To ελεύθερο ζευγάρι

«To ελεύθερο ζευγάρι»

Θέατρο «Μπέλλος»

Κριτική Θεατρικής παράστασης

 Μάιος 2018

Τoυ δημοσιογράφου Νίκου Κολίτση

«Αν άλλαζε ο τρόπος μας από άποψη κουλτούρας, θα σωζόταν ο γάμος μας»

Καβγάδες, συγκρούσεις, συζυγικές απιστίες και αναρίθμητα προβλήματα βρίσκονται στο... ημερήσιο πρόγραμμα πολλών παντρεμένων ζευγαριών (και ανύπαντρων φυσικά), με ή χωρίς παιδιά, κάθε καλοκαίρι και ιδίως την περίοδο των διακοπών, σύμφωνα πάντα με τους ειδικούς, οπότε η περίοδος, λίγο πριν την official έναρξη του καλοκαιριού, αποτέλεσε την πιο κατάλληλη αφορμή για το Fairytales, να συμβάλλει καλλιτεχνικά στη βελτίωση των πραγμάτων, για ν’ αποτελέσει η ίδια περίοδος ευκαιρία βελτίωσης και αναπροσαρμογής, με την παράσταση-κωμωδία του Ντάριο Φο (σε διασκευή του Γιώργου Κοντοπόδη και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου), με τίτλο «Ελεύθερο ζευγάρι», στο θέατρο «Μπέλλος». 

«-Δεν κατάλαβα το ειρωνικό υφάκι. -Ποιο ειρωνικό; To κανονικό μου είναι.»

Η παράσταση, που ξεκίνησε το χειμώνα και συνεχίζεται... μέχρι το καλοκαίρι, προσφέρει απλόχερα food for thought, με αφορμή ένα διαχρονικό θέμα των ανθρώπινων σχέσεων, από ένα συγγραφέα κι ένα κείμενο, με στοιχεία προηγούμενων δεκαετιών, που υπηρετεί το «λαϊκό θέατρο», χωρίς λαϊκίστικες προσμίξεις, με καυστικό χιούμορ και αμεσότητα.

Η καθημερινότητα ενός παντρεμένου ζευγαριού, οι απιστίες, οι εραστές, οι συνεχείς απόπειρες αυτοκτονίας, η ζήλια, η αγάπη, οι ανομολόγητες επιθυμίες και εξομολογήσεις, όλα καθρεφτίζονται αμφίδρομα ανάμεσα σε ηθοποιούς και θεατές, σε μια παράσταση… του «συζυγικού παραλόγου», με απρόοπτη εξέλιξη και συγκινήσεις, για… τις αποκλειστικές και ελεύθερες σχέσεις στην εποχή μας.

Highlights: 

• η ενεργητική συμμετοχή του κοινού, οι ξεκαρδιστικές ερμηνείες, το διαχρονικό θέμα, που διαπραγματεύεται η παράσταση και που ενδεχόμενα να συνιστά στην εποχή μας τον κανόνα και όχι την εξαίρεση, χωρίς πάντως εκτροπές ακατάλληλου λεξιλογίου, αταίριαστου με το ύφος της παράστασης, ο διαρκής παλμός αυθόρμητου γέλιου, ακόμη και μέχρι δακρύων, στο μεγαλύτερο διάστημα του έργου, το πυκνό κείμενο, οι εύστοχες ατάκες, η «ψυχολογική» συζήτηση και το παιχνίδι με το κοινό (στοιχείο που, πιστέψτε μας, διόλου ευκαταφρόνητο και εύκολο δεν είναι για κανέναν ηθοποιό live επί σκηνής), που αναδεικνύει… την «ψυχοπαθολογία» θεατών (καταδεικνύοντας περίτρανα ότι ο ενήλικες φοβούνται, σ’ ένα βαθμό, να εκθέσουν τις αδυναμίες τους, γεγονός που συνιστά το μεγαλύτερο πρόβλημα των διαπροσωπικών σχέσεων στις μέρες μας) και ηθοποιών σ’ όλο της το μεγαλείο, η συνεχής ροή λόγου και κινήσεων, ο σεβασμός των ηθοποιών στο κοινό, ο ετοιμόλογος Γιώργος Κοντοπόδης, το δράμα των πρωταγωνιστών, με το οποίο είναι σίγουρο ότι ταυτίστηκαν πολλοί θεατές, προβάλλοντας αναπόφευκτα στοιχεία από τη δική τους ζωή, το κοινό, όλων των ηλικιών, που, προϊόντος του χρόνου αύξησε τη διαδραστικότητά του, τα φαρσικά στοιχεία και η ιδιότυπη stand up comedy συνθήκη της παράστασης

(Γιος απευθυνόμενος στη μάνα του) «Γίνε λίγο αυτόνομη, ρε μάνα, βρες κάνα γκόμενο. Δεν το λέω εγώ, το λένε κι οι φίλοι μου». «Θα σου γνωρίσω το φίλο μου, έχει εμπειρίες με σιτεμένες»

Κείμενο-Σκηνοθεσία:  

• ο Γιώργος Κοντοπόδης διασκευάζει, με φρέσκες επικαιροποιημένες ιδέες, το κείμενο του Ντάριο Φο, προσθέτοντας δύο εμβόλιμους ρόλους δίπλα στο κεντρικό ζευγάρι και αξιοποιώντας στο έπακρο… την κρητική ντοπιολαλιά, σε μία all around «κρητική», τρόπον τινά, διασκευή θεότρελης κωμωδίας

• ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος σκηνοθετεί, ενισχύοντας και δίνοντας έμφαση στο… ελεύθερο παιχνίδι των πρωταγωνιστών-ηθοποιών, με αξιοποίηση των αυτοσχεδιασμών τους… στο μεγάλο ποδοσφαιρικά χώρο (ακόμα και εκτός σκηνής!), πετυχαίνοντας, σε μεγάλο βαθμό, την ενεργητική συμμετοχή και ανταπόκριση του κοινού στις λεκτικές και συμπεριφορικές προκλήσεις, κυρίως του μαέστρου, Γιώργου Κοντοπόδη

«Το βρήκα. Πρώτα θα πυροβοληθώ και μετά θα γκρεμοτσακιστώ για σιγουριά»

Ηθοποιοί: Γιώργης Κοντοπόδης, Φίλη Μαρσώ, Γιώργος Ντάβος & Χρήστος Φωτιάδης

• Ο Γιώργος Κοντοπόδης, αφοπλιστικά ετοιμόλογος και χαμογελαστός, δίνει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ρέστα, οργώνοντας τη σκηνή, γεμάτος ενέργεια και… «Μουντιαλική» φόρμα, με το πλούσιο ταλέντο του και παρά το γεγονός ότι τείνει ν’ ακολουθεί την τηλεοπτική πεπατημένη, μεταγγίζοντας στοιχεία από τα «Χωρισμένα παλικάρια» και όχι μόνο, -γεγονός που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή για να μην παγιωθεί ως κωμική persona ενός μονοδιάστατου χαρακτήρα- λειτουργεί δημιουργικά και σχεδόν ψυχοθεραπευτικά, εν είδει… ομαδικής συνεδρίας με το κοινό, που ανταποκρίνεται θετικά, στην πλειοψηφία του

• ο δημιουργικός του οίστρος, η επαφή του με τον κόσμο και ο αντίστοιχος «διακριτικός» χειρισμός της διάδρασης είναι αξιοπρόσεκτος, σ’ ένα concept παρεμβάσεων ping pong αδιάλειπτου ρυθμού και υψηλού βαθμού δυσκολίας, καθότι τα όρια είναι λεπτά και δυσδιάκριτα

• η υπερκινητικότητα του Γιώργου Κοντοπόδη, πάντως, χρήζει, -για να συμπλέσουμε κι εμείς με το χιουμοριστικό σχόλιο της παράστασης, ορμώμενοι και από το παιδαγωγικό μας υπόβαθρο- άμεσης παρέμβασης από το αντίστοιχο ΚΕΔΔΥ (Kέντρο Διαφοροδιάγνωσης Διάγνωσης Υποστήριξης Ειδικών Εκπαιδευτικών Αναγκών), με το… ενδεχόμενο της ύπαρξης... συνδρόμου ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής & Υπερκινητικότητας)

• η Φίλη Μαρσώ, που αντικατέστησε την Νίτσα Μαμουζέλου -που είχε ξεκινήσει το χειμώνα-, από ένα σημείο και μετά στο μέσο της θεατρικής χρονιάς, υπολείπεται εμφανώς του συμπρωταγωνιστή της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν προσπαθεί, έστω ασθμαίνοντας και με χαμηλότερα επίπεδα έντασης, ν’ ακολουθήσει σε συναίσθημα, σε μια πιο flat υποκριτική εμφάνιση, χωρίς την απαιτούμενη δόση χημείας με το «έτερον ήμισυ» του ζευγαριού

• ο γιος (Γιώργος Ντάβος) -σ’ ένα σύντομο αλλά απολαυστικό κρεσέντο- κυρίως αλλά και ο εραστής (Χρήστος Φωτιάδης), ερμήνευσαν επιτυχώς τους μικρούς χρονικά ρόλους τους και πρόσθεσαν στο συνολικό ισοζύγιο της παράστασης

Iδανικό Soundtrack: 

«Δεν είμαι αυτός που θα `ρθει μες στη νύχτα να σε πάρει.

Δεν είμαι αυτός που αγκαλιά θα πάτε στο φεγγάρι.

Δεν είμαι αυτός που θες, δεν είμαι αυτός, δεν είμαι αυτός που θες.

Δεν είμαι αυτός που θα `ρθει με λουλούδια στη γιορτή σου.

Δεν είμαι αυτός που θα πιαστείς κι απάνω σου κρατήσου.

Δεν είμαι αυτός που θες, δεν είμαι αυτός, δεν είμαι αυτός που θες».

«Δεν είμαι αυτός που θες», Ενδελέχεια, Cd «Χάρτινες Σαΐτες», 1999, FM Records 

(Στίχοι: Δημήτρης Μητσοτάκης, Μουσική: Παναγιώτης Κατσιμάνης & Ενδελέχεια)

Moυσική, Κοστούμια, Σκηνικά, Φώτα: 

• Από το «Μωρό μου, φάλτσο» του Μιχάλη Ρακιντζή μέχρι το «Μπαμ και κάτω» του Λάμπη Λιβιεράτου (ενδεικτικά), μεσολάβησαν χρόνια στο medley και άλλων pop και λαϊκών ασμάτων περασμένων δεκαετιών αλλά κα σύγχρονων, που, αρκετές φορές, δε συνέβαλαν απολεσματικά στη διατήρηση του ρυθμού (ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Λιακόπουλος είχε τη μουσική επιμέλεια)

• τα λίγα σκηνικά (όμοια βασικά συστατικά και άλλων παραστάσεων στο θέατρο «Μπέλλος», όπως για παράδειγμα στο φετινό «Οι λευκές μας νύχτες») ήταν περιορισμένων οπτικών δυνατοτήτων, την ίδια στιγμή που ο φωτισμός προσπαθούσε να παρακολουθήσει τη δράση των ηρώων που, αναφορικά με τα κοστούμια, είχαν και ορισμένες εξεζητημένες μεν, ταιριαστές δε, ενδυματολογικές επιλογές

More things to do: 

• η παράσταση, σε σημεία, ακροβατούσε επικίνδυνα ανάμεσα στην επιθεώρηση και στο stand up comedy -χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα αρνητικό- και ενδεχόμενα να ξένισε τους fans του Ντάριο Φο, για την έλλειψη βάθους νοημάτων πολιτικού περιεχομένου, αν και η κριτική στην καθεστηκυία «οικογενειακή» εστία, στη συζυγική πίστη και τις διαπροσωπικές σχέσεις συνολικά, μόνο άνευ πολιτικών νοημάτων δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις…

«Τι λες, βρε πουλάκι μου; Ο εραστής της γυναίκας μου μοιάζει με σταρ του σινεμά. Πολύ χάρηκα!»

Βonus tips: 

• Το έργο ανέβηκε το Δεκέμβριο του 2017 στο θέατρο «Μπέλλος» και συνεχίζει ακάθεκτο αισίως και τον Ιούλιο του ’18, σχεδόν… από τις παραλίες της θάλασσας, τις παραστάσεις του, λόγω της ανεπανάληπτης επιτυχίας του, παρά το γεγονός ότι ήταν προγραμματισμένο να παίξει για ένα μήνα, σε μία κυριολεκτικά, mouth by mouth, διαφημιστική επιτυχία 

• Ο Ντάριο Φο γεννήθηκε το 1926, στο Σαν Τζιάνκο, κοντά στο Βαρέζε της Ιταλίας. Ήταν θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης, συνθέτης και σκηνογράφος. Σπούδασε αρχιτεκτονική, την οποία, όμως, εγκατέλειψε, για ν' ασχοληθεί με το θέατρο, αρχικά ως σκηνογράφος και ύστερα ως ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης. Ο ίδιος ερμήνευσε αρκετά από τα έργα του, ενώ έγραψε πολλά για την Ιταλική Ραδιοφωνία και τον κινηματογράφο.Τα έργα του χαρακτηρίζονται από τον αντικομφορμισμό και τη δυνατή σάτιρα απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική, την Εκκλησία και την ηθική. Το 1997, τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί και έχουν ανεβεί σε θέατρα όλου του κόσμου. Η ηθοποιός του θεάτρου, θεατρική συγγραφέας και πολιτική ακτιβίστρια, Φράνκα Ράμε, ήταν σύζυγός του.

Credits: 

• στο ιστορικό θέατρο «Μπέλλος» στην Πλάκα, που φέτος κλείνει τα 40 χρόνια λειτουργίας, σε μία από τις πιο γραφικές συνοικίες της Αθήνας, στην Πλάκα

Διάρκεια παράστασης: 95 λεπτά 

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21. 30

Σάββατο και απογευματινή στις 19. 30

Κυριακή στις 20. 30

Τιμή εισιτηρίων: 15 ευρώ, 10 ευρώ ( φοιτητικό, ανέργων)

Διάρκεια παράστασης: 95 λεπτά

Παραστάσεις έως την Κυριακή 8 Ιουλίου

Θέατρο «Μπέλλος»

Κέκροπος 1, Πλάκα

Τηλέφωνο 210 3229889