Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2018

Ο Άναυδος Σύζυγος


Ζώρζ Νταντέν: Ο Άναυδος Σύζυγος
Κριτική θεατρικής παράστασης
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

Του συντάκτη Μιχάλη Mαλανδράκη

Η πικρή κωμωδία του Μολιέρου, γραμμένη και πρωτοεμφανιζόμενη το 1668 στις Βερσαλλίες, ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν -σκηνή Φρυνίχου-, σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη. Τρακόσια χρόνια μετά, ο βασικός προβληματισμός του θεατή έγκειται στο ερώτημα για την επικαιρότητα της θεματολογίας που επέλεξε ο Μολιέρος.


Πλοκή
Ο Ζωρζ Νταντέν, πλούσιος γαιοκτήμονας αλλά με ταπεινή καταγωγή, παντρεύεται τη νεαρή κόρη της αριστοκρατικής οικογενείας των Ντε Σοτενβίλ, που, όμως, βιώνουν την οικονομική σμίκρυνση της πάλαι ποτέ ισχύος τους. Ο θεατής συναντά το γάμο τους, ήδη όταν ο Ζωρζ Νταντέν βασανίζεται από βάσιμες υποψίες πως η γυναίκα του τον απατά επανειλημμένως. Τότε, βάζει ως στόχο να καταδείξει την αισχρή -για τον ίδιο- στάση της γυναίκας του. Όμως, ολόκληρος ο περίγυρος του συζύγου αρνείται πεισματικά να δει το προφανές και όλοι στέκονται στο πλευρό της γυναίκας του, κατηγορώντας τον ίδιο τον Ζωρζ Νταντέν για εμμονική συμπεριφορά. 

                                             
                                                  Ο Παρφές... 
ένα παραμύθι για το σχολικό εκφοβισμό (Βullying) 
έρχεται σύντομα...

Αυτή η ατέρμονη προσπάθεια του Βασίλη Μαυρογεωργίου, που υποδύεται τον απατημένο σύζυγο, εμπεριέχει μερικές κωμικές στιγμές, που οφείλονται, κυρίως, στις αντιδράσεις -στα όρια του γκροτέσκο- του κυρίου (Νέστωρ Κοψιδάς) και της κυρίας Ντε Σοτενβίλ (Σύρμω Κεκέ). Ο Ζωρζ Νταντέν μάταια πίστεψε πως ο γάμος του με την κόρη ενός αριστοκρατικού οίκου, θα του εξασφάλιζε το σεβασμό και την εκτίμηση της ανωτέρας τάξης και καταλήγει στον ύστατο εξευτελισμό, να ζητάει συγγνώμη από τον εραστή της γυναίκας του -ίδιας κοινωνικής καταγωγής με την ίδια-, για την παρεξήγηση και τις κατηγορίες του. Εύλογα προκύπτει το ερώτημα, αν ο προβληματισμός και ο πυρήνας του έργου μπορεί να σταθούν σήμερα και να «μιλήσουν» στο σύγχρονο θεατή. 
Είναι σαφές ότι οι εποχές όπου η αριστοκρατία του αίματος όριζε τις τύχες, τις σχέσεις και τις ζωές των ανθρώπων έχει παρέλθει, χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι ζητήματα καταγωγής δεν ανακύπτουν καθημερινά, κυρίως, όμως, από φυλετική σκοπιά. Στη θέση της αριστοκρατίας, που όριζε τιμές και δικαιώματα, παρατηρούμε τη σύγχρονη θεοποίηση, την αδιαμφισβήτητη παντοδυναμία και ισχύ του χρήματος. Επομένως, τα ζητήματα που θέτει το έργο, κρίνονται τρόπον τινά άκαιρα στις σημερινές θεατρικές σκηνές. Άρα, αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος ν’ ανεβαίνει στις μέρες μας ο “Άναυδος σύζυγος;” Όχι, ακριβώς. 


Ο Μολιέρος, στην εποχή του, ίσως κατόρθωσε να ικανοποιήσει το δυαδικό έρεισμα του θεατή, να τον προβληματίσει με τη θεματολογία του και να τον ψυχαγωγήσει με το θέαμά του. Σήμερα, το έργο αυτό, που υπάγεται στο φαινόμενο της Commedia Del Arte (λαϊκή αυτοσχεδιαστική ιταλική κωμωδία, που χρονολογείται ανάμεσα στον 16ο και 18ο αιώνα) αδυνατεί να κάνει το πρώτο, αλλά μπορεί κάλλιστα να επενδύσει στο δεύτερο. 
Πράγματι, η σκηνοθέτης του έργου μοιάζει να γνωρίζει καλά αυτή τη συνθήκη. Eπιλέγει αρκετά τολμηρά τεχνάσματα, όπως η «νυχτερινή σκηνή», όπου τα φώτα της σκηνής σβήνουν και οι ηθοποιοί περιδιαβαίνουν το χώρο των θεατών, προσανατολιζόμενοι από τις πρόζες τους. Κυρίως, όμως, γίνεται εμφανής η χορευτική -στα όρια της έκστασης- κατεύθυνση του έργου. Σε καίρια σημεία, για τη σημασία της πλοκής και του αφηγηματικού μύθου, παρατηρούμε τους ήρωες να «ξεφαντώνουν», να χορεύουν ξέφρενα, αχαλίνωτα, πρόστυχα -όχι χυδαία- αλλά σαρκαστικά προς την επιφανειακή τους υπόσταση. Με μουσικές από 70's, όπως το Darla Dirladada της Dalida, το οποίο αποτελεί το βασικό θέμα της παράστασης, οι ηθοποιοί επιδίδονται σε χορούς διονυσιακής φρενίτιδας, προσδίδοντας αμεσότητα, ενέργεια και κέφι στο κείμενο του Μολιέρου. Στον αντίποδα, κάποιος μπορεί να θεωρήσει άστοχη και άκομψη αυτήν την επιλογή, καθώς σίγουρα επιφέρει ρίσκο.


Ηθοποιοί
Σ' ένα έργο, όπου όλοι οι ρόλοι αποδεικνύονται πως διαθέτουν ισόποση βαρύτητα, οι δύο ηθοποιοί, που υποδύονται διπλούς ρόλους, κερδίζουν τις εντυπώσεις. Ο λόγος για τη Συρμώ Κεκέ, που καλείται να ενσαρκώσει τόσο την κυρία Ντε Σοτανβίλ, μητέρας της άπιστης συζύγου αλλά και την Κλωντίν, την υπηρέτρια του οίκου. Καταφέρνει να κάνει πιστευτούς και αστείους δύο εντελώς διαφορετικούς ρόλους, αν και η εξωτερική αλλαγή στις μεταπηδήσεις των ρόλων είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Με καλές στιγμές και η παρουσία του Νέστορα Κοψίδα, που, επίσης, υποδύεται δύο χαρακτήρες, τον κύριο Ντε Σοτανβίλ και το φίλο της οικογένειας, που δηλώνει παράφορα ερωτευμένος με την υπηρέτρια, την Κλωντίν. 
Από την άλλη, το συζυγικό ζεύγος, υποδυόμενο από τους Βασίλη Μαυρογεωργίου και την Κατερίνα Λυπηρίδου, αποδεικνύεται άχρωμο και αδιάφορο. Στα θετικά και η ερμηνεία του Κώστα Κουτσολέλου, ο οποίος διαθέτει και το ιδανικό παρουσιαστικό -ανοιχτό πουκάμισο, αξύριστο πρόσωπο και αχτένιστη κόμη-, για τον πρόστυχο και αμοραλιστή εραστή της συζύγου.


Μουσική, Κοστούμια, Σκηνικά, Φώτα
Η μουσική, όπως προαναφέρθηκε, ανήκει στην ποπ σκηνή των 70's και 80's, με στοιχεία disco, τα οποία ενισχύονται από τον ανάλογο φωτισμό discoμπαλας. Όλα τα κομμάτια που επιλέγονται, διαθέτουν ισχυρό χορευτικό χαρακτήρα και συνοδεύουν ανάλογες σκηνές.
Τα κοστούμια φέρουν την αισθητική των 80'ς, κυρίως σακάκια και πουκάμισα, εκτός του άσπρου φορέματος -νυφικού;- που ντύνει τη σύζυγο του έργου. Όπως γίνεται κατανοητό, τα κοστούμια δε φέρουν τα χαρακτηριστικά της εποχής, δε διαθέτουν κανένα στοιχείο σύνδεσης με την αριστοκρατική καταγωγή των περισσότερων ηρώων, αλλά κάλλιστα θα ταίριαζαν σε σύγχρονους χαρακτήρες.


Το σκηνικό είναι λιτό, καθώς παρατηρούμε μονάχα ένα μεγάλο τραπέζι δείπνου. Τα αντικείμενα που βρίσκονται πάνω σ’ αυτό, εκτοξεύονται κατά τη διάρκεια των χορών -μπουκάλια, σακούλες με πατατάκια, πιάτα και ποτήρια-, ενισχύοντας τη «χορευτική έκρηξη» των ηθοποιών.
Στα θετικά της παράστασης, συγκατελέγεται ο εντυπωσιακός φωτισμός -για τα ελληνικά δεδομένα-, με εξαιρετική πολυχρωμία και πλούσια παρουσία. Σαν ουράνιο τόξο -πάντα στο πλαίσιο της disco αισθητικής- υπογραμμίζει την απελευθέρωση των ζωωδών ενστίκτων όλων των ηρώων επί σκηνής. Όμως και εδώ τίθεται το ερώτημα, πού βασανίζει το θεατή για τη γενική εικόνα της παράστασης. Αποτελούν, απλώς, στοιχείο εντυπωσιασμού ή μεστή και ταιριαστή αισθητική πινελιά; 


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση-δραματουργική επεξεργασία-σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη
Σκηνικά-κοστούμια: Μαντώ Ψυχουντάκη
Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη
Βοηθός παραγωγής: Σοφία Αρβανίτη
Βοηθός φωτιστή: Στέβη Κουτσοθανάση
Παίζουν (αλφαβητικά): Σύρμω Κεκέ, Κώστας Κουτσολέλος, Νέστωρ Κοψιδάς, Κατερίνα Λυπηρίδου, Δημήτρης Μαγγίνας, Βασίλης Μαυρογεωργίου.

Πού παίζεται
Τέχνης «Κάρολος Κουν»
On map Φρυνίχου 14, Πλάκα,Πλάκα
Τηλ : 2103222464

Παραστάσεις : Πέμ.-Κυρ. 9.15 μ.μ.
Τιμή : € 18-8. Ισχύουν ειδικές τιμές.
Μέχρι : 9/12

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου



Send us you CV: fairytalesbysofianna@gmail.com

Follow me on Social Media!

Subscribe to our mailing list

* indicates required