«Πέτρες στις τσέπες»
Θέατρο Νέου Κόσμου
Κριτική Θεατρικής παράστασης (Grande Finale)
20 Μαΐου 2018
Τoυ δημοσιογράφου Νίκου Κολίτση
Όλοι μας -λίγο ή πολύ- έχουμε περπατήσει «με τα χέρια στις τσέπες» στην καθημερινότητά μας, γι’ αυτό και το Faitytales σκέφτηκε να ξορκίσει αυτή τη συνήθεια με την ομότιτλη θεατρική κωμωδία χαρακτήρων και παραστάσεων, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (της Μαρί Τζόουνς, σε σκηνοθεσία Μάκη Παπαδημητρίου & Γιώργου Χρυσοστόμου) και μάλιστα στο πιο πανηγυρικό Grande Finale της, στη 2η χρονιά της ύπαρξής της, λίγο πριν ξεκινήσει την καλοκαιρινή περιοδεία της στην Αττική και την περιφέρεια.
«Ως προς το κομμάτι της ποίησης, έχεις εκδόσει καμία δουλειά; -Δεν πιστεύω κατά βάθος στις εκδόσεις, είναι ο ξεπεσμός της ποίησης»
Δύο διαφορετικοί κόσμοι έρχονται σε αντιπαραβολή, με το star system του Hollywood στην κορυφή της ψευτοσυντηρητικής αμερικάνικης κοινωνίας, ν’ αποτελεί το επίκεντρο της σάτιρας της κινηματογραφικής βιομηχανίας, μέσα από τη σκληρή πραγματικότητα μιας μικρής κοινότητας της περιφέρειας της Ιρλανδίας και την οπτική δύο ανθρώπων (του Τζέικ και του Τσάρλι), που αντικατοπτρίζεται στις ζωές δεκαπέντε τουλάχιστον χαρακτήρων, σε μια «κωμικοτραγωδία», με βαθιά κοινωνικό πρόσημο.
Πιο συγκεκριμένα, ένα ολάκερο ιρλανδικό χωριό ζει τον εργασιακό μεσαίωνα, απασχολούμενο σε μια διεθνή κινηματογραφική παραγωγή, με τους κατοίκους του, ως ανώνυμους κομπάρσους, να επιζητούν τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας του Andy Warhol και μερικά δολάρια για την «καταξίωση», μέσα από την απαξίωση…
Ο πρώτος, σύμφωνα πάντα με το «American dream», ονειρεύεται να πρωταγωνιστήσει στο αμερικανικό cinema, ενώ ο άλλος να καθιερωθεί ως συγγραφέας-σεναριογράφος, την ίδια στιγμή που ο Σον, ένας νέος -έρμαιο της αυτοκαταστροφής του από τις ναρκωτικές ουσίες-, μια μέρα βάζει πέτρες στις τσέπες του και βουτάει στο ποτάμι, ύστερα από μια ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια να βρει θέση στην ταινία ως κομπάρσος.
Η παράσταση, παρά το γεγονός ότι είναι πρωτίστως κωμική, καταθέτει ένα αιχμηρό κοινωνικό σχόλιο για τις συνθήκες του κινηματογράφου «made in USA», με στοιχεία δράματος και προβληματισμού, αναδεικνύοντας αλήθειες και καταρρίπτοντας στερεότυπα, για μια κοινωνία που ταλανίζεται ανάμεσα στη διασημότητα και τη μηδαμινότητα, την αλήθεια και το ψέμα, τον πλούτο και τη φτώχεια των μελών της.
«Εγώ και το αλκοόλ κακός συνδυασμός»
«Άμα θέλει αυτή να μ’ εκμεταλλευτεί, μ@@@κας είμαι εγώ να μου σταθώ εμπόδιο;»
Highlights:
η περιγραφή αγώνων καλαθοσφαίρισης ΝΒΑ στην αναμονή, πριν την έναρξη, το ευφάνταστο σκηνικό χάρτινης κατασκευής, το bmx ποδήλατο και το τροχόσπιτο, η country μουσική, το t-shirt με το λογότυπο «Sid Vicious» (total respect!), η ατάκα μιας ηλικιωμένης κυρίας από την κερκίδα: «Πότε θ’ αρχίσει, παιδιά;», δεκαπέντε λεπτά μετά την προγραμματισμένη έναρξη, με τους δύο ηθοποιούς να συνεχίζουν ατάραχοι να κάνουν σουτάκια στην μπασκέτα (ακόμα και ανάποδα!) και ν’ απαντούν αφοπλιστικά: «Αυτό είναι η παράσταση, να παίζουμε σουτάκια για μία ώρα, το μετρό κλείνει αργά, οπότε είμαστε εντάξει», ο ανεπανάληπτος… interactive viral διάλογος με μία γυναίκα θεατή στη διάρκεια της παράστασης, που σας μεταφέρουμε αποκλειστικά, όπως πάντα, αυτολεξεί,
«-Είσαι μοναδικός»
Μάκης Παπαδημητρίου: «-Αυτός ή εγώ;»
«Με εμπνέεις»
Μ.Π.: «-Έχεις πιει;»
«-Nόμιζα επιτρέπεται λίγο!»
Γιώργος Χρυσοστόμου: «-Δε μιλάμε, μόνο γελάμε και βήχουμε»
M. Π.: «Είστε εντάξει; Να φωνάξουμε έναν κλειδαρά;», με το προσωπικό του θεάτρου ν’ αναλαμβάνει τα υπόλοιπα,
η λεκτικά βίαιη -είναι η αλήθεια- διακοπή της παράστασης, με αφορμή την καταγραφή μέσω κινητού από θεατή: «κλείστο κινητό εκεί ψηλά, σε τσάκωσα» και σ’ άλλο δεύτερο περιστατικό: «Κλείστε το κινητό, δε γελάω, σεβαστείτε τους γύρω σας, θα τελειώσουμε τον Ιούλιο», η ατμόσφαιρα μπασκετικού γηπέδου εποχής Εurope ’87, οι ουκ ολίγοι αυτοσχεδιασμοί των ηθοποιών, σε στιγμές χαλάρωσης και αποπροσανατολισμού (τελευταία παράσταση γαρ…), η νεοσύστατη… Καραβόπανο Productions, η συνολική αίσθηση αίθουσας κινηματογράφου, η απόλυτη ματαιότητα του τρόπου σκέψης των μελών μιας μικρής κοινωνίας, που έχουν απώτερο σκοπό να δραπετεύσουν από τη μηδαμινότητα του πρότερου «έντιμου» βίου τους, οι αξιοσημείωτες εναλλαγές διαφορετικών ρόλων και χαρακτήρων, η έμμεση ανάλυση της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, το πηγαίο και ανατρεπτικό, σε σημεία, χιούμορ, με διάσπαρτες δόσεις μαύρης κωμωδίας, η κωμική πένα της συγγραφέα, Μαρί Τζόουνς, οι λεκτικές ακροβασίες, που θύμισαν stand up comedy, η απροσδόκητη φωνητική συμμετοχή… των αγελάδων, ο ακατάπαυστος ρυθμός της παράστασης, η cartoon αισθητική, οι μπασκετικές δεξιότητες των πρωταγωνιστών (ο Μάκης Παπαδημητρίου, μάλιστα, έβαλε και καλάθι ανάποδα από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη -μετά από αρκετές προσπάθειες, είναι η αλήθεια-, διαφορετικά «δε θ’ άρχιζε η παράσταση!»
«Η Ιρλανδία είναι μόνο το 10% του κοινού»
«Τι είναι ένας κομπάρσος με μυαλό; Επικίνδυνος»
Σκηνοθεσία: (Μάκης Παπαδημητρίου & Γιώργος Χρυσοστόμου)
• οι δύο έμπειροι ηθοποιοί, ο Μάκης Παπαδημητρίου και ο Γιώργος Χρυσοστόμου, σκηνοθετούν και ερμηνεύουν ταυτόχρονα την παράσταση, μετατρέποντάς την σε προσωπική υπόθεση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το βαθμό δυσκολίας και διαχείρισης των δύο (ηθοποϊίας και σκηνοθεσίας)
«Αν ήμουν αγελάδα, θα ένιωθα πολύ χρήσιμος»
«Ας σκοτώσει κάποιος αυτή την αγελάδα»
«Οι αγελάδες είναι τα πιο χρήσιμα τέρατα»
Ηθοποιοί: (Μάκης Παπαδημητρίου & Γιώργος Χρυσοστόμου)
• οι δύο ηθοποιοί, δεν αυτοσκηνοθετούνται μόνο, αλλά παίζουν, αναλαμβάνοντας το δύσκολο αλλά προκλητικό ερμηνευτικά ρίσκο να υποδυθούν μία πλειάδα από ετερόκλητους ήρωες (από τους Ιρλανδούς ντόπιους κατοίκους, τα μέλη του συνεργείου παραγωγής και την Αμερικανίδα star, μέχρι το δάσκαλο της ιρλανδικής προφοράς και το security προσωπικό της), αξιοποιώντας την αυτοματοποιημένη εναλλαγή προσωπικοτήτων
• το συγγραφικό τέχνασμα των δύο ηθοποιών σε πολλαπλούς απαιτητικούς ρόλους, τους καθιστά ηθοποιούς πολυεργαλεία, την ίδια στιγμή που μετέρχονται τεχνικά άρτια και πλούσια ερμηνευτικά μέσα, με στοιχεία αυτοσχεδιασμού, σωματικού-φυσικού θεάτρου και αξιοζήλευτη δεξιότητα, σε μια εμφανή επικοινωνιακή χημεία μεταξύ τους, ακόμα και σε σημεία που χάνουν το μέτρο
Iδανικό Soundtrack:
«Ξημερώνουνε πάντα όμορφες μέρες
Μα περνάνε σαν σφαίρες
Έχω ρίξει το βάρος στο να βρω το φωτάκι
Που ανάβει όταν σκέφτομαι κάτι
Με τα χέρια στις τσέπες ξεκινάω το πρωί μου
Σαν αόρατος άνθρωπος περνάω τη ζωή μου
Με τα χέρια στις τσέπες κι έχω τόσα να κάνω
Με τα χέρια στις τσέπες θα `μαι κι όταν πεθάνω
Περπατώ στα χαλάσματα μιας υπέροχης μέρας
κι όλοι γύρω κοιτάνε λοξά
Περιμένω κονδύλι
Απ’ το θείο τον Μπρούκλη
Τη ζωή μου να φτιάξω σωστά»
«Με τα χέρια στις τσέπες, Tsopana Rave 2, cd (MINOS-EMI, 2000)
Moυσική, Κοστούμια, Σκηνικά, Φώτα:
• η ευφάνταστη ιδέα του δισδιάστατου χάρτινου ασπρόμαυρου σκηνικού, που αποδομεί το χάρτινο σύμπαν του Hollywood και κατ’ επέκταση ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος -με εμβόλιμες video αναφορές, παιδικής καρτουνίστικης ζωγραφικής, bmx και μπασκέτα-, εμποτίζουν με γλυκιές αναμνήσεις και συναισθήματα τους θεατές, συνθέτοντας παράλληλα ένα τοπίο αρκούντως εμπνευσμένο
• τα κοστούμια υπηρετούν με επάρκεια το ρόλο τους
• η μουσική επένδυση είναι συμβατή με το πνεύμα της παράστασης
• τα φώτα δίνουν ρεσιτάλ φωτογραφικής διαφάνειας και είναι απογοητευτικό το γεγονός της γενικής και ειδικής (και δημοσιογραφικής) απαγόρευσης της live επαγγελματικής αποτύπωσής τους από το Fairytales, που διαθέτει πλέον μια μικρή βιομηχανία photo moments, που έχουν αναπαραχθεί στο μέγιστο βαθμό στην αθηναϊκή θεατρική χρονιά που ολοκληρώθηκε (για την πλειοψηφία των μέσων, γιατί το Fairytales γράφει και φωτογραφίζει κατά ριπάς θεατρικά και το καλοκαίρι σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και περιφέρεια!)
«Ξέρεις τι είναι φρικτή τραγωδία; Το να γεμίζεις το κεφάλι των παιδιών με όνειρα που δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ»
«Μόνο ο Χριστός σώζει»
More things to do:
• οι υπερβολές, τα εσωτερικά αστεία (αν και σ’ ένα βαθμό αυτά δικαιολογούνται από την ιδιαίτερη συνθήκη της τελευταίας παράστασης της 2ης θεατρικής χρονιάς) και το τραβηγμένο, σε σημεία, χιούμορ, αργά ή γρήγορα δημιουργεί συνθήκες κούρασης και μερικού αποπροσανατολισμού
• αν ήταν βιβλίο θα ήθελε σίγουρα πολλαπλές αναγνώσεις, καθώς εμπεριέχει αντιφατικά, σε σημεία, μηνύματα
«Δεν μπορείτε να με διώξετε, μ’ έχει πάρει η κάμερα»
«Ο κόσμος δε θέλει να έχει πολλή επαφή με την πραγματικότητα»
Βonus tips:
• το έργο με τον αινιγματικό τίτλο «Πέτρες στις τσέπες» («Stones in his pockets», 1996), βραβεύτηκε ως κωμωδία (Βραβείο Ολιβιέ, 2001)
• η συγγραφέας Μαρί Τζόουνς ήταν μέλος ιρλανδικών θεατρικών ομάδων, που ασχολήθηκαν με θέματα που άπτονται του καπιταλισμού και των συνεπειών του σε ανθρώπους και κοινωνίες
To "Πέτρες στις τσέπες" σε περιοδεία!
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου