Αποκλειστική συνέντευξη της ηθοποιού Παναγιώτας Αβραμοπούλου στο Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση
Πόσο απέχει η ανυποχώρητη και διεκδικητική Νίνα της παράστασης «Ο γλάρος έφυγε με το λεωφορείο» από την Παναγιώτα Αβραμοπούλου;
Η αλήθεια είναι ότι δεν απέχει και πολύ. Είμαι αρκετά ισχυρογνώμων χαρακτήρας κι όταν βάζω στόχους κάνω το καλύτερο δυνατό κάθε φορά να τους κατακτήσω. Πάντα, όμως, απολαμβάνω τη διαδικασία της μάθησης και προσπαθώ να κατανοώ τις δυνατότητες και τα όρια μου.
Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στη Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία χρόνια εγκατασταθήκατε μόνιμα στην Αθήνα. Ποιο είναι σήμερα το αποτύπωμα αυτής της μετάβασης; Εξακολουθεί να ισχύει το στερεότυπο της υπεροχής της πρωτεύουσας και της επιτακτικής παρουσίας, αναφορικά με το θέατρο, τον κινηματογράφο, τον πολιτισμό και τις τέχνες γενικότερα;
Σίγουρα σε μία πρωτεύουσα-μεγαλούπολη οι ευκαιρίες σε όλους τους επαγγελματικούς τομείς είναι περισσότερες, αλλά εμένα δεν ήταν αυτός ο λόγος που εγκαταστάθηκα στην Αθήνα. Αφ΄ ότου τελείωσα τις σπουδές μου στη Δραματική σχολή στη Θεσσαλονίκη, έφυγα στο Λονδίνο για έναν χρόνο, όπου και ολοκλήρωσα το μεταπτυχιακό μου στην υποκριτική. Στο Λονδίνο ανακάλυψα καλύτερα ποια είμαι και τι θέλω από τη ζωή μου κι αυτό δεν ήταν μόνο η καριέρα μου ως ηθοποιός αλλά και η οικογένεια, οι φίλοι και ο γενικότερος τρόπος ζωής της κουλτούρας μας. Γύρισα στη Θεσσαλονίκη με σκοπό να ιδρύσω μια ομάδα νέων ηθοποιών που θα δρούσε τόσο στο θέατρο όσο και σε άλλες καλλιτεχνικές μορφές έκφρασης. Παράλληλα, όμως, γνώρισα τον άντρα μου κι έτσι εγκαταστάθηκα στην Αθήνα, έχοντας πάντα τους ίδιους στόχους και τα ίδια όνειρα.
Δύο φίλοι, ένας σκηνοθέτης κι ένας συγγραφέας, προσπαθούν να ανεβάσουν ένα έργο βασισμένο στον «Γλάρο» του Τσέχωφ και στο «Λεωφορείο ο πόθος» του Ουίλιαμς. Πού τέμνονται τα δύο έργα και ποια είναι η διαχωριστική γραμμή τους;
Μιλάμε για δύο κορυφαίους συγγραφείς που έγραψαν δύο κορυφαία, επίσης, έργα στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου, όπου καθένα ξεχωριστά έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του. Και στα δύο μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τα ανθρώπινα όρια, την αναζήτηση της ευτυχίας, την εσωτερική μάχη και φυσικά τον έρωτα και όχι απαραίτητα τον έρωτα για ένα πρόσωπο αλλά τον έρωτα για τη ζωή, για τα όνειρα. Από εκεί και πέρα οι δύο πρωταγωνίστριες διανύουν ένα εντελώς διαφορετικό μονοπάτι τόσο ως προσωπικότητες όσο ως και περσόνες διαφορετικής εποχής.
«Ο γλάρος έφυγε με το λεωφορείο». Είστε ο οδηγός του πούλμαν. Ποια διαδρομή ακολουθείτε και ποιος είναι ο επιθυμητός τελικός προορισμός για εσάς και τον γλάρο;
Δε θεωρώ ότι είμαι οδηγός του πούλμαν και δε βλέπω τίποτα προσωπικό στο θέατρο, καθώς πιστεύω ότι το θέατρο είναι το αποτέλεσμα μιας ομαδικής δουλειάς. Αυτό που ακολουθήσαμε πιστά ήταν το όραμα του σκηνοθέτη, Γ. Λιβανού, να πετάξει ο γλάρος και να μεταφέρουμε την ιστορία στον κόσμο ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι που δεν πρέπει να περιμένεις κανέναν άλλο να παίξει ή να σου πει πώς θα παίξεις με αποτέλεσμα να ευτυχήσεις.
Θεατρικές παραγωγές, συγγραφή, ταινίες μικρού μήκους, χορός, σωματικό θέατρο. Έχουν όλα αιτία και αφορμή τις πολυεπίπεδες απαιτήσεις της εποχής και του επαγγέλματος ή εκφράζουν προσωπικές ανάγκες έκφρασης, αναζήτησης και δημιουργίας; Επιθυμείτε να εστιάσετε ή να κατασταλάξετε κάπου;
Σίγουρα ένας καλλιτέχνης έχει περισσότερες επιλογές και ευκαιρίες, όταν έχει περισσότερες ικανότητες, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι καλλιτέχνης γίνεσαι, γιατί το θέλεις και νιώθεις ότι είναι ο μοναδικός τρόπος να είσαι ο εαυτός σου. Έτσι, όταν επιλέγω κάτι, το κάνω ξεκάθαρα, γιατί με εκφράζει και θέλω να μεταφέρω κάτι μέσα από αυτό. Κι αυτό είναι ακριβώς στο οποίο εστιάζω. Στο τι θέλω να μεταφέρω στον κόσμο, ποια ιστορία θέλω να πω, τι θέλω να μετακινήσω ή να συγκινήσω. Με ποιο τρόπο θα το κάνω κάθε φορά εξαρτάται από τη μορφή έκφρασης που με εξυπηρετεί εκείνη τη στιγμή.
Θεσσαλονίκη, Λονδίνο, Αθήνα. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ηθοποιών της γενιάς σας επιλέγει την επιστροφή στην Ελλάδα; Tι αναθεωρήσατε στην Αγγλία και τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τη θεατρική ζωή εκεί από την αντίστοιχη στη χώρα μας;
Γνωρίζω αρκετούς που γύρισαν και άλλους που έμειναν. Εννοείται παίζει ρόλο ο χαρακτήρας του καθενός. Εγώ, για παράδειγμα, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ δεμένο με την ελληνική κουλτούρα. Μεγάλωσα σε μια μεγάλη οικογένεια με πολλές φωνές, σε γειτονιά με πολλούς φίλους, με πανηγύρια, ακόμα και με τη μεσογειακή διατροφή και τον μεσογειακό καιρό. Είναι πολύ δύσκολο για έναν τέτοιο Έλληνα που τα αγαπάει αυτά τα κομμάτια της καθημερινής ζωής του, να ζήσει με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής.
Είναι και τι θέλεις περισσότερο στη ζωή σου. Αν ο στόχος σου ξεπερνάει και οικογένεια και φίλους και διατροφή και καιρό, προφανώς τα κάνεις όλα πέρα. Ο δικός μου δεν τα ξεπερνούσα. Αυτό που αναθεώρησα ήταν ότι ευτυχισμένη δε θα είμαι μόνο όντας ηθοποιός, αλλά κι όντας εγώ, που είμαι πολλά περισσότερα.
Δεν έχει η Αγγλία μεγαλύτερα ταλέντα από την Ελλάδα. Σίγουρα όχι. Το μόνο που διαφοροποιείται και είναι εμφανές είναι το σύστημα. Το θέατρο αλλά και ο κινηματογράφος εκεί είναι ολόκληρη παραγωγή. Αυτό τα λέει όλα. Όπου υπάρχουν υποδομές, υπάρχουν σαφώς καλύτερα αποτελέσματα.
Τι συμβολίζει η παρουσία μιας ηθοποιού, όπως η Καίτη Ιμπροχώρη, για την παράσταση και το θέατρο γενικότερα; Έχουν πρότυπα οι νέοι ηθοποιοί σήμερα; Εσείς είχατε κάποιο πρότυπο στην εφηβική σας ηλικία;
Για μένα η παρουσία της υπέροχης Καίτης Ιμπροχώρη συμβολίζει τις διαχρονικές αξίες του θεάτρου, καθώς και ότι ο ηθοποιός δεν παύει ποτέ να υπηρετεί την τέχνη γενικότερα αλλά και ένας ηθοποιός το θέατρο ειδικότερα.
Δε θυμάμαι να έχω κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο. Είχα κι έχω πολλούς αγαπημένους ηθοποιούς. Πάντα σκέφτομαι πώς μπορώ να εξελίσσομαι στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Αυτό μας κάνει μοναδικούς.
Τι θα θέλατε να υλοποιήσετε θεατρικά, συγγραφικά, κινηματογραφικά και τηλεοπτικά τους τελευταίους μήνες του 2022 αλλά και τη νέα χρονιά;
Σκοπός μου είναι να πραγματοποιήσω την ομάδα την οποία ονειρεύομαι. Αυτή τη σεζόν προετοιμάζω να ανεβάσω για ακόμη μια φορά κάτι δικό μου ως έναρξη κιόλας του ονείρου που προανέφερα. Παράλληλα, θα βρίσκομαι σε δύο θεατρικές παραγωγές, στις «Πόρνες», σε σκηνοθεσία Γ. Διαμαντόπουλου στο θέατρο Broadway και στον «Μήλο», σε σκηνοθεσία Γ. Τσιώμου στο Studio Κυψέλης.
Νικος Κολίτσης
με συνεργασίες με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου