.jpg)
Η συγγραφέας Μαρίλλη Διαμαντή αναδεικνύει την ανθρώπινη ευαλωτότητα τον "Επιζώντα" και των πέριξ αυτού όχι μέσα από ηρωικές πράξεις αλλά μέσα από τις ρωγμές της, γιατί... "έτσι είναι και η ίδια η ζωή μέσα στον πόλεμο: μια μάχη ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως".
To σκούρο γκρι και το μαύρο, γιατί φέρουν μέσα τους το βάρος της απώλειας, της μνήμης και των πληγών που αφήνει πίσω της η ιστορία. Είναι τα χρώματα της σιωπής και της σκιάς, εκεί όπου κουρνιάζουν τα τραύματα.
Κόκκινο σαν αίμα αλλά και σαν φλόγα, σύμβολο αγώνα, πάθους και αντίστασης. Είναι το χρώμα που δεν αφήνει τον πίνακα να νεκρωθεί, που θυμίζει ότι η ζωή, ακόμη και μέσα στον πόνο, παραμένει ένταση και διεκδίκηση.
Γαλάζιο, απαλό αλλά βαθύ, σαν τον ορίζοντα της θάλασσας και τον ουρανό της ελπίδας. Γιατί κάθε επιζών κουβαλά μέσα του και τη δύναμη να κοιτάζει μπροστά, να αναζητά δικαιοσύνη και αποκατάσταση, να μετατρέπει το παρελθόν σε παρακαταθήκη κι όχι σε αλυσίδα.
Πώς αναδεικνύεται μέσα από την κεντρική φιγούρα του βιβλίου η ανθρώπινη ευαλωτότητα και πώς καταφέρνει ο τελευταίος να ισορροπήσει μέσα του;
Η κεντρική φιγούρα του βιβλίου, ο Παύλος, αναδεικνύει την ανθρώπινη ευαλωτότητα όχι μέσα από ηρωικές πράξεις αλλά μέσα από τις ρωγμές της. Ο «Επιζών» κουβαλά τις πληγές της μνήμης, την αίσθηση της απώλειας, τον φόβο της λήθης. Η ευαλωτότητά του δεν είναι αδυναμία∙ είναι η γυμνή του αλήθεια, η αναμέτρηση με όσα δεν μπορεί να ελέγξει. Μέσα σε αυτή τη γύμνια, βρίσκει την ισορροπία. Δεν αρνείται τον πόνο, τον δέχεται ως μέρος της ύπαρξής του και τον μετατρέπει σε μνήμη και μαρτυρία. Εκεί έγκειται η δύναμή του: στο να μην κρύβεται από την ευαλωτότητα, αλλά να την κάνει πυξίδα, που του επιτρέπει να συνεχίζει να ζει, να στέκεται όρθιος και να διεκδικεί δικαιοσύνη και αποκατάσταση.
Έτσι, η ισορροπία δεν έρχεται από την απουσία του τραύματος αλλά από τη συμφιλίωση με αυτό. Από τη μετατροπή του σε φωνή που μιλά για όλους όσοι χάθηκαν.
Η αίσθηση του απρόβλεπτου προέκυψε σχεδόν φυσικά, γιατί ο ίδιος ο πόλεμος είναι το κατεξοχήν σκηνικό της αβεβαιότητας. Στις σελίδες του βιβλίου δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι η επόμενη στιγμή θα μοιάζει με την προηγούμενη∙ η ζωή και ο θάνατος εναλλάσσονται απροειδοποίητα, οι σχέσεις δοκιμάζονται και κάθε βήμα είναι γεμάτο ρίσκο. Αυτό το βίωμα της διαρκούς ανατροπής προσπάθησα να το μεταφέρω στον αναγνώστη/στρια, ώστε να το αισθανθεί κι εκείνος/η.
Η πιο δύσκολη στιγμή στη συγγραφή ήταν να ισορροπήσω ανάμεσα στο γεγονός και στο συναίσθημα. Να μη χαθεί η ιστορική αλήθεια, αλλά και να μη σβήσει η ανθρώπινη εμπειρία κάτω από το βάρος των περιστατικών. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα πως κουβαλούσα στις λέξεις το ίδιο βάρος που κουβαλούσε και ο Παύλος: το βάρος του να επιβιώσεις χωρίς να προδώσεις τη μνήμη των άλλων.
Aν το βιβλίο σας «Ο Επιζών» γινόταν κινηματογραφική ταινία, ποιο σκηνικό ή στιγμιότυπο θα θέλατε να αποδοθεί οπτικά με τον πιο εκρηκτικό τρόπο και γιατί;
Αν «Ο Επιζών» γινόταν ταινία, θα ήθελα να αποδοθεί με τον πιο εκρηκτικό τρόπο η στιγμή που ο ήρωας βρίσκεται αντιμέτωπος με το όριο ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο -εκεί όπου όλα μοιάζουν χαμένα κι ωστόσο μια σπίθα αντίστασης τον κρατά όρθιο-. Δε θα ήταν μια σκηνή γεμάτη μόνο από εκρήξεις και καπνό, αλλά από το σπάσιμο της σιωπής, τον παλμό της καρδιάς, τη συνειδητοποίηση ότι μέσα στο χάος υπάρχει ακόμη η δυνατότητα της επιλογής, η δύναμη της ζωής, της ελπίδας.
Θα ήθελα ο θεατής να δει όχι μόνο τον πόλεμο γύρω αλλά και τον πόλεμο μέσα στον άνθρωπο. Εκεί βρίσκεται η αληθινή «έκρηξη»: στην εσωτερική αναμέτρηση, στο δευτερόλεπτο που αποφασίζει κανείς αν θα λυγίσει ή αν θα σταθεί. Συναισθήματα που κατέκλυσαν όλη την οικογένεια Διαμαντή.
Διαφήμιση
"Οδός Ψυχάρη"
Coming soon...
«Το μόνο που με στενοχωρεί είναι που δε θα δούμε τη μέρα της Λευτεριάς». Tι συνειρμούς φέρνει στο μυαλό σας η αντιπαραβολή με τους εφήβους και τους νέους της σημερινής εποχής, αναφορικά με αγώνες, οράματα και ιδέες;
Η φράση «Το μόνο που με στενοχωρεί είναι που δε θα δούμε τη μέρα της Λευτεριάς», κουβαλά έναν καημό βαθύ, αλλά και μια πίστη ακλόνητη ότι η θυσία δεν πάει χαμένη.
Σκέφτομαι τους εφήβους και τους νέους της σημερινής εποχής και βλέπω ότι, παρότι οι αγώνες τους δεν έχουν πάντα τη μορφή της ένοπλης πάλης, δεν παύουν να παλεύουν για τη δική τους «λευτεριά»: από την αδικία, την ανισότητα, την κλιματική απειλή, την απαξίωση των ονείρων τους.
Η αντιπαραβολή δείχνει πως οι ιδέες αλλάζουν μορφή, όχι ουσία. Τότε το όραμα ήταν η εθνική απελευθέρωση· σήμερα είναι η διεκδίκηση μιας αξιοπρεπούς ζωής, ενός μέλλοντος βιώσιμου και δίκαιου. Το νήμα που ενώνει τις γενιές είναι η επιθυμία να ζουν με ελπίδα, να δημιουργούν, να μη συμβιβάζονται με την αδράνεια.
Ίσως εκεί κρύβεται η μεγαλύτερη κληρονομιά: ότι ακόμη κι αν κάποιος δεν προλάβει να δει τη «μέρα της Λευτεριάς», έχει φυτέψει τον σπόρο για να τη δουν οι επόμενοι.
Πώς η αντίφαση μεταξύ ελπίδας και απελπισίας εξελίσσεται στο ιστορικό σας αφήγημα και ποιο είναι το τελικό σας συμπέρασμα που θέλατε να αφήσετε στον αναγνώστη/στην αναγνώστρια για την ανθρώπινη αντοχή και πίστη;
Η αντίφαση ανάμεσα στην ελπίδα και στην απελπισία είναι η ίδια η καρδιά του βιβλίου. Οι ήρωες βρίσκονται διαρκώς σε ένα εκκρεμές: τη μια στιγμή όλα μοιάζουν χαμένα κι η απελπισία τους καταπίνει∙ την επόμενη, μια μικρή χειρονομία, ένα βλέμμα, γίνεται σπίθα που ξαναφουντώνει την ελπίδα. Αυτή η εναλλαγή είναι που δίνει βάθος και αλήθεια στην αφήγηση, γιατί έτσι είναι και η ίδια η ζωή μέσα στον πόλεμο: μια μάχη ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως.
Το τελικό μου συμπέρασμα, αυτό που θα ήθελα να μείνει στον αναγνώστη/στρια, είναι πως η ανθρώπινη αντοχή δε μετριέται από την απουσία της απελπισίας αλλά από την ικανότητα να βρίσκουμε ελπίδα ακόμη και μέσα της. Η πίστη –είτε σε έναν σκοπό είτε στον άνθρωπο είτε σε μια μέρα λευτεριάς– είναι η δύναμη που επιτρέπει στον άνθρωπο όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά να μην προδώσει τον εαυτό του.
Ποιες στιγμές της ιστορίας κρίνουν την κατεύθυνση της συναισθηματικής εξέλιξης των πέντε αδερφών της οικογένειας και πώς ενδυναμώνεται ο οικογενειακός δεσμός τους στην αντίφαση του πολέμου και της επερχόμενης καταστροφής;
Οι κρίσιμες στιγμές που καθορίζουν τη συναισθηματική εξέλιξη των πέντε αδερφών της οικογένειας Διαμαντή, είναι εκείνες όπου δοκιμάζονται τα όρια της αντοχής τους: ο αποχωρισμός, η απώλεια, η αναγκαστική ενηλικίωση μέσα στη φωτιά του πολέμου. Κάθε τραύμα τους φέρνει πιο κοντά, γιατί συνειδητοποιούν ότι ο καθένας είναι το στήριγμα του άλλου.
Ο οικογενειακός δεσμός ενδυναμώνεται μέσα στην αντίφαση του πολέμου: ενώ γύρω τους όλα γκρεμίζονται, εκείνοι χτίζουν μέσα τους μια αθέατη άμυνα. Μαθαίνουν να μοιράζονται τον πόνο, να σιωπούν όταν χρειάζεται, να κρατούν ζωντανή την ανάμνηση της κοινής τους ρίζας. Αυτό το άρρηκτο νήμα της αδελφότητας γίνεται η ασπίδα τους απέναντι στην καταστροφή και ο αναγνώστης/στρια βλέπει πως, όσο κι αν τα γεγονότα τους ξεριζώνουν, το «μαζί» τους ριζώνει ακόμη πιο βαθιά.
«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα/προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα» (Κώστας Βάρναλης-«Η Ταβέρνα») Πιστεύετε στη μοίρα ή στο θαύμα, αν θέλετε, με βάση και την αληθινή ιστορία του Παύλου και της οικογένειάς του;
Η ιστορία του Παύλου και της οικογένειας Διαμαντή δείχνει πως η μοίρα δεν είναι κάτι στατικό∙ είναι μια σκηνή όπου συνυπάρχουν τυχαία γεγονότα, σκληρές επιλογές και η αόρατη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης. Αν και πιστεύω στα θαύματα, δεν πιστεύω σε μια μοίρα που προδιαγράφει τα πάντα, αλλά ούτε και σε θαύματα που αλλάζουν ξαφνικά την πορεία χωρίς κόπο και αγώνα.
Υπάρχει θαύμα σε αυτή την ιστορία· όχι απαραίτητα ως υπερφυσική πράξη, αλλά ως διαρκής παρουσία της πίστης. Θαύμα είναι η σφαίρα που δε βρήκε τον στόχο της, ο αγωγιάτης που φάνηκε την κατάλληλη στιγμή, οι άνθρωποι που έτρεξαν να βοηθήσουν, ο γιατρός που στάθηκε δίπλα του, η ίδια η ευκαιρία να ζήσει. Μα πάνω απ’ όλα, θαύμα είναι η πίστη – στον Θεό, στους ανθρώπους, στη ζωή.
Μέσα από αυτή την πίστη, ο Παύλος και η οικογένειά του κατάφεραν να σταθούν όρθιοι, να μην υποκύψουν στη μοίρα. Γιατί η μοίρα μπορεί να μας δοκιμάζει, αλλά το θαύμα βρίσκεται στο πώς επιλέγουμε να ζήσουμε, να αγαπήσουμε και να συνεχίσουμε, ακόμη κι όταν όλα γύρω δείχνουν χαμένα.
Ο Βάρναλης στους Μοιραίους, στην Ταβέρνα καυτηριάζει τους δειλούς, μοιραίους κι άβουλους που περιμένουν το θαύμα χωρίς να κάνουν βήμα οι ίδιοι. Στην ιστορία του Παύλου, όμως, το θαύμα δεν έρχεται παθητικά∙ γεννιέται μέσα από την πίστη και την ανθρώπινη πράξη. Το θαύμα είναι ότι κάποιοι έτρεξαν να βοηθήσουν. Το θαύμα είναι η πίστη που δίνει θάρρος και μετατρέπει την απελπισία σε αντοχή.
Έτσι, η ιστορία αυτή δεν επιβεβαιώνει το ποίημα του Βάρναλη, αλλά το ανατρέπει: δείχνει ότι ο άνθρωπος δεν είναι καταδικασμένος να μένει άβουλος, αλλά μπορεί να σταθεί όρθιος, να παλέψει και να βρει μέσα στην πίστη του το δικό του θαύμα.
 |
| Περισσότερα για τις εκδόσεις εδώ! |
«Όταν είσαι αποφασισμένος να αγωνιστείς, απλώς αντέχεις…» Υπάρχουν όρια στην ανθρώπινη δύναμη της ψυχής και από τι αυτά καθορίζονται και εξαρτώνται;
Τα όρια της ανθρώπινης δύναμης της ψυχής δεν είναι ποτέ απόλυτα∙ διαρκώς μετακινούνται. Καθορίζονται από τις συνθήκες που βιώνει ο άνθρωπος, από το πόσο βαθύς είναι ο πόνος, αλλά και από το ποια ελπίδα τον κρατά ζωντανό. Η αποφασιστικότητα να αγωνιστείς, όπως λέει η φράση, είναι αυτή που μετατρέπει το «ως εδώ δεν αντέχω άλλο» σε «άντε, ένα βήμα ακόμη».
Η δύναμη της ψυχής εξαρτάται από τον σκοπό για τον οποίο παλεύει κανείς, από την πίστη του σε κάτι ανώτερο – στον Θεό, στον άνθρωπο, στην ίδια τη ζωή – και από το αίσθημα ότι δεν είναι μόνος, ότι ο αγώνας έχει νόημα. Εκεί βρίσκεται και το μυστικό: τα όρια σπάνε όχι από το σώμα αλλά από την καρδιά και το πνεύμα που αρνούνται να υποκύψουν.
Tι σας έχει διδάξει η αγάπη σας για την ιστορία και τη διατήρησή της μέχρι σήμερα;
Η αγάπη μου για την ιστορία μου έχει διδάξει πως τίποτα δε χάνεται, αν το κρατήσεις ζωντανό μέσα από τη μνήμη και τη μαρτυρία. Η ιστορία δεν είναι μόνο παρελθόν∙ είναι καθρέφτης για το παρόν και οδηγός για το μέλλον. Μου έδειξε ότι η αλήθεια συχνά κρύβεται στις μικρές, καθημερινές φωνές – σε ανθρώπους που ίσως δε γράφτηκαν ποτέ σε βιβλία, αλλά που η ζωή τους φώτισε τον δρόμο των άλλων.
Πάνω απ’ όλα, με δίδαξε πως η διατήρηση της ιστορίας είναι πράξη αγάπης και ευθύνης∙ αγάπης για εκείνους που έζησαν και αγωνίστηκαν κι ευθύνης απέναντι σε αυτούς που έρχονται, ώστε να ξέρουν ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Μαρίλλη Διαμαντή
Ο επιζών
Μια δεύτερη ευκαιρία
Σελ.: 142, Τιμή: 13 ευρώ
ISBN: 978-960-616-394-4
Εκδόσεις Αγγελάκη
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αγγελάκη, σε δεύτερη έκδοση, το βιβλίο της Μαρίλλης Διαμαντή «Ο Επιζών - Μια δεύτερη ευκαιρία».
Πρόκειται για την απίθανη, αληθινή ιστορία του Παύλου και της οικογένειάς του, που πολέμησαν ενάντια στις δυνάμεις Κατοχής κατά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια ιστορία που εκτυλίσσεται στην πιο σκοτεινή περίοδο της ανθρωπότητας, μια ιστορία δύναμης, αντοχής και θυσίας, μια ιστορία που στο τέλος αναδύονται σημάδια ελπίδας. Με φόντο την ιστορία της κατεχόμενης Ευρώπης, ο Παύλος, νεαρός πατριώτης, αγωνίστηκε με θάρρος απέναντι στον εχθρό, μαζί με τα αδέρφια του, Κατίνα, Χρήστο, Θεόδωρο και Ευθύμιο - αγωνίστηκαν ο ένας στο πλάι του άλλου. Σε μια αναπάντεχη τροπή της μοίρας βρέθηκαν αντιμέτωποι με το εκτελεστικό απόσπασμα. Ο Παύλος από θαύμα επέζησε, αν και δέχτηκε και τη χαριστική βολή, ο μοναδικός επιζών της χτυπημένης από τη μοίρα οικογένειας. Μέσα από τα μάτια της κόρης του Παύλου, γινόμαστε μάρτυρες της απίθανης αυτής ιστορίας. «Ο Επιζών - Μια δεύτερη ευκαιρία» προσφέρει στον αναγνώστη μια αγωνιώδη εξερεύνηση ακραίων εμπειριών πολέμου και φωτίζει τόσο τη δύναμη των οικογενειακών δεσμών σε τέτοιες συγκυρίες όσο και τον αφόρητο πόνο της απώλειας. Ο αναγνώστης θα συγκινηθεί, μα κυρίως θα εμπνευστεί από τον θρίαμβο του ανθρώπινου πνεύματος στις πιο σκοτεινές στιγμές της Ιστορίας.
Ας ακολουθήσουμε τον Παύλο στο παράδοξο ταξίδι του ανάμεσα στις σκιές του πολέμου και ας ανακαλύψουμε τη σπίθα του θάρρους που αρνείται να σβήσει.
Βιογραφικό
Η Μαρίλλη (Μαρία–Έλλη) Διαμαντή γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα, είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Με σπουδές στις Διεθνείς Σχέσεις ακολούθησε καριέρα στον τομέα των τηλεπικοινωνιών με έμφαση στις διεθνείς επενδύσεις και στις σχέσεις με τους επενδυτές. Ένθερμη για την Ιστορία και τη διατήρησή της, είναι μέλος του Oral History Society και του American Historical Association. Φανατική ταξιδιώτης. Αγαπάει την εξερεύνηση και τη συνεχή μάθηση.
Εκδόσεις Αγγελάκη
Χαρ. Τρικούπη 41, Αθήνα 106 81, 210 3826220
angelakis.gr, info@angelakis.gr
Νικος Κολίτσης
(Αρχισυντάκτης)
Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής
(Τμήμα Φιλολογίας-ΑΠΘ),
με μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
Αριστούχος Δημοσιογραφίας, με σπουδές Φωτογραφίας.
Συγγραφέας, κριτικός θεάτρου (για παιδιά & ενήλικες), κινηματογράφου & λογοτεχνίας, με συνεργασίες με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου