Ορέστης Τουλιάτος: "Το να κρατάς μια αγνότητα, ένα όνειρο κι ένα κομμάτι της παιδικότητάς σου ζωντανό, είναι πολύ σημαντικό"

Ορέστης Τουλιάτος

Αποκλειστική συνέντευξη του  ηθοποιού Ορέστη Τουλιάτου στο Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση

Ο πρωτοεμφανιζόμενος ηθοποιός Ορέστης Τουλιάτος κάνει ντεμπούτο στο... γήπεδο του "My Life in Art", γιατί "η τέχνη μας δίνει τη δυνατότητα να παίζουμε χωρίς όρια μέσα σε όρια. Να ξεφεύγεις χωρίς να ξεφεύγεις και να πετάς πατώντας στη γη". Άλλωστε, "στο τέλος μετράει να τα έχεις εσύ καλά με τον εαυτό σου".

Γιατί δεν μπορεί να είναι διακριτά τα όρια ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη; Τι διαφορετικό θα συνέβαινε στο θέατρο, αν αυτό ήταν εφικτό;

Όπως σε όλα τα επαγγέλματα έτσι και ο ηθοποιός είναι άνθρωπος με τα καλά και τα κακά του. Στην παράστασή μας, το "My Life in Art", βλέπουμε πόσο κοινοί θνητοί είμαστε και πόσο εύκολο είναι να φέρεις τα προσωπικά σου θέματα, προβλήματα και "θέλω" στον εργασιακό σου χώρο. Από εκεί που όλα ξεκινούν ισορροπημένα με αρμονικές πρόβες καταλήγουν σε ένα χάος, καθώς τα όρια εξαφανίζονται. Αυτό πραγματεύεται το έργο μας μέσω της κωμωδίας και της συνεχούς παρεξήγησης.   

Αναφορικά τώρα με τα όρια, ένας σωστός επαγγελματίας ηθοποιός καλό θα είναι να ξεχωρίζει την προσωπική του ζωή από την επαγγελματική. Για παράδειγμα, πριν ανέβει στη σκηνή για την πρόβα του, είναι αναγκαίο να αφήνει το "ΕΓΩ’" του και το προσωπικό φορτίο που κουβαλά εκτός και να είναι έτοιμος και συγκεντρωμένος. Αν αυτό ήταν εφικτό, τότε διαχρονικά σε πολλούς θιάσους θα είχε αποφευχθεί το "drama", το κακό κλίμα και το κυριότερο, ο καθένας θα αισθανόταν ασφαλής και ελεύθερος.

Τέλος, μιλώντας για μια διαφορετική εκδοχή ορίων αυτή τη φορά, η τέχνη μας δίνει τη δυνατότητα να παίζουμε χωρίς όρια μέσα σε όρια. Να ξεφεύγεις χωρίς να ξεφεύγεις και να πετάς πατώντας στη γη.

Οι ηθοποιοί και οι άνθρωποι του θεάτρου και της τέχνης γενικότερα είναι περισσότερο ή λιγότερο ανασφαλείς από τους υπόλοιπους ενήλικες και γιατί;

Αυτό εξαρτάται από τη δουλειά που έχεις κάνει με τον εαυτό σου. Σίγουρα στο επάγγελμά μας υπάρχει μεγάλη έκθεση και προβολή που ενδεχόμενα να δημιουργήσει κάποια θέματα ανασφάλειας. Ακόμα κι όταν ξέρεις ότι κάπου δεν ήσουν καλός, ότι δεν τα είπες όπως ήθελες, ότι μια παράσταση σου ήταν μέτρια, το θέμα είναι πώς θα το διαχειριστείς. 

Από την άλλη, το επάγγελμα αυτό σε βοηθάει να χτίζεις χαρακτήρα. Η έκθεση, δηλαδή, μπορεί να λειτουργήσει και ευεργετικά. Ξεπερνάς κόμπλεξ που είχες, δε φοβάσαι να μιλήσεις, να επικοινωνήσεις με σένα τον ίδιο αλλά και με τους άλλους, να ανοιχτείς. Στο τέλος μετράει να τα έχεις εσύ καλά με τον εαυτό σου. Αυτό είναι το σημαντικό. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπολογίζεις τίποτα και κανέναν. Με πολλή δουλειά και δημιουργία δεν έχει κανείς να φοβάται τίποτα. Σε κανένα επάγγελμα.

Μy life in Art
κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Vault Theater Plus
μέχρι  25 Απριλίου

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι αν δεν είσαστε ηθοποιός σήμερα, ενδεχόμενα θα είσαστε ωκεανολόγος, επικοινωνιολόγος ή αθλητικός δημοσιογράφος;. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα σε κάθε περίπτωση;

Πολύ ενδιαφέροντα αυτά τα επαγγέλματα, αλλά από τη στιγμή που μπήκα στο Θέατρο, από την πρώτη μέρα της σχολής, κατάλαβα ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκεί έξω για εμένα. Πραγματικά δεν μπορώ να με φανταστώ πουθενά αλλού και οριακά μπορώ να θυμηθώ πως ήμουν και τι ένιωθα πριν ασχοληθώ με την υποκριτική. 

Έχω αλλάξει πολύ από τότε. Πλέον το παίζω ωκεανολόγος το καλοκαίρι, όταν κολυμπάω, αθλητικός δημοσιογράφος, όταν βλέπω την "Πανάθα" και επικοινωνιολόγος κάθε μέρα όλη μέρα.

Διαφήμιση

Sofianna Paidousi (Σοφιάννα Παϊδούση)

                        Kid 's book author

Ως Απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης, πώς νιώσατε με το πρόσφατο νομοσχέδιο του Υπουργείου, πώς αντιδράσατε και πώς εκτιμάτε ότι θα επηρεάσει τον κλάδο; Γιατί η Πολιτεία φέρεται φοβικά απέναντι στους καλλιτέχνες;

Είναι αντιφατικό αυτό που θα πω, αλλά όσο εξευτελιστικό είναι το νομοσχέδιο άλλο τόσο δεν έπεσα και από τα σύννεφα, όταν θεσπίστηκε. Μας πολεμάνε εδώ και χρόνια και ειδικά από την έναρξη της πανδημίας το πράγμα έχει ξεφύγει. Πιστεύω ότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας συσπειρώνουν περισσότερο και στο τέλος αυτοί θα χάσουν. Προφανώς απογοητεύομαι και ξενερώνω, αλλά ξέρω ότι θα το βρουν μπροστά τους, όπως και εμάς στους δρόμους. Εγώ εκεί είμαι πάντως. 

Ως προς το ερώτημα γιατί η πολιτεία φέρεται έτσι στους ηθοποιούς, η απάντηση είναι απλή. Ο φόβος. Ξέρει ότι οι καλλιτέχνες μέσω της τέχνης τους μπορούν να "μιλήσουν" και να περάσουν μηνύματα. Μηνύματα τα οποία είναι υπέρ του ανθρώπου, της κοινωνίας, της ισότητας και της διαφορετικότητας, πράγματα που η πολιτεία στη συγκεκριμένη περίπτωση προσπαθεί να καταπνίξει.

Tι διαφορετικό μπορεί να προσφέρει ένα έργο που ανεβαίνει για τέταρτη φορά στην Ελλάδα, όπως το “My life in art” του Andrew Cowie, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά;

Κάθε ανέβασμα δίνει και κάτι διαφορετικό. Αφήνει το δικό του στίγμα. Εμάς ο στόχος μας σαν κωμωδία είναι να περάσει καλά όποιος έρθει να μας δει, να φύγει με ωραία vibes. Στο 90% των περιπτώσεων ξέρουμε ότι το καταφέρνουμε. Δεν μπορούμε να αρέσουμε και σε όλους. 

Από την άλλη υπάρχει κι ένας άλλος στόχος. Μέσω της διακωμώδησης των καταστάσεων που αγγίζουμε στο" My Life in Art", περνάμε και κάποια μηνύματα. Το ότι είναι κωμωδία δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να βάλει σε σκέψεις τον θεατή. Και μάλιστα το έργο σε αυτό το 4ο ανέβασμα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ με όλα αυτά που έχουν βγει στη φόρα τα τελευταία χρόνια. Εκτός των θεατών, όμως, μπορεί να βάλει κι εμάς τους ίδιους τους καλλιτέχνες σε σκέψη. Πόσο διαφέρει το έργο μας από την πραγματικότητα;

Πόσο… Ορέστης Τουλιάτος είναι ο χαρακτήρας Steven στην κωμωδία καταστάσεων “My life in art”;

Με τον χαρακτήρα μου στην παράσταση, τον Steven, τα δύο κυριότερα κοινά σημεία μας είναι ότι πρόκειται για την πρώτη μας δουλειά και ότι είμαστε και οι δύο "παιδί". Εκείνος, βέβαια, παραμένει παιδί άθελά του, εγώ προσπαθώ να παραμείνω παιδί (κάποιες φορές) ηθελημένα. 

Ωριμάζεις ναι, δε φέρεσαι παιδιάστικα, αλλά το να κρατάς μια αγνότητα, ένα όνειρο κι ένα κομμάτι της παιδικότητάς σου ζωντανό, είναι πολύ σημαντικό. Ειδικά σε μια περίοδο που όλα είναι απρόσωπα και "κρύα".

Τώρα, κατά τα άλλα, με τον Steven δεν έχουμε ιδιαίτερα σημεία ταύτισης, αλλά μπορώ να τον καταλάβω. Οφείλω να τον καταλάβω για να προχωρήσουμε μαζί παρέα. Ό,τι και να κάνει πραγματικά, δεν μπορείς να του κρατάς κακία.

My life in Art

Σε ποια ελληνική ή ξένη τηλεοπτική παραγωγή και ελληνική ή ξένη κινηματογραφική ταινία της φετινής χρονιάς, θα θέλατε να είχατε συμμετάσχει;

Δεν είναι σειρά της φετινής χρονιάς, προφανώς, αλλά λατρεύω το Office. Και το αναφέρω επειδή το βλέπω αυτήν την περίοδο και πραγματικά ζηλεύω τους ηθοποιούς που έπαιζαν. Μπορώ να καταλάβω πόσο fun περνούσαν στα γυρίσματα, τι χημεία είχαν μεταξύ τους και πόσο δουλεμένο ήταν όλο αυτό που έφτιαξαν. Πάνω από όλα μετράει το κλίμα και το πόσο καλά κολλάς με τους συμπρωταγωνιστές σου. Από εκεί ξεκινάνε όλα. Θα ήθελα πραγματικά να ήμουν μέρος αυτού του γραφείου. Φετινή ταινιάρα μου φάνηκε το "Everything Everywhere All at Once". Δεν έχω δει, πάντως, πολλές φετινές. Τα τελευταία χρόνια βλέπω όσες μου είχαν ξεφύγει από 90s και 2000-2015. Θεωρώ ήταν ανώτερες σε επίπεδο τότε σε σχέση με το τώρα. 

Υπάρχουν διάφορες ελληνικές παραγωγές που θεωρώ ενδιαφέρουσες και θα μπορούσα να με δω να παίζω και χαίρομαι ιδιαίτερα που γίνονται ξανά δουλειές. Το να δίνονται ευκαιρίες σε νέα άτομα είναι πολύ σημαντικό.

Ως λάτρης του αθλητισμού, πότε θα κληθείτε στην ομάδα του ΣΕΗ; Ιδανικά σε ποια θέση μπορείτε να προσφέρετε περισσότερο και ποιον ονειρεύεστε... συμπαίκτη;

Περιμένω πώς και πώς να μπω στην ομάδα ποδοσφαίρου του ΣΕΗ. Αλλά φαντάζομαι για να γίνει αυτό, χρειάζεται πρώτα να πάρω το πτυχίο μου από τη σχολή, κάτι το οποίο ακόμα εκκρεμεί λόγω της γραφειοκρατίας. 

Από μικρός έπαιζα ποδόσφαιρο και το να συνδυάσω το αγαπημένο μου άθλημα με τον χώρο της τέχνης μου, θα ήταν πολύ σωστό combo. Στο κέντρο να με βάλετε, μάγκες, εκεί δεκάρι να βγάζω κάθετες για τον striker, παλαιάς κοπής, Αλέξανδρο Δαβιλά!

Στο δίλημμα ηθοποιός ή σκηνοθέτης, τώρα και στο μέλλον, τι απαντάτε; Ή μήπως σεναριογράφος; Έχετε ολοκληρώσει τελικά το πρώτο σας σενάριο;

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει δίλημμα πάνω σε αυτό. Ηθοποιός είμαι κι αυτό θέλω να κάνω μέχρι το τέλος. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι δεν με ενδιαφέρει η σκηνοθεσία. Θεωρώ ότι ένας ηθοποιός χρειάζεται να έχει σκηνοθετική ματιά για να καταλαβαίνει και πάνω στη σκηνή τι τον συμφέρει και τι όχι. Γιατί όλα είναι επιλογές στο θέατρο. Κι όταν παίζεις κι όταν δεν παίζεις. Οπότε ναι, η σκηνοθεσία είναι κάτι που μου αρέσει πολύ και σε κάθε παράσταση-ταινία που βλέπω, παρατηρώ και επεξεργάζομαι (και) αυτόν τον τομέα. Τέλος, για το θεατρικό έργο που μετά από δυόμισι χρόνια έχω ολοκληρώσει, δε θα ήθελα να ανοίξω τα χαρτιά μου ακόμα. Το μόνο που θα πω είναι ότι το έχω γράψει με πολύ μεράκι και θεωρώ ότι αν του δοθεί μια ευκαιρία, όπως πρέπει, θα γίνει μεγάλο μπαμ.

Ποιο είναι το θεατρικό αποτύπωμα από το έτερο καλλιτεχνικό σας ξεκίνημα, με τη θεατρική παράσταση “La Ronde” του Arthur Schnitzler στο μικρό θέατρο Broadway;

Το "La Ronde" ήταν το πρώτο έργο που έπαιξα κι αυτό από μόνο του σημαίνει πολλά για μένα. Μπορεί χρονικά, σαν πρώτη δουλειά, να έκλεισα το "My Life in Art", αλλά το "La Ronde" μου έδωσε την ευκαιρία να ανέβω στη σκηνή για πρώτη φορά. Είχα την ευκαιρία να ερμηνεύσω διαφορετικούς ρόλους, μιας και στο συγκεκριμένο έργο υπάρχει ποικιλία χαρακτήρων και την ελευθερία να μπορώ να αυτοσχεδιάζω και να βάλω και το δικό μου προσωπικό στοιχείο στη σκηνή πάντα με μέτρο φυσικά.

Προτεινόμενος τίτλος: <<Η Πολιτείας μα φοβάται>> ή <<Στο θέατρο πρέπει να πετάς πατώντας στη γη>>

Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής (Τμήμα Φιλολογίας-ΑΠΘ), 

με μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. 

Αριστούχος Δημοσιογραφίας, με σπουδές Φωτογραφίας. 

Συγγραφέας, κριτικός θεάτρου (για παιδιά & ενήλικες), κινηματογράφου & λογοτεχνίας,
με συνεργασίες με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.

Διαβάστε ακόμα: Χριστίνα Κουλουμπή: "Η αγάπη διευκολύνει τη δημιουργία, η δημιουργία είναι γέννηση κι η γέννηση ζωή"!Αποκλειστική συνέντευξη της ηθοποιού, σκηνοθέτριας και σκηνογράφου στο Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση