...for older kids!: Θάλεια Ματίκα: "Με αφορούν πιο υπαρξιακά ζητήματα για τον άνθρωπο και τις σχέσεις και τι σημαίνει ν' αντέξει μία σχέση συντροφικότητας στον χρόνο!

Η ηθοποιός και σκηνοθέτης Θάλεια Ματίκα παίρνει το «όπλο του Τζον» -με το Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση, να κρατούν σφιχτά τη θήκη του-, μέσω μιας καλοκαιρινής αποκλειστικής συνέντευξης εν μέσω περιοδείας.

Η επαγγελματική συζυγική συνύπαρξη, η πολεμική φύση του ανθρώπου, η πολυτέλεια των τεχνών, ο... πονεμένος ελληνικός κινηματογράφος, ο συντηρητισμός της τηλεόρασης, τα ριζωμένα στερεότυπα από... Τουρκοκρατίας, τα σενάρια, ο πυρήνας της οικογένειας, το χρήμα του δυτικού κόσμου, η Κομοτηνή, οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι, οι Πανελλαδικές και το Πάντειο Πανεπιστήμιο, ο Λάνθιμος και το Χόλιγουντ, είναι, μεταξύ άλλων, ορισμένα από τα θέματα... εκπυρσοκρότησης του όπλου του Τζον και της Θάλειας Ματίκα. Άλλωστε... «σημαντικό είναι πώς διαμορφώνεις συνειδήσεις», γεγονός που συνιστά μια ακόμη μεγάλη αλήθεια, συμπληρώνουμε εμείς!

Αποκλειστική συνέντευξη στο Fairytales και στον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση!

Η εργασιακή συνύπαρξη επί σκηνής με τον Τάσο Ιορδανίδη, τον σύζυγό σας, με διαφορετικούς ρόλους κάθε φορά, ξορκίζει τη συνήθη ψυχολογική παραίνεση για αποφυγή μακροχρόνιας επαγγελματικής σύμπλευσης συζύγων; Eίναι μεγαλύτερος ο βαθμός δυσκολίας, όταν τον σκηνοθετείτε ή όταν σας σκηνοθετεί;

Με τον Τάσο είμαστε επαγγελματικά πάρα πολλά χρόνια μαζί. Aπό την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε, πριν γίνουμε ζευγάρι, έχουμε παίξει πολύ μαζί κι έχουμε έναν πάρα πολύ κοινό τρόπο όσον αφορά στο θέατρο.
Θέλω να δουλεύω με τον Τάσο κι ο Τάσος θέλει να δουλεύει μαζί μου. Δεν έχει επηρεάσει καθόλου αρνητικά τη σχέση μας, μόνο θετικά. Είμαστε δύο καλλιτέχνες που ασχολούμαστε ενεργά με το αντικείμενό μας, συμπλέουμε κι είμαστε ομάδα πάνω σ’ αυτό. Δηλαδή, μόνο θετικά έχω να μιλήσω για όλη αυτή την κοινή θεατρική μας πορεία. Νομίζω ότι είτε με σκηνοθετεί είτε τον σκηνοθετώ, είναι το ίδιο, δεν υπάρχει διαφορά, είμαστε ομάδα με τον Τάσο σε όποιον ρόλο και να βρίσκεται ο καθένας κάθε φορά στην παράσταση.

1. «Δεν υπάρχει τίποτε που να έχει πετύχει ποτέ ο πόλεμος, που δε θα μπορούσαμε να είχαμε πετύχει χωρίς αυτόν», σύμφωνα με τον Βρετανό ψυχολόγο, Havelock Ellis. Πώς το σχολιάζετε αναφορικά και με το έργο που σκηνοθετείτε «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του»;

Η νουβέλα του Ντάλτον Τράμπο «Ο Johny πήρε το όπλο του», είναι από τα σημαντικότερα αντιπολεμικά κείμενα. Ό,τι και να πεις για τον πόλεμο, πάσης φύσεως πόλεμο, (είτε αυτό που ονομάζουμε πόλεμο σε ευρύτερο πλαίσιο, όπως οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι είτε οι κατά τόπους πόλεμοι), υπάρχουν πολλά είδη πολεμικής διάθεσης των ανθρώπων των οποίων φυσικά είμαι εναντίον και μπορεί κάποια στιγμή η ανθρωπότητα να φτάσει σε μια σοφία να μη δίνει τέτοιου είδους λύσεις για να προχωρήσει και να προοδεύσει.
Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις ότι τελικά η πολεμική φύση είναι ένα κομμάτι της φύσης του ανθρώπου. Δηλαδή, υπάρχει αυτό το ένστικτο το οποίο νομίζω ξεκινά από το ένστικτο της επιβίωσης και της επιβολής του ισχυρότερου, oπότε τα ένστικτα τα ανθρώπινα, όση γνώση και σοφία ν' αποκτήσουν, δύσκολα μπορείς να τ' αποτάξεις. Αυτό το συμπέρασμα βγάζω πλέον.
Φυσικά είμαστε φιλειρηνιστές όλοι μας, φυσικά παλεύουμε για το αυτονόητο για πολλούς από μας, αλλά τελικά η φύση είναι φύση. Δεν ξέρω πόσο μπορείς να την ορίσεις και πόσο η πρόοδος της γνώσης και της τεχνολογίας μπορεί να περιορίσει τη φύση του ανθρώπου. Μέχρι στιγμής έχει αποδειχθεί ότι είναι μάλλον ακατόρθωτο.

"Είμαστε, πάντως, μια χώρα που έχει πολλή μεγάλη ανησυχία όσον αφορά στην καλλιτεχνική δημιουργία του θεάτρου"

Για ποια πράγματα και καταστάσεις στο ελληνικό θέατρο, στην ελληνική τηλεόραση και στον κινηματογράφο, θα δίνατε άλλοθι στον Τζόνι, αν... έπαιρνε το όπλο του;

Σε μία χώρα η οποία περνάει δύσκολους καιρούς, εδώ και πολλά χρόνια, οι τέχνες, δυστυχώς, είναι μια πολυτέλεια. Ο κινηματογράφος, για παράδειγμα, όπως όλοι ξέρουμε, για να συμβεί χρειάζεται γνώση και χρήμα. Γνώση σημαίνει ότι χρειάζονται ακαδημίες πανεπιστημιακού επιπέδου, ώστε να βγαίνουν άνθρωποι με τεχνογνωσία, κάτι που η Ελλάδα δε διαθέτει μέχρι στιγμής και χρήμα, γιατί οι ταινίες είναι κοστοβόρες. Οπότε, παρά τις προσπάθειες των Ελλήνων κινηματογραφιστών και όλων των ανθρώπων που ασχολούνται με το σινεμά, το σινεμά είναι μια πονεμένη και πολύ δύσκολη υπόθεση στην Ελλάδα. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, που βγαίνουν κατά καιρούς και κάνουν υπέροχες ταινίες, αλλά κι αυτοί οι άνθρωποι, πάλι, πασχίζουν για την επόμενη ταινία να μαζέψουν τα χρήματα για να μπορέσουν να ξανακάνουν κινηματογράφο. Γενικά, η τέχνη του κινηματογράφου είναι αρκετά αστείρευτη στη χώρα μας.
Η καλή τηλεόραση, πάλι, χρειάζεται τεχνογνωσία και budget, δύο πράγματα τα οποία έχουν εκλείψει μετά την οικονομική κρίση. Στην Ελλάδα βλέπεις ότι τα σενάρια μας επιστρέφουν σε παλιότερους καιρούς, δεν προχωράμε μπροστά και παρά την παγκόσμια ενημέρωση από πλατφόρμες, όπως το Netflix, έχουμε πλέον δει από το εξωτερικό σε ποιο επίπεδο έχουν φτάσει συνολικά. Η Ελλάδα θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ πίσω σ’ αυτό το κομμάτι.
Έχουμε κι έναν περίεργο συντηρητισμό, όσον αφορά στην τηλεόραση, το να τολμήσουμε να μιλήσουμε τη γλώσσα την καθημερινή, την αληθινή, αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή, δηλαδή, το 2020 στην Ελλάδα. Βλέπεις ότι τα σενάρια είναι πάντα λίγο πιο πίσω, πιο εξωραϊσμένα, δε μιλάνε την καθημερινή αληθινή γλώσσα. Νομίζω γι’ αυτό ένα πολύ ακραίο δυναμικό τηλεοπτικό κοινό, δεν παρακολουθεί πια ελληνική τηλεόραση.
Είμαστε, πάντως, μια χώρα που έχει πολλή μεγάλη ανησυχία όσον αφορά στην καλλιτεχνική δημιουργία του θεάτρου. Γίνονται σπουδαία πράγματα και πιστεύω ότι το θέατρο προχωράει στη χώρα μας πραγματικά. Υπάρχουν νέες φωνές, νέοι άνθρωποι που παλεύουν και πασχίζουν γι’ αυτό, αλλά κι αυτοί οι άνθρωποι είναι σε μια μόνιμη οικονομική ανασφάλεια και αβεβαιότητα. Οπότε, γενικά, η καλλιτεχνική δράση είναι δύσκολη.

Συγγραφέας: Σοφιάννα Παϊδούση

Ηλικία: από 4 ετών

Σελίδες: 80

Είδος: Print Book, Fairytale, Picture book, full color

Τόπος & Χρόνος έκδοσης: Αθήνα, Ιούλιος 2019

Παραγγείλτε το βιβλίο του Παρφέ, στη μοναδική τιμή των 9,99 € και κερδίστε αυτόματα:
↝Το αντίστοιχο eBook του Παρφέ, (αξίας 4.90 €)
↝Την ηχογραφημένη αφήγηση της ιστορίας (αξίας 1 €)
↝Ιδιόχειρη αφιέρωση της συγγραφέα

→Super προσφορά:

Τα δύο βιβλία 18 €, τα τρία 24€!!!

Για παραγγελίες στο: Facebook: @oparfes

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ για το βιβλίο (κριτικές & συνεντεύξεις):

https://oparfes.blogspot.com

Για να δείτε το ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ:

https://drive.google.com/file/d/1zLFShdPKltFxRmUst9YGvMQlgBzqXC3r/view?usp=sharing
*Ισχύουν μεταφορικά έξοδα (2,90 €)

Υπέρ της στρατιωτικής απάντησης στην Τουρκία, τάσσεται η πλειοψηφία των Ελλήνων (56%), σε περίπτωση που η Τουρκία παραβιάσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Πώς κρίνετε τα πολεμικά αντανακλαστικά του ελληνικού λαού και πώς μπορούν ο πολιτισμός και οι τέχνες να λειτουργήσουν αντισταθμιστικά στους ανθρώπους και στα περιβάλλοντα που αυτοί εντάσσονται;

Αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση… είναι κρίμα θεωρώ, γενικά, το ότι υπάρχουν κάποια πράγματα βαθιά ριζωμένα σε λαούς, όπως είναι ο ελληνικός. Μετά την τεράστια περίοδο της Τουρκοκρατίας, η χώρα αυτή έχει πάντα μια περίεργη προβολή της ιστορίας μας, αναφορικά με ό,τι διδασκόμαστε εμείς στο σχολείο μας και πάντα παίρνει το μέρος της χώρας μας και μπορεί να έχει και ανακρίβειες μέσα.
Υπάρχει ριζωμένο σε μεγάλο μέρος του λαού μας ένα εθνικό μίσος προς την απέναντι χώρα, την Τουρκία. Εγώ αυτό το πράγμα δεν μπορώ να το καταλάβω, δεν ανήκω καθόλου σ’ αυτήν την κατηγορία ανθρώπων.
Θα ήταν υπέροχο για μένα, θα ήταν ιδεατό σενάριο, οι χώρες αυτές που είναι γύρω μας, όπως η Τουρκία, να είναι σύμμαχοί μας και να συμπορευόμαστε, να μπορούμε όλοι μαζί να δυναμώσουμε το νευραλγικό και μαγικό σημείο στο οποίο βρισκόμαστε γεωγραφικά. Τώρα η Τουρκία είναι, επίσης, μια χώρα σε μια περίεργη κατάσταση. Πλήττεται σοβαρά οικονομικά και βλέπουμε ότι ο ηγέτης αυτής της χώρας κάνει διάφορες κινήσεις. Για μένα πίσω απ' όλες αυτές τις κινήσεις βρίσκεται ακριβώς αυτό το κομμάτι. Επειδή η οικονομία έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, προσπαθεί να δίνει άρτο και θεάματα στον λαό της.
Τώρα το ότι το 56% των Ελλήνων πιστεύει με τέτοια ευκολία ότι μια πολεμική σύρραξη θα ήταν αυτό που θα έπρεπε να πράξει η Ελλάδα στην Τουρκία, δεν ξέρω, μου φαίνεται μια απόφαση «ελαφρά την καρδία»… Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει κάτι τέτοιο; Εγώ εννοείται το απεύχομαι κι ελπίζω ότι δε θα φτάσουμε σε τέτοιο σημείο.
Όσον αφορά στην τέχνη και τον πολιτισμό, οφείλουμε να' μαστε σκεπτόμενοι άνθρωποι. Η τέχνη και ο πολιτισμός βοηθούν σ’ αυτό, αλλά δεν ξεκινάνε αυτά τα πράγματα από την τέχνη και τον πολιτισμό. Ξεκινούν, για μένα, από τους δύο πυρήνες: την οικογένεια και την παιδεία.
Σημαντικό είναι πώς διαμορφώνεις συνειδήσεις. Για να γίνει αυτό, οφείλεις τα παιδιά που φέρνεις στον κόσμο, κάτι που είναι μια τεράστια ευθύνη, μέσα απ΄την οικογένειά σου και στη σχολική μόρφωση που θα πάρουν, να δημιουργήσεις ενεργούς και σκεπτόμενους πολίτες. Αν χαθεί η μπάλα στην παιδική κι εφηβική ηλικία, μετά είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, έχουν ριζώσει στα παιδιά σου τέτοιες αντιλήψεις.

"Σε μία χώρα η οποία περνάει δύσκολους καιρούς, εδώ και πολλά χρόνια, οι τέχνες, δυστυχώς, είναι μια πολυτέλεια"

Ο Τράμπο σκιαγραφεί στο βιβλίο του, στο οποίο βασίζεται η παράσταση, τον πόλεμο, ως τη μεγαλύτερη παράνοια του πολιτισμού μας. Ποιες άλλες (παράνοιες) θα αριθμούσατε, μετά τον πόλεμο, στον δυτικό κόσμο;

Για μένα το τεράστιο πρόβλημα του δυτικού κόσμου είναι το χρήμα. Μόνο αυτό για μένα και τίποτα άλλο. Αυτό είναι το ένα, το κυνήγι της ευτυχίας που έχει δημιουργήσει το χρήμα και η κατανάλωση. Ριζώθηκε σιγά-σιγά μέσα μας σ' όλους τους ανθρώπους που ανήκουν σ' αυτόν τον δυτικό κόσμο, με μία συνεχή τάση αυξανόμενων ψεύτικων αναγκών. Ένα αέναο κυνήγι της οικονομικής ευμάρειας που θεωρείται πλέον και status για έναν άνθρωπο, δηλαδή ότι κρίνεται απ' αυτό το κομμάτι τόσο έντονα και δυστυχώς αυτό το πράγμα έχει επιφέρει εθνική και γενικότερη κατάθλιψη στον δυτικό πολιτισμό.

Ποια θα ήταν η σχέση της Χριστίνας, με τον μουσουλμάνο Μουράτ, σήμερα, χρόνια μετά το τέλος των φοιτητικών της χρόνων, εκτός της τηλεοπτικής σειράς «Μη μου λες αντίο»; Aν σκηνοθετούσασε εσείς το sequel της σειράς, από ποιο σημείο θα ξεκινούσε η σχέση τους και πόσο διαφορετικά θα εξελισσόταν; Έχετε ξαναπάει στην Κομοτηνή από εκείνη την εποχή;

Όχι, στην Κομοτηνή καταρχάς δεν έχω ξαναπάει από τότε. Η σειρά ήταν μυθοπλασία του τότε βασισμένη σ' έναν μεγάλο έρωτα. Η δική μου σύγχρονη αντίληψη για ένα ζευγάρι που ήταν τόσα χρόνια μαζί, θα ήταν μια σύγχρονη αντίληψη για ένα ζευγάρι που ζει σ' ένα αστικό περιβάλλον μετά από χρόνια. Δε θ' αντιμετώπιζε, δηλαδή, τη σχέση ως Ελληνίδα-χριστιανοί και μουσουλμάνος, γιατί εγώ δεν ανήκω σ’ αυτήν την κατηγορία ανθρώπων, δε σκέφτομαι έτσι, δε διαχωρίζω τους ανθρώπους με βάση το θρήσκευμά τους.
Με αφορούν πιο υπαρξιακά ζητήματα όσον αφορά στον άνθρωπο και τις σχέσεις και τι σημαίνει ν' αντέξει μία σχέση συντροφικότητας μέσα στον χρόνο.

"Tα ένστικτα τα ανθρώπινα, όση γνώση και σοφία ν' αποκτήσουν, δύσκολα μπορείς να τ' αποτάξεις"

Δύο πετυχημένες, για τα δεδομένα της εποχής, θεατρικές σεζόν στην Αθήνα και μία επίσημη συμμετοχή στο διεθνές φεστιβάλ Ανατολικής Ευρώπης στην Τυφλίδα της Γεωργίας, για τη θεατρική παράσταση «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», πριν τη φετινή περιοδεία σε Αθήνα και περιφέρεια, την ίδια στιγμή που είναι λιγοστές οι παραγωγές που τολμούν την έξοδο στην μετά Covid-19 περίοδο. Ποιο είναι το προσωπικό στοίχημα αυτής της περιοδείας και πώς μπορεί το θέατρο να επιδείξει εξωστρέφεια, με τo αίσθημα ανασφάλειας της επόμενης χρονιάς;

Κάνουμε θέατρο, γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε να το κάνουμε. Tο θέατρο για τον ηθοποιό είναι μια τεράστια εσωτερική ανάγκη. Έχει επιβεβαιώσει σε καιρούς πολέμου, σε καιρούς κρίσεων, οπότε και τώρα, παρόλη τη δυσκολία, οι άνθρωποι τολμούν και κάνουν θέατρο.
Η συγκεκριμένη παράσταση για μένα είναι ένα πολύ αγαπημένο project, ένα έργο που αγάπησα απ’ την πρώτη στιγμή, μ' ένα πάρα πολύ δυνατό μήνυμα και κείμενο και χαίρομαι πολύ που το επικοινωνούμε ακόμα με τον κόσμο, έστω και κάτω από τέτοιες συνθήκες.
Το τι θα γίνει στο θέατρο από φθινόπωρο, κανείς δεν το γνωρίζει. Εμείς θα τολμήσουμε, θα πράξουμε θεατρικά και βλέποντας και κάνοντας, δεν ξέρω τι θα συμβεί.

"Θα ήταν ιδεατό σενάριο, οι χώρες αυτές που είναι γύρω μας, όπως η Τουρκία, να είναι σύμμαχοί μας και να συμπορευόμαστε, να μπορούμε όλοι μαζί να δυναμώσουμε το νευραλγικό και μαγικό σημείο στο οποίο βρισκόμαστε γεωγραφικά"

Ως μητέρα δύο παιδιών, για ποιους λόγους θα παίρνατε το... όπλο του Τζόνι και με ποιες αιτίες και αφορμές; Η δημιουργία οικογένειας και η απόκτηση παιδιών σας έκανε περισσότερο ή λιγότερο παρορμητική και συναισθηματική; Aιτιολογήστε.

Δεν ξέρω τι έχει γίνει. Αποκτώντας τα παιδιά, σίγουρα υπάρχει ένα τεράστιο αίσθημα ευθύνης απέναντι σ' αυτά τα δύο πλάσματα που φέραμε στον κόσμο. Συμπορευόμαστε μαζί τους, μαθαίνουμε απ’ αυτά και μαθαίνουν κι αυτά από μας. Δεν ξέρω αν μπορώ να δώσω οδηγίες προς ναυτιλομένους. Αυτά τα πράγματα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, το τι έχεις κάνει με την οικογένειά σου, δηλαδή, πώς έχεις γαλουχήσει τα παιδιά σου.
Τώρα, όπως όλοι οι άνθρωποι, θα παίρναμε το όπλο μας ενστικτωδώς, αν θα πείραζαν τα παιδιά μας. Δεν το συζητώ αυτό, τα παιδιά πάνω απ’ όλα.

Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σας σήμερα, αν είχατε ακολουθήσει το αντικείμενο των σπουδών σας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (οικονομικά); Tι συνέβαλε αποφασιστικά για να μην το κάνετε και ν’ ακολουθήσετε τον δρόμο του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου;

Δε θ' ακολουθούσα το Πάντειο Πανεπιστήμιο, ήταν ειλημμένη απόφαση. Έδωσα πανελλήνιες, γιατί απλώς ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και ήθελα να βρεθώ σε μία ανώτατη σχολή, την οποία δεν τελείωσα κιόλας.
Είχα αποφασίσει από πολύ μικρή ότι θα γίνω ηθοποιός, οπότε δεν είχα ποτέ δεύτερες σκέψεις πάνω σ’ αυτό. Δεν ανήκω στον χώρο των οικονομικών σε καμία περίπτωση.

"Είτε με σκηνοθετεί είτε τον σκηνοθετώ, είναι το ίδιο, δεν υπάρχει διαφορά, είμαστε ομάδα με τον Τάσο σε όποιον ρόλο και να βρίσκεται ο καθένας κάθε φορά στην παράσταση"

Η πολύχρονη αποχή από τον κινηματογράφο είναι συγκυριακή, συνειδητή ή αναπόφευκτη λόγω θεατρικών και οικογενειακών υποχρεώσεων; Ποια ελληνική ταινία μικρού ή μεγάλου μήκους σας εντυπωσίασε τελευταία και ποιος είναι σκηνοθετικά το next big thing στην Ελλάδα;

Δεν έτυχε να κάνω κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια, δεν έχω και πολύ μεγάλη σχέση με τους κινηματογραφιστές. Έχουμε αρκετές ενδιαφέρουσες φωνές στον κινηματογράφο, τον Νίκο Γραμματικό, τον Γιάννη Οικονομίδη, τον Πάνο Κούτρα, φυσικά τον Γιώργο Λάνθιμο, ο οποίος έφυγε στο εξωτερικό, άνοιξε τα φτερά του και μας έχει κάνει περήφανους. Νομίζω πως η ταινία που μου έμεινε τα τελευταία χρόνια, είναι σίγουρα η τελευταία ταινία του Λάνθιμου. Ενθουσιάστηκα! Έγινε με όρους Χόλιγουντ, αλλά άξιζε κάθε ευρώ που δαπανήθηκε γι' αυτήν. «Η ευνοούμενη» είναι μια σπουδαία ταινία.

Νικος Κολίτσης

(Αρχισυντάκτης)