Η Θεσσαλονικιά ηθοποιός Μαριλένα Λιακοπούλου ακροβατεί στο σκοινί της εξουσίας και οραματίζεται μια ιδανική κοινωνία, από την πραγμάτωσή της μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή. Άλλωστε, "Δούλοι της εξουσίας μπορούμε να γίνουμε όλοι, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, φύλου, εθνικότητας κι επαγγέλματος". Γιατί... "στη βάση μας, είμαστε όπως μεγαλώσαμε".
Αποκλειστική συνέντευξη της ηθοποιού Μαριλένας Λιακοπούλου στο Fairytales
Ποια είναι η θεατρική και κινηματογραφική πραγματικότητα της Θεσσαλονίκης στην οποία ζείτε και από την οποία κατάγεστε, συγκριτικά πάντα με την Αθήνα αλλά και την περιφέρεια;
Η Θεσσαλονίκη είναι και θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου! Είναι μια πόλη που θα μπορούσε ν’ απολαμβάνει όλα τα αγαθά που απολαμβάνουν οι μεγάλες πόλεις του εξωτερικού που δεν είναι πρωτεύουσες. Θεωρώ ότι δεν της έχει δοθεί η απαραίτητη σημασία μέχρι σήμερα και το λέω έχοντας ζήσει κι έχοντας εργαστεί σ’ αυτήν.
«Η εξουσία πάνω στους ανθρώπους αποκτάται μόνο προσφέροντάς τους υπηρεσίες. Αυτός ο κανόνας δεν έχει εξαιρέσεις», σύμφωνα με τον Γάλλο φιλόσοφο Victor Cousin. Σχολιάστε συνδυαστικά και με το έργο OLEANNA.
Εξουσία! Δούλοι της εξουσίας μπορούμε να γίνουμε όλοι, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, φύλου, εθνικότητας κι επαγγέλματος. Όλοι όσοι προσπαθούν να γίνουν σπουδαίοι κυνηγώντας στόχους, ζηλεύοντας τα όσα έχουν οι άλλοι, αλλά κυρίως όσοι φοβούνται ότι χωρίς αυτήν είναι ασήμαντοι.
«Αφήστε τους γονείς να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους όχι πλούτη, αλλά το πνεύμα του σεβασμού»
Πόσο αντιπροσωπευτικός και χαρακτηριστικός τύπος καθηγητή ελληνικού πανεπιστημίου είναι ο αντίστοιχος John του έργου, OLEANNA, που υποδύεται o συμπρωταγωνιστής σας, Φίλιππος Σοφιανός και πόσο αντιπροσωπευτική και χαρακτηριστική Ελληνίδα φοιτήτρια είναι η αντίστοιχη Κάρολ που υποδύεστε εσείς;
Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να δώσουμε σημασία τόσο στην καταγωγή, αλλά στην ουσία των ρόλων και στο τι αυτοί αντιπροσωπεύουν. Ζούμε στην εποχή της έλλειψης επικοινωνίας, αυτό είναι δεδομένο. Αλλά τι συμβαίνει στην εκπαίδευση; Και ν’ αναρωτηθούμε «τι θα έπρεπε να συμβαίνει στην εκπαίδευση;».
Ένας καθηγητής μπορεί να βάλει σε δεύτερο ρόλο τα ανθρώπινα πάθη του και να φέρει στην αίθουσα μόνο την ιδιότητά του; Κι απ’ την άλλη, μέχρι πού θα έφτανε μια φοιτήτρια για να καταφέρει τους στόχους της;
Έχοντας και την ιδιότητα της θεατροπαιδαγωγού, ποια θέση κατέχει το θέατρο για παιδιά στη ζωή και την καθημερινότητά τους, στην εποχή της έκρηξης της τεχνολογίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης;
Θα τολμήσω να πω από τις πρώτες θέσεις. Είναι ευοίωνο που τα παιδιά αγαπάνε τόσο πολύ το θέατρο! Τα παιδιά μπαίνουν στη διαδικασία του θεάτρου από μωρά και συνεχίζουν μεγαλώνοντας μέσα από το παιχνίδι και την αλληλεπίδραση με άλλα παιδιά, να παίζουν θέατρο, χωρίς να το καταλαβαίνουν.
Η τεχνολογία και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι από μόνα τους τέρατα. Είναι εργαλείο στα χέρια μας και είναι αναγκαίο να τα εκμεταλλευόμαστε σωστά. Όταν οι γονείς το διαχειρίζονται ορθά και με μέτρο, είναι απαραίτητο να υπάρχει κι αυτό το κομμάτι στη ζωή τους.
"Υπάρχει μια φθορά στην έκφραση των συναισθημάτων, θαρρείς κι είναι ντροπή να περιγράψεις με πάνω από δύο λέξεις το λες αισθάνεσαι"
Ο τίτλος της θεατρικής παράστασης «ΟLEANNA» προέρχεται από ένα νορβηγικό παραδοσιακό τραγούδι το οποίο κάνει λόγο για την ουτοπία μιας ιδανικής κοινωνίας. Πώς θα περιγράφατε μια ιδανική κοινωνία και ποια θα ήταν τα πιο βασικά χαρακτηριστικά της;
Ολεάννα, η ουτοπία μιας ιδανικής κοινωνίας που στο τέλος καταστρέφεται. Απόλυτα συνδεδεμένο με το έργο. Μια ιδανική κοινωνία για μένα, πολύ πιθανόν, να ήταν μια κοινωνία κολαστήριο για κάποιον άλλον. Όλα είναι τόσο ρευστά. Αλλά, εάν έπρεπε να αναφέρω τα -κατά τη δική μου άποψη- βασικά χαρακτηριστικά μιας ιδανικής κοινωνίας, θα ανέφερα το γνωμικό του Πλάτωνα: «Αφήστε τους γονείς να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους όχι πλούτη, αλλά το πνεύμα του σεβασμού».
«Όταν γνωρίσει κανείς την κακή πλευρά της φύσης, μισεί το θάνατο. Όταν γνωρίσει την κακή πλευρά της κοινωνίας, μισεί τη ζωή», σύμφωνα με τον Γάλλο συγγραφέα, Νικολά Σαμφόρ. Ποιες εκτιμάτε ότι είναι οι κυριότερες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και πόσο αισιοδοξείτε για την αντιμετώπισή τους;
Η έλλειψη κριτικής σκέψης, η έλλειψη αίσθησης του συμφέροντος του συνόλου, η τάση να μετακυλούμε συνεχώς τις ευθύνες στους άλλους και τέλος η επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων μέσα από το φίλτρο του λαϊκισμού, είναι οι κυριότερες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.
Ο Παρφές, ένα σύγχρονο παραμύθι για τον σχολικό εκφοβισμό!
https://drive.google.com/file/d/1zLFShdPKltFxRmUst9YGvMQlgBzqXC3r/view?usp=sharing
«Ουτοπία είναι μια εν δυνάμει πραγματικότητα», σύμφωνα με τον Γάλλο πρωθυπουργό, Édouard Herriot. Τι είναι τελικά ουτοπία και τι πραγματικότητα και πώς αυτά αλληλοσυγκρούονται στη θεατρική παράσταση OLEANNA;
Ουτοπία είναι να θέλουμε μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις και πραγματικότητα να αποδεχτούμε ότι πάντα θα υπάρχουν, αλλά να προσπαθούμε να τις μειώσουμε. Στην παράσταση υπάρχει μια συνεχή σύγκρουση ηθών κι επιθυμιών όπου στο τέλος ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.
To έργο OLEANNA πραγματεύεται την εξουσία ανάμεσα στα δύο φύλα και την ελλειμματική επικοινωνία στις σχέσεις. Πώς βιώνετε εσείς και κατ’ επέκταση οι σημερινοί νέοι τις σχέσεις των δύο φύλων και πώς αποτυπώνονται αυτές στην ελληνική κοινωνία, που αντιπαλεύει ανάμεσα στην παραδοσιακή και την πυρηνική οικογένεια;
Δυστυχώς η έλλειψη επικοινωνίας είναι κάτι που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Υπάρχει μια φθορά στην έκφραση των συναισθημάτων, θαρρείς κι είναι ντροπή να περιγράψεις με πάνω από δύο λέξεις το λες αισθάνεσαι. Το βλέπουμε παντού, στα σύγχρονα τραγούδια, σε είδη συμπεριφοράς στα σχολεία, ζούμε σε συμπιεσμένη εποχή. Λείπει η πραγματική επαφή μεταξύ των οικογενειών. Αν λειανθεί αυτό, θα λυθούν πολλά προβλήματα.
"Δούλοι της εξουσίας μπορούμε να γίνουμε όλοι, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, φύλου, εθνικότητας κι επαγγέλματος"
H μητέρα του συγγραφέα του έργου, Leone, ήταν δασκάλα παιδιών με σύνδρομο Down, με πολύ κοφτερή γλώσσα, σε σημείο να λέει στον David: «Σ' αγαπάω, αλλά δε σε πάω». Oι γονείς του χώρισαν όταν ήταν δέκα χρονών, γεγονός που τον σημάδεψε, παρόλο που ελάχιστα μίλησε γι' αυτό. Μιλούν όμως τα έργα του, όπου κυριαρχούν οι διαλυμένες οικογένειες, οι συγκρούσεις ατόμων και οι αποψιλωμένες δυνατότητες συμφιλίωσης. Ποια είναι, τελικά, η επίδραση της οικογένειας στη ζωή μας και πώς μπορεί ο καθένας/καθεμία να το διαχειριστεί κατάλληλα στην προσωπική του/της ζωή ως ενήλικας;
Μια πολύ καλή μου φίλη, μου είχε μεταφέρει κάποια στιγμή την εξής φράση: όταν μιλάνε δύο άνθρωποι, στην πραγματικότητα μιλάνε έξι. Δε θα μείνω στον ακριβή αριθμό των ατόμων που μιλάνε τελικά, γιατί δε μεγαλώνουν όλοι οι άνθρωποι και με τους δυο γονείς, αλλά ξέρω σίγουρα ότι συμφωνώ μ’ αυτό. Στη βάση μας, είμαστε όπως μεγαλώσαμε.
Η αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας γίνεται αδήριτη ανάγκη για τους δύο ήρωες, στη θεατρική παράσταση ΟLEANNA, που αγωνίζονται να την κατακτήσουν, κυνηγώντας και οι δύο τη δική τους Ολεάννα. Ποια είναι η αντίστοιχη δική σας;
Η λέξη ευτυχία για μένα κρύβεται σε στιγμές. Μάτια που θα συναντηθούν με τα δικά σου και χείλη που λένε σ’ αγαπάω και σε νοιάζομαι, χέρια που σε παίρνουν αγκαλιά και σε στηρίζουν στις κακοτοπιές και στις χαρές. Άνθρωποι που είναι ο ένας δίπλα στον άλλον και προχωράνε μαζί. Φίλοι, σύντροφοι, οικογένεια.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου