Μυρτώ Αλικάκη: «Η ζωή είναι ωραία, όταν συνειδητοποιείς ότι είσαι ικανός, δυνατός και φωτεινός, μέσα από τις δυσκολίες στο διάβα της ζωής!

Η ηθοποιός Μυρτώ Αλικάκη... «παρασύρεται» από τον θεό Διόνυσο και τον χορό του Ευρυπίδη στις Βάκχες, με υπεύθυνο τελετουργικού το Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση, μέσω μιας καλοκαιρινής συνέντευξης-εξομολόγησης καρδιάς για όλες τις εποχές του χρόνου!
Η mini θεατρική περιοδεία, ο Sigmataf και το Carousel στο Παγκράτι, η μοναξιά, η Σύρος και η Δραματική Σχολή, η... rock μπάντα στην Αμερική και το κολεγιακό μπάσκετ, το on-line θέατρο, τα ποδήλατα και οι παιδικές χαρές, η ορμή των νέων ανθρώπων, ο ναρκισσισμός, ο Φρόϋντ, τα παιδιά και οι ισορροπίες, είναι μερικές μόνο από τις θεματικές στάσεις της ηθοποιού, γιατί... «το θέατρο είναι ένα πάθος και το λέω αυτό γιατί δεν είναι μια εύκολη και glamοurous συνθήκη, όπως πολλοί πιστεύουν»

Aποκλειστική συνέντευξη της ηθοποιού Μυρτώς Αλικάκη στο Fairytales και στον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση

Οι Βάκχες περιοδεύουν, κόντρα στη συντριπτική πλειοψηφία παραστάσεων και παραγωγών που παραμένουν εντός Αθηνών το καλοκαίρι. Είναι τόσο safe επιλογή το αριστούργημα του Ευρυπίδη ή τόσο προκλητικά διαφορετική η σκηνοθετική προσέγγιση και το πολυβραβευμένο cast των ηθοποιών, που ενισχύουν το στοίχημα της εξωστρέφειας; Πώς βιώνετε, αυτή τη φορά, την απαιτητική καλοκαιρινή έξοδο στην περιφέρεια, μακριά από την οικογένειά σας; 
Επειδή είμαστε ένας πολυμελής θίασος, δηλαδή, είμαστε δεκαεννιά άτομα, η παράσταση δε θα είχε ανεβεί ούτε στην Αθήνα σε άλλη περίπτωση. Σαφέστατα, πάντως, όλη η ομάδα έχει ιδιαίτερη δυναμική. Χάρη στο πείσμα όλων των συνεργατών, κόντρα στην πολύ δύσκολη και δυσάρεστη συνθήκη του κορωνοϊού, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τις πρόβες και στη διάρκεια της καραντίνας και τώρα να φτάσουμε στο σημείο να είμαστε έτοιμοι για παράσταση. Παρά τις τρομερές αντιξοότητες, πεισμώσαμε και είπαμε ότι θα το κάνουμε, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι θα κάνουμε μια περιοδεία που βγαίνουμε με το πούλμαν από πόλη σε πόλη. Είναι πολύ λίγες οι στάσεις εκτός Αθηνών που μέχρι στιγμής έχει κανονιστεί να παίξουμε. 

«Ψάχνει για την άκρη κάπου στο Παγκράτι περπατάει και κοιτάει την οθόνη και μετά αναρωτιέται, γιατί είμαστε μόνοι», γράφει και τραγουδάει ο Sigmataf, στο «Carousel στο Παγκράτι», στο video clip του οποίου πρωταγωνιστείτε. Γιατί τελικά είμαστε μόνοι; Είναι το «Αthens Romance» του Sigmataf, το soundtrack της σημερινής Αθήνας; Πώς προέκυψε, αλήθεια, η αναπάντεχη συνεργασία;

Ο Στέλιος πολύ απλά με βρήκε, μέσω ενός κοινού γνωστού, που επικοινώνησε μαζί μου, μου είπε την ιδέα του και μ' έβαλε ν' ακούσω το κομμάτι. Μου άρεσε πάρα πολύ, γνωρίζω και τον συνθέτη του τραγουδιού κι έτσι χωρίς πολλή πολλή σκέψη, αποφάσισα πως είναι κάτι που θέλω να το κάνω. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι μόνοι κι εγώ το βλέπω και το αισθάνομαι. Ευτυχώς δε νιώθω μόνη, για να πω την αλήθεια, αλλά αν με ρωτάτε, γιατί πιστεύω ότι υπάρχει μοναξιά, νομίζω ότι συμβαίνει γιατί ασχολούμαστε όλοι πάρα πολύ με τον εαυτό μας και την καλοπέρασή μας, με αποτέλεσμα να μην επενδύουμε σε καταστάσεις-σχέσεις-ανθρώπους. Αυτά απαιτούν δέσμευση, δηλαδή προσπάθεια, δηλαδή νερό στο κρασί μας και πολλοί άνθρωποι, μέχρι θεωρητικά μια ώριμη ηλικία, ζουν τη ζωή τους αρκετά εφηβικά κι όταν φτάσει η ώρα που είσαι και λίγο πιο μεγάλος και δεν είσαι πια έφηβος, νομίζω ότι η μοναξιά χτυπάει πάρα πολύ άσχημα. Όντως, το τραγούδι «Carousel στο Παγκράτι» είναι το soundtrack της σημερινής Αθήνας σε πολλές περιπτώσεις. 

"Αγαπώ πάρα πολύ τους νέους ανθρώπους. Μου αρέσει πάρα πολύ η φρεσκάδα και η ορμή που έχουν"

Όντας απόφοιτος της Γαλλικής Φιλολογίας του Α.Π.Θ. και πριν την οποιαδήποτε σχέση με το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, διορίζεστε ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός στο ΓΕΛ Σύρου. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σας σήμερα και πώς αυτό το υποθετικό σενάριο θα μπορούσε να σας κρατήσει μακριά από το θέατρο; 

Πιστεύω ότι η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική. Έχω την εντύπωση ότι τίποτα δε θα μπορούσε να με κρατήσει μακριά από το θέατρο, με όποιον τρόπο. Δε θα μπορούσα, πάντως, να ζήσω σ’ ένα μικρό μέρος, οπότε υποθετικά μιλώντας πάντα, νομίζω ότι θα είχα πάει στη Σύρο, η οποία είναι πανέμορφη και θα είχα πιθανόν περάσει για δύο χρόνια -maximum μου δίνω δύο χρόνια- και μετά μάλλον θα είχα παραιτηθεί και θα είχα προσπαθήσει να μπω στη Δραματική Σχολή. Σίγουρα τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Μπορεί σήμερα να βρισκόμουν στο ίδιο σημείο, αλλά νομίζω ότι η διαδρομή δε θα ήταν ίδια. 

                                                      

                                     

                                            Συγγραφέας: Σοφιάννα Παϊδούση

Ηλικία: από 4 ετών

Σελίδες: 80

Είδος: Print Book, Fairytale, Picture book, full color

Τόπος & Χρόνος έκδοσης: Αθήνα, Ιούλιος 2019

Παραγγείλτε το βιβλίο του Παρφέ, στη μοναδική τιμή των 9,99 € και κερδίστε αυτόματα: 
↝Το αντίστοιχο eBook του Παρφέ, (αξίας 4.90 €)
↝Την ηχογραφημένη αφήγηση της ιστορίας  (αξίας 1 €)
↝Ιδιόχειρη αφιέρωση της συγγραφέα

→Super προσφορα: 

Τα δύο βιβλία 18 €, τα τρία 24€!!!

Για παραγγελίες στο: Facebook: @oparfes

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ για το βιβλίο (κριτικές & συνεντεύξεις):

https://oparfes.blogspot.com

Για να δείτε το ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ:

https://drive.google.com/file/d/1zLFShdPKltFxRmUst9YGvMQlgBzqXC3r/view?usp=sharing
*Ισχύουν μεταφορικά έξοδα (2,90 €)

Ως μητέρα δύο αγοριών, στην εφηβική ηλικία, έρχεστε υποθετικά αντιμέτωπη με την επιθυμία του ενός ν’ ακολουθήσει, με την rock μπάντα του, παγκόσμια περιοδεία για έναν ολόκληρο χρόνο και την αντίστοιχη του άλλου να παίξει μπάσκετ σε κολεγιακή ομάδα της Αμερικής. Πώς αντιδράτε και πώς το αντιμετωπίζετε; Πόσο κοντά ή μακριά είναι αυτά από την καθημερινότητά σας;

Το μόνο που με ζορίζει σ’ όλο αυτό είναι η Αμερική, που είναι πολύ μακριά και θα τους χάσω για καιρό. Κατά τ’ άλλα, η ροκ μπάντα είναι σίγουρα πολύ κοντά μου. Νομίζω ότι κι εγώ είχα τέτοιο όνειρο, όταν ήμουν μικρή, οπότε θα χαιρόμουν πολύ να το ζήσει ένα από τα παιδιά μου. 
Το μπάσκετ δεν είναι τόσο κοντά μου, αλλά είναι ειδικά πολύ κοντά στον ένα μου γιο, που του αρέσει τρομερά, οπότε πάλι θα ήταν κι ένα δικό του όνειρο που γίνεται πραγματικότητα και νομίζω ότι θα πάλευα να το ξεπεράσω. Θα έκανα ό,τι μπορούσα για να πηγαίνω όσο πιο συχνά στην Αμερική, να τους βλέπω εκεί, να τους καμαρώνω και θα το κατάφερνα είμαι σίγουρη.

"Είμαι άνθρωπος που όταν δεν μπορώ ν' αποφύγω κάτι, το απολαμβάνω"

Το on-line θέατρο είναι η σύγχρονη μετεξέλιξη του θεάτρου ή μια καινούρια τέχνη; Είναι οι live streaming και οι on demand παραστάσεις οι εναλλακτικές μορφές θεάτρου; Aιτιολογήστε.

Πολύ ωραία ερώτηση πραγματικά. Για μένα δεν μπορεί να είναι μια εναλλακτική μορφή θεάτρου. Το θέατρο έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό: ό,τι συμβαίνει μπροστά σου εκείνη τη στιγμή. Άρα πιστεύω ότι τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει αυτή τη συνθήκη του θεάτρου και τη συγκίνηση που προκαλεί ακριβώς αυτό το γεγονός. Από κει και πέρα, θα έπρεπε ν' απασχολεί τον κόσμο το πώς θα βιντεοσκοπούνται οι παραστάσεις, ώστε ν' αποδίδεται κατά το μέγιστο το επίπεδό τους, γιατί βιντεοσκόπηση από βιντεοσκόπηση έχει τεράστια απόσταση, δηλαδή, θεωρώ ότι πρέπει κανείς να το αντιμετωπίζει σοβαρά σαν είδος. 
Είναι σίγουρα θετικό το γεγονός ότι πραγματικά χιλιάδες θεάματα, παραστάσεις που είναι εντελώς αδύνατο να δούμε, είτε γιατί συμβαίνουν στο εξωτερικό είτε γιατί δεν προλάβαμε ή οτιδήποτε άλλο, να μπορούμε να τις δούμε. Γιατί δεν μπορώ εγώ να δω, για παράδειγμα, παραστάσεις ενός σπουδαίου σκηνοθέτη που θα με ενδιέφεραν, επειδή δεν υπάρχουν πουθενά; Άρα είμαι πολύ υπέρ, απλώς πιστεύω ότι θέλει μία προσοχή και να γίνεται προφανώς και υπό αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις.

Ποιο συμβολισμό έχει για εσάς η παιδική χαρά, όπως έχει αποτυπωθεί στη μνήμη σας από την παιδική σας ηλικία και πώς συνδέεται με τη σκηνοθετική προσέγγιση του βραβευμένου, με βραβείο Κάρολος Κουν, Χρήστου Σουγάρη, στις Βάκχες που πρωταγωνιστείτε;

Η αλήθεια είναι ότι εγώ ως άνθρωπος δε νιώθω να έχω καμία ιδιαίτερη σύνδεση με τις παιδικές χαρές. Ίσως επειδή ανήκω σε μία γενιά που μεγάλωσε πάρα πολύ στον δρόμο, με ποδήλατα, δεν έχω ιδιαίτερες αναμνήσεις από παιδικές χαρές. Πιο πολύ μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα εμένα ως μαμά που πήγαινα τα παιδιά μου στην παιδική χαρά, όταν ήταν μικρά. 
Αυτό που νιώθω ότι προσπαθούμε να πούμε στην παράσταση με την παιδική χαρά κι ενδιαφέρει τον Χρήστο, είναι η χαμένη αθωότητα, ένας παιδικός εφιάλτης. Με την παραμόρφωση της απόστασης του χρόνου, έχουμε έναν θεό που κατεβαίνει στη γη για να τιμωρήσει μία πόλη με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Αυτοί οι άνθρωποι σ’ αυτή την πόλη, μέχρι το σημείο εκείνο, ζούνε μέσα σε μία «παιδική χαρά», δεν έχουν συνειδητοποιήσει ούτε τους κινδύνους ούτε το πόσο εφιαλτικά μπορούν να γίνουν τα πράγματα. Εκτιμώ ότι αυτό είναι που συμβολίζει η παιδική χαρά στην παράστασή μας.

"Εχω αποδεχτεί τα παιδιά μου και πιστεύω ότι έχω μάθει και να με αποδέχονται στον βαθμό που είναι εφικτό"

Ο θεός Διόνυσος φθάνει με ανθρώπινη μορφή... έξω από την πόρτα του σπιτιού σας, μαζί με τις Βάκχες, την ίδια στιγμή που εσείς ετοιμάζεστε για τον βραδινό σας ύπνο. Τι κάνετε, πώς αντιδράτε και ποια είναι η συνέχεια της ιστορίας;

Δε θα μπορέσω να πάρω καμιά συνειδητή και λογική απόφαση, γιατί με τα μάγια του θα μ' έχει οδηγήσει παραδόξως στη βακχεία, όπως λέει κι ο χορός! Επειδή είμαι και άνθρωπος που όταν δεν μπορώ ν' αποφύγω κάτι το απολαμβάνω, αυτό θα έκανα!

Ως καθηγήτρια, πλέον, στο Θέατρο Τέχνης, ποια εικόνα έχετε σχηματίσει για τη νέα γενιά των Ελλήνων ηθοποιών και ποιες είναι οι μεγαλύτερες διαφορές που ανακαλύπτετε συγκριτικά με τη δική σας γενιά; 

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι αγαπώ πάρα πολύ τους νέους ανθρώπους. Μου αρέσει πάρα πολύ η φρεσκάδα και η ορμή που έχουν. Μου αρέσουν οι διαφορές που υπάρχουν από τη δική μου γενιά. Σπανίως στέκομαι κριτικά απέναντι σ’ αυτό, προσπαθώ πιο πολύ να το καταλάβω και να το δεχτώ, όπως πιθανόν και οι δικοί μου γονείς θεωρούσαν ότι εγώ θα μεγαλώνω διαφορετικά από κείνους. Είναι κάτι φυσιολογικό να συμβαίνει. Πιστεύω ότι, όπως και τότε έτσι και σήμερα, η ουσία των πραγμάτων δεν αλλάζει. Είναι πολύ λίγοι εκείνοι που στ' αλήθεια έχουν καταλάβει τι είναι αυτό με το οποίο θέλουν ν' ασχοληθούν και που είναι διατεθειμένοι να αφοσιωθούν ολόψυχα σ’ αυτό, γιατί καλώς ή κακώς, χρειάζεται να αφοσιωθείς ολόκληρος. Γιατί το θέατρο είναι ένα πάθος και το λέω αυτό γιατί δεν είναι μια εύκολη και glamοurous συνθήκη, όπως πολλοί πιστεύουν. Αυτό μπορεί να ισχύει για πάρα πολύ λίγους, δε σημαίνει βέβαια ότι δε δουλεύουν πάρα πολύ, αλλά για τους περισσότερους δε συμβαίνει αυτό, είναι ένας δύσκολος δρόμος. 
Αυτό που σκέφτομαι πολλές φορές είναι ότι ένα επάγγελμα, ούτως ή άλλως δύσκολο κι άστατο όπως είναι αυτό, σήμερα είναι ακόμα πιο δύσκολο, από άποψη συνθηκών εργασίας, οικονομικών..., οπότε χρειάζεται πολύ γερό στομάχι.

"Tο τραγούδι «Carousel στο Παγκράτι» είναι το soundtrack της σημερινής Αθήνας σε πολλές περιπτώσεις"

Έχετε δηλώσει πρόσφατα ότι σας ανακουφίζει το διάβασμα και το σινεμά. Ποιο βιβλίο που έχετε διαβάσει θα μας προτείνατε για το φετινό καλοκαίρι και ποια αντίστοιχη ξένη ταινία, που παρακολουθήσατε και σας εντυπωσίασε; 

Τα δύο βιβλία που διάβασα πρόσφατα και μου άρεσαν φοβερά ήταν: «Tο ανθρώπινο στίγμα» του Roth Phillip και το «Πόλεμος & πόλεμος» του László Krasznahorkai.
Ξένη  ταινία που μου έρχεται με τη μία, δεν είναι πρόσφατη, αλλά εγώ την είδα μέσα στην καραντίνα. Ήθελα χρόνια να τη δω και κατάφερα να την δω τότε, «Rust and bon», «Σώμα με σώμα», στα ελληνικά, συγκλονιστική ταινία.

«Τα παιδιά είναι εντελώς εγωκεντρικά. Αισθάνονται τις ανάγκες τους έντονα και αγωνίζονται ανηλεώς για να τις ικανοποιήσουν» (Ζίγκμουντ Φρόϋντ, Αυστριακός ψυχίατρος) Αν συνυπολογίσουμε και τον συνειδητό ή ασυνείδητο εγωκεντρισμό που εμπεριέχει το επάγγελμα του ηθοποιού, πόσο εκρηκτικός μπορεί ν’ αποδειχτεί αυτός ο συνδυασμός για εσάς και πόσο απέχει από την πραγματικότητα, με επιπρόσθετο δεδομένο ότι δεν μπορούσατε ποτέ να φανταστείτε τον εαυτό σας χωρίς παιδιά; Aιτιολογήστε.

Σαφέστατα θα συμφωνήσω απίστευτα με τον αγαπημένο μου Φρόϋντ, που του έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Στο επάγγελμα, πράγματι, υπάρχει αυτό και ναρκισσισμός και εγωκεντρισμός, χωρίς να θέλω τώρα να ευλογήσω τα γένια μου και χωρίς να λέω ότι δεν υπάρχει μέσα μου ούτε εγωισμός ούτε ναρκισσισμός, θεωρώ παρ' όλα αυτά ότι τα έχω ισορροπήσει αρκετά και φυσικά με τη σχέση με τα παιδιά μου. 
Έχω περάσει φυσικά πολύ δύσκολες στιγμές και από κούραση και από το αίσθημα της ευθύνης και από την προσπάθειά μου ν' αντιμετωπίσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ενίοτε καυγάδες, προβλήματα... Είναι, όμως, κάτι που στην περίπτωσή μου βγαίνει φυσικά, δηλαδή, το νιώθω σαν κάτι απολύτως φυσικό. Σε γενικές γραμμές ρέει πιθανόν επειδή έχω κι αυτή την πεποίθηση ότι έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω ότι η ζωή είναι ωραία, επειδή είναι εύκολη ή όταν είναι εύκολη. Αντίθετα, πιστεύω ότι η ζωή είναι ωραία, όταν συνειδητοποιείς ότι είσαι ικανός, ότι είσαι δυνατός, ότι είσαι φωτεινός, άρα μέσα από τις δυσκολίες που προκύπτουν στο διάβα της ζωής, οπότε για κάποιο λόγο εγώ δε νιώθω αυτόν τον εκρηκτικό συνδυασμό. Πιστεύω ότι έχω αποδεχτεί τα παιδιά μου και πιστεύω ότι έχω μάθει και να με αποδέχονται στον βαθμό που είναι εφικτό.

Νικος Κολίτσης 

(Αρχισυντάκτης)

Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής (Τμήμα Φιλολογίας-ΑΠΘ), 

με μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. 

Αριστούχος Δημοσιογραφίας, με σπουδές Φωτογραφίας. 

Συγγραφέας, κριτικός θεάτρου (για παιδιά & ενήλικες), κινηματογράφου & λογοτεχνίας,
με συνεργασίες με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.

Διαβάστε επίσης: To Fairytales προτείνει για το καλοκαίρι... Βάκχες του Ευριπίδη, Σκηνοθεσία Χρήστος Σουγάρης, σε περιοδεία!