Αποκλειστική συνέντευξη της σκηνοθέτριας Άσπας Τομπούλη στο Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση
Με βάση τα θέματα που διαπραγματεύεται το θεατρικό έργο «Μπέμπης», με επίκεντρο το παιδί, σχολιάστε λόγια προσωπικοτήτων του παρόντος και του παρελθόντος, συνδέοντας, τρόπον τινά τον εαυτό σας αλλά και τη θεατρική παράσταση.
“Δεν υπάρχει στον κόσμο ορφανό παιδί που να νιώθει τόσο έρημο και μόνο όσο το παιδί που έχει τον γονιό του αλλά όχι την αγάπη του.” Charles Dickens
“Να το μυστικό μου, ένα πολύ απλό μυστικό: μόνο με την ψυχή βλέπεις σωστά” Antoine de Saint-Ex upery, Ο μικρός πρίγκιπας
“Όταν διάβασα τον “Μπέμπη” μου ήρθε αυθόρμητα στο νου η φράση του Dickens και οι ιστορίες του, που τις διάβαζα μικρή και που περιγράφουν έναν ολόκληρο κόσμο παιδιών αφημένων στη μοίρα τους και που, από την πιο τρυφερή ηλικία, βιώνουν την αποξένωση, την εγκατάλειψη ή την κακοποίηση.
Η φράση συνοψίζει αυτό που είναι το έργο: το βίωμα ενός μωρού δυόμιση χρονών που η μάνα του αδιαφορεί γι’ αυτό και τα αδέλφια του. Με εισαγγελική εντολή, φεύγουν από το πατρικό και χωρίζονται για να υιοθετηθούν ή να καταλήξουν σε ιδρύματα. Ωστόσο, “η ψυχή που βλέπει σωστά” είναι η άλλη πλευρά του έργου, καθώς -όπως και στη ζωή- τα πράγματα δεν είναι ποτέ μόνο άσπρα και μαύρα ούτε μονοσήμαντα. Η αγάπη ανάμεσα σε αυτά τα αδέλφια, η στοργή της μεγάλης αδερφής αλλά και των λειτουργών που δένονται και φροντίζουν τον Μπέμπη, είναι μικρές ή πιο μεγάλες ακτίνες τρυφερότητας, παρηγοριάς και στήριξης στη σπαρακτική διαδρομή του από το σπίτι μέχρι την υιοθεσία.”
• Ο άνθρωπος είναι το προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας.
“Ο Μπέμπης μας είναι, από τα δυόμισή του, ένα “μαχητικό” μωρό, θα έλεγα. Ένα μωρό που οι συνθήκες της ζωής του το κάνουν να “βλέπει”, να παρατηρεί, να συνειδητοποιεί και να καταλαβαίνει πολύ πιο γρήγορα και πιο οδυνηρά από άλλα παιδιά. Είναι ένα παιδί που αντιδράει με τον δικό του τρόπο, που κλείνεται στον εαυτό του, που επιλέγει σε ποιον μιλάει και σε ποιον δε μιλάει. Αμύνεται.
Ο Παρφές, ένα σύγχρονο παραμύθι για τον σχολικό εκφοβισμό!
Σίγουρα τα τραύματα, αν υπάρχουν, σε ακολουθούν, αλλά σε ακολουθούν και άλλα πράγματα: οι φωτεινές στιγμές, η χαρά, οι επιτυχίες, οι έρωτες, η ευτυχία έστω και παροδική. Πιο πολύ μου φαίνεται, ότι έχει σημασία η διάθεση να σκύψει κανείς στα τραύματά του, να ψάξει μέσα του το γιατί και το πώς και τελικά, η διάθεσή του να επιβιώσει και να αναζητήσει μια διέξοδο σε αυτά που τον βασανίζουν. Είναι ένα από τα πράγματα που μας λέει το έργο και είναι και ο λόγος, νομίζω, που δεν είναι ένα έργο καταθλιπτικό παρά το θέμα του αλλά ένα έργο με πολύ χιούμορ και ζωντάνια -όπως η ίδια η ζωή-.
Γενικά, δεν είμαι υπέρ των αφοριστικών διατυπώσεων. Μου φαίνεται ότι τα πράγματα είναι συνήθως πιο σύνθετα. Γι’ αυτό και διατηρώ αυτή την αμφισημία στη σκηνοθετική προσέγγιση του Μπέμπη, ιδιαίτερα στην τελική σκηνή. Κάποια τραύματα μπορεί να μην επουλώνονται, αλλά μπορείς, τουλάχιστον, να συμφιλιώνεσαι μαζί τους και να συνεχίζεις τη ζωή σου. Είναι κι αυτό κάτι που μας το λέει η ιστορία του Μπέμπη.”
• Θυμήσου ότι τα παιδιά, οι γάμοι και τα λουλούδια αντανακλούν το είδος της φροντίδας που παίρνουν.
“Ή και δεν την αντανακλούν, όπως μπορεί να υπονοεί η φράση και συμφωνώ.”
• Υπάρχει πάντα στην παιδική μας ηλικία μια στιγμή που ανοίγει μια πόρτα απ’ όπου μπαίνει το μέλλον.
“Ελπίζω ναι. Ή έστω στιγμές. Σκεφτείτε να μη υπήρχαν!”
• Μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία είναι ανεπαρκής προετοιμασία για τις ανθρώπινες σχέσεις.
“Δεν το γνωρίζω, δεν έχω κάποια εξειδικευμένη γνώση στο θέμα για να σας απαντήσω.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου