Αποκλειστική συνέντευξη της Έφης Φλωτσίου στο Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση
«Τίποτε δεν είναι πιο πολύ εκτός τόπου και χρόνου από ένα εκτός τόπου και χρόνου γέλιο». Αναφέρατε μία αντίστοιχη περίπτωση, προσωπική ή μη.
Αλήθεια είναι, συμβαίνει, όταν οι άνθρωποι, για διάφορους λόγους, βρίσκονται σε εκτός τόπου και χρόνου κατάσταση. Είδα, για παράδειγμα, σε κηδεία γυναίκας, το βράδυ που την ξενυχτούσαν, τον γιο της να γελάει και να μην μπορεί να τον σταματήσει κανείς. Είχε πιει τόσο πολύ, που ήταν εκτός τόπου και χρόνου.
«Το γέλιο και ο ύπνος είναι τα καλύτερα φάρμακα του κόσμου». Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Αιτιολογήστε, προσθέτοντας ή αφαιρώντας... φάρμακα!
Τα φάρμακα σε υπερβολικές δόσεις έχουν παρενέργειες. Η υπερβολή ή η έλλειψη βλάπτει...
Η μεσότητα είναι η ιδανική συνθήκη. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που κοιμάται μόνο ή γελάει μόνο όταν είναι καλά..
«Το γέλιο είναι η πιο κοντινή απόσταση ανάμεσα σε δυο ανθρώπους». Πώς επιτυγχάνεται αυτό και τι άλλο μπορεί να «συνδέσει» δύο ανθρώπους;
Φαντάζομαι το γέλιο κάπως σαν ξυπνητήρι που ενεργοποιεί το ασυνείδητο των ανθρώπων και μας συνδέει με την πηγή, την κοινή προέλευση, τον λόγο της ύπαρξής μας. Μας θυμίζει την ουσία...
Πολλά, βέβαια, μπορεί να συνδέσουν τους ανθρώπους, όπως τα κοινά ενδιαφέροντα, τα συμφέροντα, οι έρωτες, τα συμπεθεριάσματα και πάει λέγοντας...
«Το γέλιο δεν είναι καθόλου άσχημη αρχή για μια φιλία. Και είναι μακράν το καλύτερο για να τελειώσεις μια φιλία». Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Aιτιολογήστε.
Για αρχή είναι εύκολο. Για να τελειώσεις μια φιλία με το γέλιο, σε θεωρητικό επίπεδο, μπορεί να ακούγεται μακράν το καλύτερο, αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά με τον εαυτό σου να το καταφέρεις. Είναι απαραίτητο να έχεις υιοθετήσει μια στάση ζωής όπου δεν παίρνεις στα σοβαρά ούτε τον εαυτό σου ούτε τους άλλους, αλλά πάντα αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου. Είσαι ενεργός παρατηρητής των συμπεριφορών και ουσιαστικά όταν τελειώνεις τη φιλία, έχεις ήδη αποφασίσει, γνωρίζεις ότι δεν έχεις κανένα λόγο να λυπάσαι και το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να γελάσεις, τιμώντας αυτή τη σχέση όσο κράτησε και να πας παρακάτω με ήσυχη συνείδηση, γελώντας με τα καμώματα των ανθρώπων.
Ο Παρφές, ένα σύγχρονο παραμύθι για τον σχολικό εκφοβισμό!
«Η ποίηση είναι στους δρόμους. Πηγαίνει χέρι-χέρι μαζί με το γέλιο». Πώς αντιλαμβάνεστε την ταύτιση ποίησης και γέλιου στην καθημερινότητα;
Το γέλιο στους δρόμους, η χαρά, δημιουργούν αυτή την αίσθηση του ιδανικού, η ζωή γίνεται ένα ποίημα, μεταφορικά. Τα πιο σπουδαία ποιήματα, όμως, γράφτηκαν από ανθρώπους που ήταν βουτηγμένοι στον πόνο και τα αδιέξοδα της ζωής. Η Κική Δημουλά έλεγε: «ουδείς ευτυχής έχει διακόψει ευτυχία για να γράψει ποιήματα».
«Το γέλιο αφοπλίζει, ας μην το ξεχνάμε αυτό». Πότε σας αφόπλισε κάποιος/α τελευταία φορά με το γέλιο του και πότε κάνατε εσείς κάτι αντίστοιχο και για ποιο λόγο;
Τα παιδιά μου μου σκαρώνουν τακτικά κάτι ιστορίες και ύστερα με αφοπλίζουν με το γέλιο τους.
Xρησιμοποιώ το γέλιο τακτικά, σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά τελευταία στις ουρές στα σούπερ μάρκετ, λόγω της πανδημίας, με έσωσε.
Ποιος ενήλικας ή/και παιδί σας έκανε να γελάσετε με την ψυχή σας τελευταία φορά και με ποια αφορμή κι αιτία;
Μια μέρα που είχα εκνευριστεί, επειδή κάτι είχα χάσει και δεν το έβρισκα πουθενά, πρέπει να έμοιαζα πολύ αστεία με τον χαμό που έκανα και το κοριτσάκι μιας φίλης μου που ήταν εκεί, άρχισε να γελάει μαζί μου και μου λέει φαίνεσαι πολύ αστεία έτσι όπως κάνεις, κοίτα και άρχισε να κάνει ό,τι έκανα και είχε λυθεί στα γέλια. Έτσι, βρεθήκαμε να γελάμε παρέα και τα νεύρα πήγαν περίπατο.
Γιατί οι σημερινοί ενήλικες δε γελούν ή γελούν ελάχιστα ή έστω λιγότερο αληθινά κι αυθόρμητα, συγκριτικά πάντα με τους αντίστοιχους περασμένων εποχών, στην περίπτωση που δέχεστε ότι αυτό συμβαίνει;
Ένας Γερμανός ψυχολόγος, ο Dr. Michael Titze, έκανε μια έρευνα και σύμφωνα με τα πορίσματά της τη δεκαετία του ‘50, οι άνθρωποι γελούσαν κατά μέσο όρο 18 λεπτά την ημέρα. Σήμερα, είναι 4-6 λεπτά την ημέρα. Στην εποχή μας το περιβάλλον είναι περισσότερο ανταγωνιστικό και πολύπλοκο συγκριτικά με εκείνη την εποχή. Οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει. Υποθέτω τη δεκαετία του ’50, που οι άνθρωποι βγήκαν από έναν τρομερό πόλεμο, οι αξίες ήταν διαφορετικές. Το να είσαι ζωντανός έφτανε να σε κάνει να χαμογελάς. Τώρα αυτό είναι κάπως δεδομένο. Η αξία της στιγμής χάνεται, η χαρά, η ζωή, αναβάλλονται για μετά τη δουλειά, για μετά τη σύνταξη.
Οι περισσότεροι άνθρωποι μοιάζει να έχουν επιδοθεί σε μια σκυταλοδρομία χωρίς ανάσα και χωρίς δική τους σκέψη για το νόημα. Έτσι, συνεχίζουν να τρέχουν σταματώντας μόνο για να πάρουν αντικαταθλιπτικά στην πορεία, μερικοί αν δουν κανέναν να γελάει και να είναι καλά με τον εαυτό του, μπορεί να τον πούνε και λοξό...
Νασρεντίν Χότζα, Τσέχωφ, Νίκος Καζαντζάκης, Αλέκος Σακελλάριος, Νίκος Τσιφόρος, Ανδρέας Λασκαράτος, Γεώργιος Σουρής & Μποστ προσφέρουν γέλιο με τον τρόπο τους, μέσα από το βιβλίο σας. Στη σύγχρονη εποχή, ποιους/ες θα συμπεριλαμβάνατε, στο... δεύτερο μέρος της έκδοσης;
Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι συγγραφείς και Έλληνες και ξένοι που τα βιβλία τους βγάζουν γέλιο, είναι εύκολο να τους βρει κανείς, αν ψάξει, ωστόσο, αν έκανα δεύτερο μέρος, θα προτιμούσα να γράψω τις δικές μου αστείες ιστορίες, που τις έχω ζήσει ή μου τις έχουν διηγηθεί.
Ποια είναι η επίδραση του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην... αποσυμπίεση του γέλιου;
Πιστεύω ότι βοηθάει πολύ. Εξαρτάται, βέβαια, τι ψάχνει ο καθένας. Αλλά, όπως και να έχει, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη συμβολή των ομάδων, τη δημιουργικότητα και τη φαντασία που επιστρατεύουν οι άνθρωποι να σκαρώσουν έξυπνες ιστορίες, ατάκες, ανέκδοτα και φάρσες, που κάνουν και τον πιο κατσούφη να χαμογελάσει.
Νικος Κολίτσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου