“Σεσουάρ για δολοφόνους”
Θέατρο Λαμπέτη
Του δημοσιογράφου Νίκου Κολίτση
Όταν μία κωμωδία, όπως αυτή των Mπρους Τζόρνταν & Μέριλιν Έιμπραμς, ανεβαίνει για δεκαέξι χρόνια, αρχής γενομένης από το μακρινό 1999 παρακαλώ, στο θεατρικό σανίδι της Αθήνας, με μικρά έστω διαλείμματα και με διαφορετικούς πρωταγωνιστές -τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο Λαμπέτη-, αυτό συνιστά από μόνο του ιστορικό γεγονός και είναι πλέον αδιαμφισβήτητα... θεσμός! Χώρια που καθίσταται η μακροβιότερη θεατρική παράσταση που ανέβηκε ποτέ στη ελληνική θεατρική σκηνή. Δεν είναι και λίγο.
Ο θίασος, πάντως, έχει ανανεωθεί εκ νέου τη φετινή χρονιά, συγκριτικά πάντα με την προηγούμενη, με τον βαθμό διάδρασης του κοινού να ανεβαίνει στο κατακόρυφο, καθώς οι ύποπτοι επί σκηνής ξεσκονίζουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ολόκληρη την… πλατεία, σε καινούργια σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη, ενώ τη διασκευή υπογράφει και πάλι ο Θοδωρής Πετρόπουλος.
Όσοι και όσες λατρεύουν τον Sherlock Holmes, τον επιθεωρητή Hercule Poirot ή έστω τον Αστυνόμο Σαΐνη, τις αστυνομικές ιστορίες και πιστεύουν ότι διαθέτουν την απαιτούμενη παρατηρητικότητα, τη διεισδυτικότητα, την καχυποψία και την ευφυΐα να λύνουν μυστήρια και να εξιχνιάζουν φόνους, θα εκτιμήσουν δεόντως αυτή την αλλοπρόσαλλη κι απολαυστική “Who done it” κωμωδία, που λίγο απέχει από το να χαρακτηριστεί… family, καθώς η συνεισφορά των μικρότερων ηλικιών αποδεικνύεται στην πράξη εξόχως σημαντική -ακόμη κι όταν πρόκειται για τον μυημένο γιο του ηθοποιού Δημήτρη Μακαλιά-, από τα… ψηλά έδρανα της Βουλής μέχρι το θεωρείο!
Οι πρωταγωνιστές, πάντως, όταν δεν ασκούν τη… σκηνική επικοινωνία με την πλατεία-ανακριτικό γραφείο, λειτουργούν απρόσμενα ισότιμα, ισάξια και συντονισμένα μέσα στον υφέρπον ανταγωνισμό τους, με περισσή φρεσκάδα, μπρίο, κέφι κι ενθουσιασμό, με καταιγιστικό ρυθμό και έξυπνες -στην πλειοψηφία τους- ατάκες κατά ριπάς, σε μια παράσταση ρυθμού και… μελωδίας, που δεν μπορεί να μη σε κρατήσει σε εγρήγορση και προσμονή. Για την ακρίβεια αυτό συμβαίνει είτε κληθείς να απαντήσεις (μεταξύ μας έστω και χωρίς τη θέλησή σου) είτε να ψηφίσεις, δια της ανάτασης χειρός, είτε να ανέβεις στη σκηνή να συνεισφέρεις, ακόμη κι όταν έχεις έρθει από την… Πετρούπολη για παράδειγμα κι έχεις αργήσει, λόγω κίνησης, να μπεις στο θέατρο, όπως συνέβη με ένα ζευγάρι… άτυχων, τρόπον τινά, θεατών, που χωρίς να το θέλουν (ή μήπως όχι;) κέρδισαν την προσοχή και την εύνοια των υπόπτων σε βαθμό… κακουργήματος!
Διαφήμιση
Οι ηθοποιοί πάντως, ιδίως όσοι/όσες έχουν background αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα, κατά βάση τηλεοπτικό, δε σταματούν λεπτό να αλληλεπιδρούν με τους θεατές, σε μια σχέση in vivo, αναζητώντας τον δολοφόνο, που σημειωτέον σε κάθε παράσταση είναι διαφορετικός. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το κοινό να διχάζεται... πολλαπλά, καθώς ο δολοφόνος προκύπτει μέσω... δημοκρατικών διαδικασιών και της αντίστοιχης ψηφοφορίας, που διεξάγεται μετά την κατάθεση των υπόπτων, σε έναν συνεχή βομβαρδισμό πληροφοριών και καταιγισμό κινήσεων, σχέσεων, αλληλεπιδράσεων και αλληλοσυγκρουόμενων γεγονότων.
.jpeg)
Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι φωτεινά, έντονα, υπερβολικά και πολύχρωμα, με διάσπαρτα κοφτερά ψαλίδια και μεταξωτές ρόμπες, ταιριαστά με τις σουρεαλιστικές καταστάσεις της παράστασης, οι φωτισμοί διάχυτοι και η μουσική, με ολίγον από Tchaikovsky στο πιάνο παρακαλώ, για… ξεκάρφωμα, αντίστοιχη ενός κομμωτηρίου μικροαστικής συνοικίας της πρωτεύουσας…
Σε όλα αυτά τα αρκούντως ξεκαρδιστικά, κρίνεται σκόπιμο να σημειωθεί ότι δε λείπουν οι στερεοτυπίες και οι κλισέ χαρακτήρες, πάνω στους οποίους είναι δομημένο, τρόπον τινά, το έργο, τα αναχρονιστικά αστεία, με διάσπαρτες δόσεις σεξισμού και ομοφοβίας -παρά το γεγονός ότι όλοι οι ρόλοι και οι αντίστοιχοι ήρωες διακωμωδούνται ισόποσα και χωρίς εξαιρέσεις-, οι αναιτιολόγητα υψηλές εντάσεις στις φωνές και στη συνοδευτική μουσική και οι εν γένει υπερβολές στη θεατρική σύμβαση, που τείνουν, όμως, συνήθως να χαρακτηρίζουν μία κωμωδία που θέλει να απογειωθεί και εν τέλει να απομυθοποιηθεί ενώπιον… Θεού και ανθρώπων!
Λίγα λόγια για το έργο
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο κομμωτήριο «Studio Antony». Κάπου στην Αθήνα. Μία μέρα η ιδιοκτήτρια του κτιρίου, που ζει στον πάνω όροφο, βρίσκεται δολοφονημένη και οι υποψίες πέφτουν στους εργαζόμενους και τους πελάτες του κομμωτηρίου. Οι θεατές της παράστασης καλούνται να βρουν τον δολοφόνο, με αποτέλεσμα κάθε βράδυ το έργο να έχει διαφορετικό φινάλε!
Ποιος είναι τελικά ο δολοφόνος της Αμαλίας Τσαλίκογλου; Ιδού το σατανικό μυστήριο!
Ο τσαχπίνης κομμωτής Τόνυ (Ιωάννης Απέργης), η μεγαλοαστή κυρία Χατζηπατέρα (Άνδρη Θεοδότου), η ροζ τσιχλόφουσκα-βοηθός πιστολάκι Σόφη (Αρετή Πασχάλη) ή ο μυστηριώδης αντικέρ Λεωνίδας Πέτροβας, (Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου);
Θα μπορούσε να είναι ο καθένας από αυτούς, διότι ο αστυνόμος Σταύρος Σταυράκος (Δημήτρης Μακαλιάς) θεωρεί ότι είναι όλοι ύποπτοι! Μαζί του και ο πανέξυπνος (;) βοηθός του ο Πανάγος (Θανάσης Βισκαδουράκης)!
Νικος Κολίτσης
(Αρχισυντάκτης)
Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής (Τμήμα Φιλολογίας-ΑΠΘ),
με μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
Αριστούχος Δημοσιογραφίας, με σπουδές Φωτογραφίας.
Συγγραφέας, κριτικός θεάτρου (για παιδιά & ενήλικες), κινηματογράφου
& λογοτεχνίας,
με συνεργασίες με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.
Διαβάστε ακόμα: Κριτική θεατρικής παράστασης "Με της μουσικής τις νότες της ζωής ανοίγω πόρτες" του δημοσιογράφου Νίκου Κολίτση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου