κυκλοφορείς έξω, πέραν του να πηγαινοέρχεσαι στο Μαξίμου, δεν τον χαρακτηρίζει ως κάτοικο Κυψέλης. 

Όσο αφορά στον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που ήρθε για καφέ (εντελώς τυχαία) στην περιοχή που μένει ο Πρωθυπουργός, μου θυμίζει τον Βαγγέλη Μαρινάκη (πρόεδρο του Ολυμπιακού), ο οποίος, πριν από τους αγώνες με τον Παναθηναϊκό, έμπαινε στη Λεωφόρο κι έκανε δυο βόλτες για να πικάρει τον κόσμο και να δείξει πόσο δυνατός είναι. 
Η Κυψέλη, πάντως, θεωρώ ότι έχει αρχίσει ν' ανεβαίνει εδώ και αρκετά χρόνια. Μεγάλωσα εδώ κι έχω δει από πρώτο χέρι τα "δύσκολα" χρόνια της Κυψέλης. Κάποια χρόνια τώρα τα βράδια είναι πιο ασφαλή. Βέβαια πολλοί λένε για τους μετανάστες, αλλά εγώ αυτά τ' ακούω βερεσέ, γιατί μεγάλωσα με μετανάστες, μεγάλωσα με άλλες κουλτούρες και πολιτισμούς. Τώρα η εθνικότητα του επικίνδυνου τύπου στο δρόμο δε με αφορά. Απλώς πιστεύω ότι είμαστε μια περιοχή που η φτώχεια την έχει ακουμπήσει αρκετά και εκεί βασίζω το γεγονός ότι η περιοχή θεωρείται επικίνδυνη. Σ' αυτό μπορούν να μας βοηθήσουν οι προαναφερθέντες κύριοι.

"Το να γράφω υπήρξε στη ζωή μου περισσότερο σαν ψυχοθεραπεία"

Ήρωες δεν είχα, τουλάχιστον με την κλασική έννοια, στην παιδική μου ηλικία. Σίγουρα μεγάλο πρότυπο ήταν, είναι και θα είναι οι γονείς μου. 

Μεγάλωσαν εμένα και τα δυο μου αδέρφια με τη μεγαλύτερη αξιοπρέπεια, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές και μακάρι να μπορέσω κι εγώ να τους μοιάσω. 
Αν γεννιόμουν σήμερα, δεν ξέρω πραγματικά αν θα έβρισκα κάποιον να θαυμάσω και να του μοιάσω ή να τον ξεπεράσω. 
Θα πρότεινα, πάντως, σ' ένα παιδί που ψάχνεται σιγά σιγά με προσωπικότητες και γενικότερα που μαθαίνει μόνο του (διαδίκτυο), να διαβάσει για τον Νίκο Καββαδία.

"Ο Παρφές..." 

ένα παραμύθι για το σχολικό εκφοβισμό (Βullying) 

έρχεται σύντομα...

"Ο ουτοπιστής, φίλε, είναι ο απόλυτος υλιστής" (Usaak movie)
Αυτή η φράση μου έκανε κι εμένα εντύπωση όταν τη διάβασα, πριν παίξω στην ταινία, αλλά δεν μπορώ να καταλήξω μέσα μου, εάν τελικά είναι αλήθεια αυτό που λέει. Εγώ σίγουρα, πάντως, είμαι υλιστής (όχι βέβαια ότι κυνηγάω το χρήμα, τα αμάξια και τα σπίτια). Απλώς μ' αρέσει, όταν μπορώ, να δίνω στον εαυτό μου πράγματα που μπορεί να στερήθηκα πιο παλιά. Φέτος, για παράδειγμα, χάλασα αρκετά λεφτά σε βιντεοπαιχνίδια, που είναι η μεγάλη μου αγάπη από παιδί.

Ο βαθμός δυσκολίας στη χρήση της κρητικής διαλέκτου στην "Άγρια Δύση", στην αρχή τουλάχιστον, ήταν μεγάλος, μιας κι εγώ και η Μπέσσυ Μάλφα που σκηνοθέτησε την παράσταση, θέλαμε να μην κοροϊδέψουμε τους ανθρώπους που τη χρησιμοποιούν (κάτι που συνηθίζεται στην ελληνική κωμωδία) Ευτυχώς, σαν δώρο Θεού, ήρθε ο ηθοποιός Κώστας Αποστολάκης, να μου κάνει προσωπικά μαθήματα κι από εκεί και πέρα ήταν πολύ εύκολο και διασκεδαστικό.

Πάνω απ' όλα είμαι ηθοποιός. Μερικές φορές όμως θέλω να κάνω κι άλλες δουλειές που είναι περιφερειακές τις δικής μου (για παράδειγμα βοηθός σκηνοθέτη), έτσι ώστε να μπορώ να ξέρω ποια είναι η διαδικασία, ώστε εγώ να μπορώ να βγαίνω να παίζω. Κάποιες απ' αυτές είναι τρομερά δημιουργικές, όπως το να σχεδιάζεις φωτισμούς για μία παράσταση.

"Οι ανθρώπινες σχέσεις στη ζωή μας νομίζω ότι ήταν το μεγαλύτερο "θύμα" της κρίσης"

Το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είναι απαγορευμένο στην Ελλάδα, αποτρεπτικό είναι. Αν έβλεπε κανείς από μέσα πόσο δύσκολη δουλειά είναι, σίγουρα θα μας περνούσε για τρελούς. Και δεν αναφέρομαι καν για το πόσο δύσκολο είναι να παίξεις κάτι. Μιλάω για το πόσο δύσκολο είναι να βρεις αυτό το κάτι για να το παίξεις. Προσωπικά έχω κάνει αρκετές δουλειές (σερβιτόρος, μπάρμαν, νυχτοφύλακας, κ.ά.). Δε νομίζω ότι μπορώ να με σκεφτώ να κάνω κάτι άλλο, πολλά μ' αρέσουν, βέβαια, αλλά αυτό είναι που νιώθω να ταιριάζω 100%.

Αναφορικά με το παιδικό θέατρο, είχα τη μεγάλη χαρά το χειμώνα που μας

πέρασε, να συμμετάσχω στην παράσταση "Ματίας ο Α", της Άλκης Ζέη, σε σκηνοθεσία της αγαπημένης μου Άρτεμης Γρύμπλα. Ομολογουμένως πέρασα πάρα πολύ όμορφα και με αρκετά από τα παιδιά γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Νομίζω όμως ότι δε μ' αφορά γενικά έτσι ώστε να δουλεύω συνεχώς σαν ηθοποιός σε παιδικό θέατρο.

"Αν έβλεπε κανείς από μέσα πόσο δύσκολη δουλειά είναι, σίγουρα θα μας περνούσε για τρελούς"

Το παιδικό θέατρο γενικά είναι μια εύκολη λύση και για τους παραγωγούς και για τους σκηνοθέτες και για τους ηθοποιούς (όχι, βέβαια, σ' όλες τις παραστάσεις, προφανώς υπάρχουν εξαιρέσεις). Πιστεύω, πάντως, ότι είναι ένας εύκολος τρόπος να βγάλεις ένα μεροκάματο, που δε συνάδει πάντα με την ποιότητα.

Υπήρξε μία περίοδος που η μητέρα, ο πατέρας και η θεία μου, ήταν όλοι μαζί στον ίδιο ερασιτεχνικό θεατρικό θίασο. Επομένως, είχα ήδη μία εικόνα στο κεφάλι μου, το τι σημαίνει πρόβες, κτλ. Ο πατέρας μου, βέβαια, μετά συνέχισε και επαγγελματικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι από την πρώτη στιγμή οι γονείς μου ήταν μαζί μου σ' αυτή την απόφαση και με βοήθησαν με ό,τι είχαν και δεν είχαν.

Οι ανθρώπινες σχέσεις στη ζωή μας νομίζω ότι ήταν το μεγαλύτερο "θύμα" της κρίσης. Χρόνο με το χρόνο βλέπω γύρω μου μια κατάσταση η οποία με τρομάζει πολύ. Ο ένας πέφτει να φάει τον άλλον, "εσύ είσαι αριστερός, εσύ είσαι δεξιός, εσύ άσπρος, εσύ μαύρος" και δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει για να σταματήσει αυτό. Βέβαια, ίσως είναι ένα ξεσκέπασμα του Έλληνα και του τρόπου που έμαθε να ζει. Ελπίζω να βρεθεί κάποια άκρη. 

Όσο αφορά στο θέατρο είχα την "ατυχία" να δουλεύω με ανθρώπους που αγαπάω πολύ από πριν ή να είχα ήδη μια φιλική σχέση, επομένως, δεν ξέρω ακόμα πώς λειτουργεί ο στυγνός επαγγελματισμός και το πώς επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις.

"Το παιδικό θέατρο γενικά είναι μια εύκολη λύση και για τους παραγωγούς και για τους σκηνοθέτες και για τους ηθοποιούς"

Ένας ηθοποιός (της δικής μου κατηγορίας και κατάστασης) πιστεύω σκέφτεται για το τώρα το πώς θα τα βγάλει πέρα και πώς θα κρατήσει την καλλιτεχνική του ακεραιότητα με την επιβίωση σε μία ισορροπία. Το μέλλον είναι πάντα γεμάτο με ιδέες, ρόλους και το πώς θα μπορέσει γενικά να γίνει, αλλά και να κάνει το επάγγελμά του καλύτερο.

Τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση και την Μπέσσυ Μάλφα, τους αγαπάω πολύ και τους εκτιμώ επαγγελματικά αλλά και ως ανθρώπους. Έχουν τόσα πολλά θετικά, που θα μας έπαιρνε τρεις συνεντεύξεις μόνο γι' αυτά. Ενδεικτικά θα πω ότι είναι απίστευτα δοτικοί, υπομονετικοί, θα σε φροντίσουν κάτω αλλά και πάνω στη σκηνή, τρομεροί δάσκαλοι και ευγενικοί. Το μόνο αρνητικό που τους προσάπτω είναι ότι δεν ξέρουν πότε να πάρουν ένα ρεπό και να ηρεμήσουν.

Η Άγρια Δύση θα ήταν ΥΠΕΡΟΧΗ σειρά στην τηλεόραση. Ειδικά με τη φόρμα που έχουν οι Αμερικάνοι στις δικές τους σειρές, (οκτώ μονόωρα επεισόδια για σεζόν), θα έσπαγε τα ταμεία. Βέβαια, απέχουμε πολύ δυστυχώς από αυτό εδώ. 

Για την τηλεόραση, δε μ' έχουν επιλέξει ακόμα για κάτι, από τις οντισιόν που έχω κάνει. Μπορεί όταν ξεκινάς να λες: "εγώ θέλω μόνο θέατρο και η τηλεόραση δεν έχει ποιότητα". Πλέον πιστεύω αυτό που μου είχε πει ένα απόγευμα η Θάλεια Καλαφατά: "Εσύ να κάνεις καλά τη δουλειά σου και να δίνεις την ποιότητα που θες, ακόμα και στο πιο κακόγουστο πράγμα που θα σου δοθεί, γιατί στην τελική αυτή είναι η δουλειά σου". Επομένως, ανυπομονώ να μπορέσω κι εγώ να παίξω στην τηλεόραση.