"Τρωάδες" του Ευριπίδη
Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη
Σεπτέμβριος 2020
Του συντάκτη: Γεώργιου Κωνσταντίνου Αντωνιάδη
Πρόσφατα μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω την παράσταση "Τρωάδες" στο Θέατρο Δάσους Θεσσαλονίκης. Η παράσταση είναι μια γροθιά στο στομάχι γι' αυτούς που σκέφτονται με απόλυτο κι αυταρχικό τρόπο. Είναι τα κυάλια, τα οποία μας δίνουν τη δυνατότητα να δούμε αντικειμενικά και σφαιρικά την ιστορία, αυτή τη φορά όχι από τα μάτια των Ελλήνων αλλά των Τρώων. Πέρα από τα κλασικά έργα του Ευριπίδη, αυτό ξεχωρίζει για την αμεσότητα που το χαρακτηρίζει, μπαίνοντας κατευθείαν στην ψυχή του Τρώα. Είναι το κάτι διαφορετικό, όχι συνηθισμένο, το οποίο αν κάποιος δεχτεί να το δει, είναι σίγουρο ότι θα βυθιστεί μέσα του για πολλή ώρα.
Ηighlights:
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και είναι άξιο σχολιασμού, είναι δύο πολύ χαρακτηριστικές και δυνατές σκηνές. Η πρώτη, είναι η συζήτηση της Εκάβης με τον Μενέλαο και της Εκάβης με την Ελένη. Συγκεκριμένα, η συζήτηση μεταξύ των πρώτων χαρακτηρίζεται από πνεύμα σεβασμού, σαν να μιλάνε δύο φίλοι. Παρά τις όποιες διαφορές, οι ομιλούντες επικεντρώνονται στα κοινά, σ' αυτά που τους ενώνουν δηλαδή. Αντίθετα, η συζήτηση μεταξύ Εκάβης και Ελένης ήταν σκληρή, παρά το γεγονός ότι ήταν ειλικρινής και έντονη. Μας προϊδεάζει για το τι πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια.
Η δεύτερη σκηνή που μου έκανε εντύπωση, είναι ο μονόλογος της Εκάβης για τον θάνατο του εγγονού του. Με πνεύμα θλίψης, απόγνωσης κι απελπισίας, η σοφή γιαγιά προσπαθεί με νύχια και με δόντια να τιμήσει τον εγγονό της. Είναι μια σκηνή ιδιαίτερα σκληρή, δάκρυσαν πολλοί θεατές, αφού ο σκηνοθέτης αποδίδει το θάνατο ενός μικρού αθώου αγοριού με απάνθρωπο τρόπο. Σίγουρα, αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι το γεγονός ότι σε κανένα βιβλίο δεν αναφέρεται το περιστατικό με τόσο παραστατικό τρόπο, κάνοντας κάποιον ευαισθητοποιημένο άνθρωπο να λυγίσει και κάποιον σκληρό να ευαισθητοποιηθεί. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα: Οργή, θυμός, θλίψη, απόγνωση, ντροπή.
Σκηνοθεσία:
Στον τομέα της σκηνοθεσίας, όλα ήταν επαρκώς ρυθμισμένα. Υπήρχαν ομιλίες στην Αρχαία ελληνική γλώσσα, οι οποίες αποδόθηκαν στην ακριβή μετάφραση χωρίς να γίνει κανένα λάθος. Επίσης, το ύφος των ηθοποιών ήταν έντονο και περιποιημένο. Υπήρχε μια μουσικότητα στον χώρο, με συναίσθημα πόνου. Η αρμονία κινήσεων δεν έλειπε, ενώ οι ηθοποιοί ήταν απολύτως συγχρονισμένοι. Όλα ήταν προκαθορισμένα, προσφέροντας μια ικανοποίηση στο μάτι του θεατή. Φυσικά, στις σκηνές που έπρεπε να είναι όλοι μαζί οι ηθοποιοί, χρησιμοποιόταν η τακτική 4-1 (ανά 4 άτομα, εκτός από ένα που περίσσευε) σε άψογη τοποθέτηση. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο, καθώς μέσα από το πλήθος διαλόγων δινόταν έμφαση στα λεγόμενα και στις πράξεις κι όχι τόσο σε ιστορικά στοιχεία. Μ' αυτόν τον τρόπο, ο σκηνοθέτης κατάφερε να μεταφέρει τα μηνύματα της παράστασης κι όχι τόσο το ιστορικό υπόβαθρό της.
↝Το αντίστοιχο eBook του Παρφέ, (αξίας 4.90 €)
↝Την ηχογραφημένη αφήγηση της ιστορίας (αξίας 1 €)
↝Ιδιόχειρη αφιέρωση της συγγραφέα
*Ισχύουν μεταφορικά έξοδα (2,90 €)
Ηθοποιοί:
Με λίγα λόγια, ο Χρήστος Διαμαντούδης υποδύθηκε τον ρόλο του Ποσειδώνα με θαρραλέο και ανερρωπό τρόπο ενός αληθινού θεού της θάλασσας. Η Ελένη Θυμιοπούλου μετέφερε την εικόνα μιας σοφής θεάς στους θεατές, αφού με το συναίσθημα και την οργή που έδειχνε, ενώ μιλούσε, μας περνούσε την εικόνα της πραγματικής Αθηνάς. Η Γιώτα Φέστα, η Εκάβη, μας μετέφερε την εικόνα μιας αυταρχικής μητέρας που αγαπάει τα παιδιά της. Είναι ταλαίπωρη, λόγω των όσων έχει περάσει, παρ' όλα αυτά είναι κυρίαρχη και περήφανη για την καταγωγή της. Ο πόνος φαίνεται στο πρόσωπό της, ειδικά όταν αναθεματίζει τους εχθρούς της. Η ερμηνεία της ήταν πραγματικά συγκλονιστική. Στον ρόλο του Ταλθύβιου, ο Χρίστος Στυλιανού, μεταφέρει τη σιγουριά για τον εαυτό του, τη σκληρότητα αλλά και την απανθρωπιά απέναντι στους Τρώες. Παρ' όλα αυτά, έπειτα από λίγο, αρχίζει να αισθάνεται άσχημα για τον ρόλο που έχει δοθεί. Φυσικά, μπόρεσε να μεταφέρει όλες τις διακυμάνσεις στα συναισθήματά μου, με πολύ ικανοποιητικό τρόπο.
Ιδανικό Soundtrack:
Μουσική/Κοστούμια/Σκηνικά/Φώτα:
Η μουσική της παράστασης αρχίζει μ΄ έναν μινιμαλιστικό τρόπο, μην έχοντας πολλές διαφορετικές επιλογές. Στη συνέχεια, όμως, γίνεται ρυθμική και ταιριάζει απόλυτα με την ένταση των διαλόγων.
Τα κοστούμια είναι ομοιόμορφα, γκρι και minimal. Ωστόσο, η Εκάβη φοράει ένα κόκκινο ένδυμα και η Κασσάνδρα ένα μωβ. Η συγκεκριμένη προσέγγιση κρίνεται κατάλληλη, καθώς ξεχωρίζουν από το πλήθος, το οποίο φαίνεται ότι είναι ίδιο από τις στολές.
Τα σκηνικά ήταν απλά, λιτά, με δόρια στις άκρες και τραπεζάκια. Η επιλογή ήταν ταιριαστή, αφού η προσοχή του θεατή έπεφτε στις λεπτομέρειες και όχι τόσο στον χώρο.
Τέλος, τα φώτα στην αρχή ήταν ελάχιστα και μόνο στο τέλος αυξήθηκε λίγο η έντασή τους. Με τον συγκεκριμένο τρόπο, δόθηκε έμφαση στους χαρακτήρες και στον λόγο τους και όχι σ' ένα φωτισμένο σκηνικό. Ήταν, όμως, επαρκή, ώστε να απολαύσει κάποιος την παράσταση.
Μore things to do:
Όλα ήταν υπέροχα. Αν έπρεπε, όμως, να διαλέξω κάτι υποχρεωτικά, θα έλεγα ότι ήταν αναγκαίο να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στο πένθος της μάνας, με τραγούδια και έντονη μουσική. Οι δύο φορές που θρήνησαν η Κασσάνδρα και η Εκάβη δεν ήταν αρκετές. Θα μπορούσε, μέσω της μουσικής, να μεταφερθεί πιο έντονα στον θεατή ο πόνος που ένιωθαν οι Τρώες. Ωστόσο, ήταν μια αρκετά ικανοποιητική προσπάθεια σ' αυτό το κομμάτι.
Βοnus Tip:
Κατά τη διάρκεια της παράστασης τηρήθηκαν όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα από το Υπουργείο Υγείας. Υπήρχαν αποστάσεις και ήταν υποχρεωτική η χρήση μάσκας. Η παράσταση κράτησε ενενήντα λεπτά, ενώ δόθηκε η δυνατότητα στους θεατές να συνομιλήσουν με τους ηθοποιούς. Το προσωπικό ήταν ευγενέστατο και τα προϊόντα του κυλικείου πολύ νόστιμα! Σε γενικές γραμμές, ήταν μια άψογη παράσταση!
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
«ΤΡΩΑΔΕΣ» ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ
Ηθοποιοί:
Χρήστος Διαμαντούδης (Ποσειδών)
Ελένη Θυμιοπούλου (Αθηνά),
Μαρία Καραμήτρη (Κασσάνδρα)
Νικόλας Μαραγκόπουλος (Μενέλαος)
Νίκος Μήλιας (Στρατιώτης)
Γιολάντα Μπαλαούρα (Ελένη)
Ιωάννα Παγιατάκη (Ανδρομάχη)
Χρίστος Στυλιανού (Ταλθύβιος)
Βασίλης Τρυφουλτσάνης (Στρατιώτης)
Γιώτα Φέστα (Εκάβη)
Μετάφραση: Γιάννης Τσαρούχης
Σκηνοθεσία- Προσαρμογή κειμένου: Γιάννης Παρασκευόπουλος
Σκηνικά: Θανάσης Κολαλάς
Κοστούμια: Σοφία Παπαδοπούλου
Μουσική: Μάνος Μυλωνάκης
Κινησιολογία: Τάσος Παπαδόπουλος
Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Βαγγέλης Σκυλίτσης, Μαρία Νεφέλη Παρασκευοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου: Δημήτρης Γεωργόπουλος
Βοηθός ενδυματολόγου: Δημήτρης Γεωργόπουλος
Φωτογράφιση: Τάσος Θώμογλου
Οργάνωση παραγωγής: Εύα Κουμανδράκη
https://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=19
Θέατρο δάσους, Θεσσαλονίκη
Διεύθυνση: Δάσος Σέιχ Σου, 554 37
Τηλέφωνο: 231 520 0200
Ο Γεώργιος Κωνσταντίνος Αντωνιάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 31 Αυγούστου 2002. Έζησε στην Κρήτη κατά τα εφηβικά του χρόνια και από μικρός του άρεσαν η συγγραφή και ανάγνωση βιβλίων. Έχει γράψει πληθώρα διηγημάτων και άρθρων, τα οποία και διατηρεί στο προσωπικό του χρονολόγιο. Έχει συμμετάσχει σε προγράμματα Erasmus+, ταξιδεύοντας στην Πολωνία και Ιταλία αντίστοιχα. Ομιλεί άπταιστα Αγγλικά και λίγα Ιταλικά, του αρέσει η μάθηση και η δημιουργία, ενώ χόμπι του είναι το σκάκι και η φωτογραφία. Eίναι φοιτητής πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.
Διαβάστε επίσης: Ευτυχία Φαναριώτη: "Αυτό που ήταν να κάνω, αυτό ακολούθησα. Τα βήματά μας μας ορίζουν και το πώς ζούμε τη ζωή μας μετέπειτα". Αποκλειστική συνέντευξη στο Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου